Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Μια σκάλα για Τον Ουρανό ! Ας την ανέβουμε . . .

...




Η πορεία μας στη γη είναι μια σκάλα που μας βοηθά ν΄ ανέβουμε Στον Ουρανό.
Να συναντήσουμε Το Δημιουρό μας !
Πολύ όμορφα μας το περιγράφει αυτό ο γέροντας Παϊσιος :




" Ο Καλός Θεός οικονομάει για τον κάθε άνθρωπο έναν σταυρό ανάλογο με την αντοχή του, όχι για να βασανιστεί, αλλά για να ανεβεί από τον σταυρό στον Ουρανό - γιατί στην ουσία ο σταυρός είναι σκάλα προς τον Ουρανό! Αν καταλάβουμε τι θησαυρό αποταμιεύουμε από τον πόνο των δοκιμασιών, δεν θα γογγύζουμε, αλλά θα δοξολογούμε τον Θεό σηκώνοντας το σταυρουδάκι που μας χάρισε, οπότε και σε τούτη την ζωή θα χαιρόμαστε, και στην άλλη θα έχουμε να λάβουμε και σύνταξη και "εφάπαξ". Ο Θεός μας έχει εξασφαλισμένα κτήματα εκεί στον Ουρανο. Όταν όμως ζητούμε να μας απαλλάξει από μια δοκιμασία, δίνει αυτά τα κτήματα σε άλλους και,τα χάνουμε. Ενώ, αν κάνουμε υπομονή, θα μας δώσει και τόκο. Είναι μακάριος αυτός που βασανίζεται εδώ, γιατί, όσο πιο πολύ παιδεύεται σ' αυτήν την ζωή, τόσο περισσότερο βοηθιέται για την άλλη, επειδή εξοφλά αμαρτίες. "


(γέροντας Παϊσιος )


Γι΄ αυτό συνοδοιπόροι μου αγαπημένοι ας μην αποκάμνουμε από την ανάβαση.
Στο τελευταίο σκαλοπάτι ,Το Θείο Φως Του Ουρανού θα γαληνέψει τις ψυχές μας.


Χριστός Ανέστη !


Καλή δύναμη σε όλους . Καλή ανάβαση.


Διαβάτης


Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Φλόγα Αναστάσιμη !

...

"Άναψε, αδελφέ τη καρδιά σου με μία φλόγα αγάπης προς τον αναστάντα Χριστό. Και συλλογίζου καινούργιους λογισμούς· κάνε έργα καινούργια· ζήσε ζωή καινούργια και άξια της του Χριστού καινής αναστάσεως· εσύ όταν βαπτίσθηκες, συναπέθανες και συνταφιάσθηκες μαζί με το Χριστό στην αγία κολυμβήθρα και συναναστήθηκες μαζί με αυτόν και υποσχέθηκες να ζήσεις μία καινούργια ζωή, όπως λέγει ο Παύλος. «Πραγματικά το βάπτισμά μας σημαίνει πως συμμετέχουμε στο θάνατο και στην ταφή του Χριστού…»
Λοιπόν, να ντρέπεσαι που ως τώρα παρέβης την υπόσχεση αυτή και έζησες μία ζωή παλαιή και διεφθαρμένη και από σήμερα και στο εξής αποφάσισε να ανακαινίσεις την πρώτη εκείνη υπόσχεση που έδωσες στο άγιο βάπτισμα και να ζήσεις μία άλλη καινούργια ζωή όχι με απολαύσεις· όχι με φιληδονίες και φιλοδοξίες· όχι με φιλαργυρίες και άλλες αμαρτίες· γιατί αυτά είναι της φθαρτής ζωής του παλαιού ανθρώπου, τον οποίον ξεντύθηκες στο βάπτισμα। Αλλά με παρθενία και αφθαρσία του σώματος· με την καθαρότητα και την απάθεια της ψυχής· με την πνευματική γνώση και θεωρία του νου και με τις υπόλοιπες ζωοποιές αρετές και καλά έργα, τα οποία είναι της νέας ζωής του καινού -καινούργιου- ανθρώπου και της αναστάσεως του Χριστού. Και εσύ όταν συναναστηθείς με το Χριστό διά της πίστεως, οφείλεις να ζήσεις ελεύθερος από τα διαβεβλημένα πάθη και αμαρτίες και να φυλάς καθαρή αυτή τη νέα ζωή που σου χάρισε ο Χριστός."


( Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης )


Μαζί με τον Άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ σας στέλνω τον γλυκύτερο χαιρετισμό :


Χριστός Ανέστη χαρά μου !


Διαβάτης



,

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Ανάσταση !

... ....
,
" Άνοιξη μπήκε για καλά
κι η θάλασσα παιζογελά ,

κι΄ ανθίζουν κήποι εντός μου .

Πλάκες που στέκατε βαριές
στα μνήματα και στις καρδιές
σας έσπασε ο Χριστός μου ! "
,
( Γεώργιος Βερίτης )




Χριστός Ανέστη !
,
,

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Τούτος Ο Τάφος !

...

" Ό,τι νεκρό του μυστικού μου κόσμου



παρακαλώ Σε Ιησού , ανάστησέ το εντός μου ! "




Καλή Ανάσταση !

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Ατενίζοντας Τον Εσταυρωμένο !

...


Εσταυρωμένε Χριστέ μας,
το τσουχτερό κρύο που ένιωθες πάνω στο Σταυρό
δεν ήταν από τον αγέρα.

Αυτό Εσύ, ήξερες να το αντέχεις.
Ήταν από τις παγωμένες μας καρδιές.

Δεν ήταν τα ραπίσματα, ούτε οι μαστιγώσεις
που πονούσαν το λυγισμένο σου κορμί.
Αλλά το μίσος το ανθρώπινο Σου έσκιζε την καρδιά.
Το μίσος, που μετέτρεψε τα βάγια σε καρφιά.

,



Το δάκρυ που κύλησε από τα πάναγνα μάγουλά σου
Δεν ήταν από τις κακουχίες του σώματός Σου.
Ήταν από τη θέρμη της παράκλησής Σου να συγχωρεθούμε.

Γιατί, Εσύ, όση δύναμη είχες, την είχες κάνει βέλος προς τον Ουρανό
σ’ εκείνο το «άφες αυτοίς ...;»

Νερό μας ζήτησες, όχι επειδή διψούσες τόσο.
Αλλά για να μας δώσεις μιαν ευκαιρία, δροσίζοντάς Σε,
να συνέλθουμε, να έρθουμε σε συναίσθηση
και να Σε νιώσουμε- έστω- σαν έναν άνθρωπο που διψά.

Ούτε αυτό δεν καταφέραμε! Να Σε δούμε σαν έναν ασήμαντο συνάνθρωπό μας!..

Από το μυθιστόρημα
«Κάποιος να με νοιάζεται!»
(Σ. Κουβανίδου-Εκδ. Αρμός)




Εύχομαι Καλή Ανάσταση σε όλους , και στον καθένα ξεχωριστά .

Το Θείο Φως Του Ουρανού και της Ανάστασης να πλημμυρίσει τις ψυχές σας.


Καλή Ανάσταση


Διαβάτης



,
,









,

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Μπροστά Στο Πάθος ...

...

Μπροστά Στο Πάθος Του Λυτρωτή μας,

Του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ,

ο κάθε δικός μας , ανθρώπινος πόνος ,

το κάθε μας δάκρυ και στεναχώρια ,

γίνονται μύρα μπροστά Στα Πόδια Του Ιησού ,

γίνονται προσευχή κάτω από Το Σταυρό Του ,

γίνονται ύμνος και δοξολογία Προς Αυτόν ,

που κράτησε Στους Ώμους Του το μεγαλύτερο βάρος ,

που μάτωσε η καρδιά Του από τον μεγαλύτερο πόνο ,

που νίκησε όμως τον θάνατο και μας χάρισε τη ζωή , με τη δική Του Ανάσταση !


Γι΄ αυτό σήμερα , σκύβω μυστικά μες της ψυχής μου τα κατάβαθα ,

και Τον παρακαλώ :


" ό,τι νεκρό του μυστικού μου κόσμου ,

παρακαλώ Σε Ιησού , ανάστησέ το , εντός μου "


Διαβάτης

,

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Ατενίζοντας Σε , Στο Σταυρό . . .

...
"… Κύριε, στέκομαι κάτω από το Σταυρό Σου μαζί με τη Μητέρα Σου, μαζί με τον αγαπημένο μαθητή, μαζί με τις γυναίκες που Σου έμειναν πιστές। Τολμώ να υψώσω τα μάτια μου σε Σένα και ν’ ατενίσω τη θυσία Σου. Σ’ αυτό το αντίκρισμα μαθαίνω ό,τι δεν κατόρθωσα να μάθω ούτε και μέσα στα κείμενα του Ευαγγελίου. Τα πόδια Σου είναι καρφωμένα στο ξύλο. Ο Σταυρός Σου είναι το πατητήρι όπου πατήθηκε το αληθινό σταφύλι. Ενώ μπορείς, δεν θέλεις να φύγεις. Σ’ αυτή τη συνάντηση που μου όρισες με περιμένεις. Καρφωμένος στο Σταυρό υποτάσσεις τον εαυτό Σου σ’ αυτήν την αναμονή μου. Μπορεί να μην έλθω. Μα Συ είσαι εκεί και μένεις εκεί όπου αφέθηκες να Σε καρφώσουν. Τα χέρια Σου είναι απλωμένα. Ανοίγουν για να καλέσουν όλους τους ανθρώπους. Δεν θέλουν να κλείσουν. Τα καρφιά τα κρατούν σ’ αυτή τη στάση που προκαλεί και αγκαλιάζει. Μου λένε σιωπηλά: «Έλα». Το κεφάλι είναι γυρμένο. Το γέρνεις σε μια κίνηση που προσκαλεί. ΄Αποδέχθηκες και συγκεφαλαίωσες τη θέληση του Θεού, συνεπώς τη δική Σου ως Υιού, του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος. Κλίνεις το κεφάλι σαν δείγμα υποταγής σ’ αυτό που απαιτεί η αγάπη των Τριών προς τους ανθρώπους. Ταυτόχρονα το κεφάλι είναι γυρμένο προς αυτούς που βρίσκονται εκεί μπροστά Σου. Προς αυτούς που Σε αγάπησαν και προς εκείνους που φώναξαν «σταύρωσον αυτόν». Είναι γυρμένο προς αυτούς που πονούν και πορεύονται στενάζοντες, προς εκείνους που αναζητούν χωρίς να το καταλαβαίνουν. Τα μάτια Σου τώρα έχουν κλείσει. Μέσα στο ίδιο εσωτερικό όραμα βλέπουν τον Πατέρα και τους ανθρώπους. Προς τα δύο αυτά αντικείμενα της αγάπης Σου κατευθύνεται τώρα ολόκληρη η ύπαρξή Σου. Το αίμα κυλάει απ’ το μέτωπό Σου, απ’ τα χέρια Σου, απ’ το μαστιγωμένο σώμα Σου. Κυλάει αργά σε κόκκινα ρυάκια. Θα τρέξει επίσης κι απ’ την τρυπημένη πλευρά Σου, σαν να είχε διαρραγεί η καρδιά Σου κάτω απ’ την πίεση της οδυνωμένης αγάπης Σου. Το ποτήρι χύνεται σε σπονδή. Ο ακάνθινος στέφανος πληγώνει το κεφάλι Σου. Τοποθετημένα κυκλικά αυτά τα αγκάθια μοιάζουν με τις αμαρτίες των ανθρώπων τις συγκεντρωμένες και τοποθετημένες τη μία δίπλα στην άλλη προκειμένου να φορτωθούν επάνω Σου. Όλες οι αμαρτίες των ανθρώπων δεμένες μαζί. Ο εβραίος ιερεύς απλώνοντας τα χέρια απέθετε τις αμαρτίες στο κεφάλι του εξιλαστήριου θύματος. Το ίδιο και οι άνθρωποι. Έβαλαν με τα χέρια τους το στεφάνι των αμαρτιών τους στο ευγενικότερο τμήμα του σώματός Σου, στο κεφάλι Σου. Μα γύρω απ’ το κεφάλι αυτό βλέπω ακτίνες φωτός. Ένας χρυσός φωτοστέφανος τυλίγει το μέτωπό Σου το ματωμένο. Αυτή η λάμψη δίνει το νόημά της στην οδυνηρή θέα. Εάν δεν την διέκρινα, θα σχημάτιζα μιαν ατελή εικόνα του Εσταυρωμένου. Διότι ο Εσταυρωμένος είναι Κύριος και Λυτρωτής. Ιησού, μπροστά στο Σταυρό Σου δεν μιλάω πια ούτε καν σκέπτομαι. Έχω στηλώσει σε Σένα τα μάτια και σε κάθε αναπνοή μου, σε κάθε κτύπο της καρδιάς μου, θα ήθελα να χαραχθεί πιο βαθιά μέσα μου η εικόνα Σου. Έλα, χαράξου λοιπόν μέσα μου, ω Εσταυρωμένε, που ακτινοβολείς. Συ, που τα καρφιά καθήλωσαν πάνω στο Σταυρό, έλα να καρφωθείς στο σώμα μου, να καθηλωθείς στην ψυχή μου. Ας ήταν να μπορούσα να Σ’ έχω πάντα μαζί μου, να Σε σφίγγω επάνω μου, Εσένα τον Αγαπημένο. (Δεν θα μας καταλάβουν. Θα μιλήσουν για νοσηρή φαντασία. Μα είμαστε μαζί, Εσύ κι εγώ.) Είμαι δικός Σου. Είμαι δικός Σου. Είμαι στα χέρια Σου. Δεν μπορώ παρά να ψελλίσω και να επαναλάβω αυτές τις λέξεις. Ας είσαι η σφραγίδα που εσφράγισε την καρδιά μου και τις αισθήσεις μου. Αυτή η εικόνα η τόσο αγαπημένη –τα χέρια Σου απλωμένα στο Σταυρό- ποτέ ας μη μ’ αφήσει. Ας με σώζει στις ώρες του πειρασμού. Ας μην την αφήσω ποτέ να σπάσει ή να παλιώσει. Η σταθερότης και η διάρκειά της μέσα μου ας μου επιτρέψουν στο κλείσιμο της ημέρας μου, στο κλείσιμο της ζωής μου να πλησιάσω τρέμοντας, αλλά χαρούμενος τη γραμμή αυτών που θα έχουν κλήρο στη Βασιλεία Σου…"


(απόσπασμα από το βιβλίο «Ιησούς» του Λεβ Ζιλέ, σελίδα 123-127)

(Αναδημοσίευση από ιστολόγιο Σ Υ Ν Α Ξ Α Ρ Ι)

,

,

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα...

,,,
"Κύριε πήρα την πρόσκληση. Με πήρες παράμερα στο δρόμο. Μου ψυθίρισες μυστικά ... Θέλεις να σε συνοδεύσω στο τέρμα του ταξιδιού Σου. Του ταξιδιού Σου του όποιου μου αποκαλύπτεις , και θα μου αποκαλύπτεις όλο και πιο πολύ όσο βαδίζω στη ζωή . Θέλεις να βαδίσω μαζί Σου στον Γολγοθά . Στον φρικτό Γολγοθά Των Παθών Σου.

Κύριε, από σήμερα και πέρα θέλω με τη χάρη Σου η άνοδος στην Ιερουσαλήμ κι αυτά πού θα δω και θ' ακούσω για Σένα κατά την διάρκεια της Μεγάλης Βδομάδος ν' αποτελέσουν το κυ­ρίαρχο ενδιαφέρον της ζωής μου. Δεν ξέρω πόσο θ΄ αντέξω αυτή την πορεία , αυτή την ανάβαση ... Θέλω πολύ όμως να κάνω τούτο το ταξίδι . Δός μου τη δύναμη , να συμπορευθώ μαζί Σου Ιησού μου.

Ιδού ! Εγκαταλείπω πίσω μου κάθε τι πού αναζή­τησα και ακολούθησα.

Κοίταξε! Πετάω σαν άχρηστο στο παρελθόν κάθε τι που δεν μπορεί να ενσωματωθεί στο μεγάλο μυστήριο των Παθών και Της Ανάστασης, όπου με θέλεις να φθά­σω.

Ιδού ανεβαίνω μαζί σου στην Ιερουσαλήμ.

Τώρα πλέον «σιγησάτω πάσα σαρξ».

Τα Μυστήρια Του Ουρανού ξετυλίγονται ενώπιών μας ..."

,

Εύχομαι μιαν ευλογημένη είσοδο Στην Αγία και Μεγάλη βδομάδα

στον κάθε Διαβάτη και Οδοιπόρο της ζωής .




Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Τι είναι ο Παράδεισος !

...

Ζωή αιώνια και αθάνατη.
Ζωή μακάρια και άλυπη.
Ζωή άφθαρτη και αναλλοίωτη.
Εκεί η αγάπη είναι τέλεια.
Εκεί ο φόβος είναι ανύπαρκτος.
Εκεί η μέρα είναι ατέλειωτη.
Εκεί η νύχτα είναι άγνωστη.

Μάτι δεν είδε κι αυτί δεν άκουσε
και λογισμός ανθρώπου δεν έβαλε
όσα ετοίμασε ο Θεός γι’ αυτούς που τον αγαπούν»,
λέει ο Απόστολος Παύλος στην Προς Κορινθίους Επιστολή του.
Αν λοιπόν ο απόστολος, που με τη χάρη του Θεού, μεταφέρθηκε στον παράδεισο, δεν μπόρεσε να περιγράψει την ένδοξη εκείνη μακαριότητα, πώς θα μπορέσουμε εμείς,
μα και πώς να το αποτολμήσουμε, άσοφοι και αφώτιστοι καθώς είμαστε;...

Ω, ζωή παμπόθητη!
Ω, ζωή πανένδοξη!
Ω, ζωή πανευφρόσυνη!
Χαίρεται να σε μελετάει ο νους μου.
Αγάλλεται να σε στοχάζεται η ψυχή μου.
Σκιρτάει και σε ποθεί η καρδιά μου.
Και όσο σε μελετώ και σε στοχάζομαι,
τόσο σε ποθώ και πληγώνομαι από τον ερωτά σου.

Ω, πάγκαλη βασιλεία!
Ω, θεία πολιτεία!
Ω, άνω Ιερουσαλήμ!
Εκεί οι καιροί δεν αλλάζουν,
οι εποχές δεν διαδέχονται η μία την άλλη,
η εορτή δεν λήγει,
τα αγαθά δεν τελειώνουν,
το φως δεν σβήνει!

Στην επουράνια Βασιλεία , στο ατέλειωτο πανηγύρι της Δόξας Του Θεού, αντί για το ανάκατο πλήθος, θα συμπανηγυρίζουν και θα δοξολογούν παναρμόνια τον Κύριο μυριάδες αγγέλων, χιλιάδες αρχαγγέλων, συστήματα προφητών, χοροί μαρτύρων, τάγματα οσίων, συναθροίσεις αποστόλων, συγκροτήματα δικαίων.

θα βλέπεις στολές Θεοΰφαντες και στεφάνια αμαράντινα και βραβεία άφθαρτα
θα περισσεύει ο καρπός του Πνεύματος, η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η ευφροσύνη, η χρηστότητα, η αγαθοσύνη
Θα κυριαρχεί το ανέσπερο και αιώνιο Φως,
το Φως το αληθινό, το Φως του κόσμου, ο Ήλιος της δικαιοσύνης"
ευταξία και ύμνοι και ωδές πνευματικές.

Μακάριοι είναι εκείνοι που θ’ αξιωθούν ν’ ακούσουν τα υπέροχα εκείνα αγγελικά άσματα, την επουράνια μουσική, την ακατάπαυστη μελωδία Μακάριοι είναι εκείνοι που θα ψάλλουν μαζί με τις ασώματες Δυνάμεις το «Αλληλούια» στο Βασιλιά και Θεό των όλων. Μακάριοι είναι εκείνοι που θα βλέπουν την άρρητη δόξα του Κυρίου, καθώς το ζήτησε Εκείνος από τον Πατέρα Του.

Εκεί θα είναι όσοι ένιωθαν τον εαυτό τους φτωχό μπροστά στο θεό, εκεί όσοι πενθούσαν για τις αμαρτίες τους, εκεί όσοι ήταν πράοι, εκεί όσοι πεινούσαν και διψούσαν τη δικαιοσύνη του Θεού, εκεί όσοι έδειχναν έλεος στους συνανθρώπους τους, εκεί όσοι είχαν καθαρή καρδιά, εκεί όσοι εργάζονταν για την ειρήνη, εκεί όσοι διώχθηκαν επειδή αγωνίστηκαν για την επικράτηση του θελήματος του Θεού.

Εκεί όσοι σήκωσαν αγόγγυστα τις πρόσκαιρες θλίψεις, και τώρα απολαμβάνουν ατέλειωτο πλούτο αιώνιας δόξας.
Εκεί η Υπεραγία Θεοτόκος, που έχει τη μεγαλύτερη τιμή και δόξα μετά την Αγία Τριάδα Εκεί ό Τίμιος Πρόδρομος και Βαπτιστής του Χριστού Ιωάννης, ο μέγιστος προφήτης.
Εκεί, λοιπόν, όλοι οι άγιοι, πού αναδείχθηκαν τέλειοι κανόνες αρετής, και τώρα βλέπουν τον Τριαδικό Θεό πρόσωπο με πρόσωπο.

Ας μας αξιώσει ο Κύριος Αυτής της Δόξας Του Προσώπου Του , αν και ουδέποτε θα είμαστε άξιοι.

( Αποστάγματα από " Πώς θα σωθούμε " , Ιεράς Μονής Παρακλήτου )



,

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Αγία Μαρία , δώσε μου ένα λεπτό απ΄ τους αιώνες σου !

...
Αγία Μαρία ...δώσε μου ένα λεπτό απ τους αιώνες σου.

Αγία Πόρνη σε είπανε …και κλάψανε στη θύμισή σου όλες οι αλύτρωτες ψυχές οι πονεμένες…

Στη γυμνή σου θέα μόνο τα μάτια μου στη γη μπορώ να χαμηλώσω…

Όχι από ντροπή που δεν σε σκέπασε ολάκερη του Ζωσιμά το ράσο , μα γιατί τα δικά μου τα ρούχα τα ξεχωριστά δεν μπορούν την γύμνια της ψυχής μου να καλύψουν …

Δώσε μου ένα λεπτό αληθινής μετάνοιας … ένα λεπτό απ΄τους αμέτρητους αιώνες που χώρεσαν σε σαράντα επτά χρόνια της ηλιοκαμένης δικής σου …

Δώσε μου ένα ψίχουλο λυγμού από τα τρία καρβέλια που χόρταιναν την ζήση σου και την καρτερική σου θλίψη .

Την ελπίδα στα μάτια σου αντικρίζω κάθε φορά που της απελπισίας η χάρυβδη θέλει να με αγκαλιάσει …

Στην δίνη της να αντισταθώ βοήθα με …

Κι απόψε πριν κλείσω τα πάλι στεγνά μου μάτια εσέ θ’ αναζητήσω…

«Έκβαλόντες με νυνί περιεκύκλωσάν με. «Το άγαλλίαμά μου, λύτρωσαί με από των κυκλωσάντων με» ...

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών …

Το παράδειγμά σου μας έδειξε της Μετανοίας το δρόμο , και Του Θεού Την Αγκαλιά!

Στην κόλαση δεν πάνε οι αμαρτωλοί μα οι αμετανόητοι !...


Αναδημοσίευση από :

Εκπομπή : " Εν τω φωτί σου οψόμεθα φως "

Νώντας Σκοπετέας

http://sotiriapsixis.blogspot.gr/2011/04/blog-post.html

 
 

Ο Θεός ακούει όλα τα παιδιά του .

Μιά πονεμένη χήρα μάνα βρίσκεται σ’ ἕνα νοσοκομεῖο μέ τό δίχρονο παιδάκι της νά χαροπαλεύει ἀπό λευχαιμία.

Ὁ πόνος τῆς εἶναι μεγάλος, διότι ἤδη ἔχει χάσει ἄλλα δυό παιδιά, καί τώρα ἔβλεπε νά τῆς φεύγει καί τό τελευταῖο, τρίτο βλαστάρι τη. Ὅσο περνοῦσαν οἱ ὧρες, τόσο καί πιό πολύ μεγάλωνε ἡ ἀπελπισία τη. Ἦταν ἤδη 2:00 μετά τά μεσάνυκτα, ὅταν ὅλως ἐκτάκτως πέρασε ἀπό τό θάλαμο ὁ διευθυντής τοῦ τμήματος, νά δεῖ ἕνα διπλανό κοριτσάκι ‘’ἐπί πληρωμή’’ καί ἀπό παρόρμησι πρόσεξε καί τό δίχρονο παιδάκι τῆς χαροκαμένης ἐκείνης μάνας. Τό ἐξέτασε καί τῆς εἶπε: Λυπᾶμαι πολύ κυρία μου। Πάρε τό παιδάκι σου καί φύγε τώρα, γιά νά πεθάνη τουλάχιστον στήν ἀγκαλιά σου καί στό σπίτι σου. Σάν τό ἄκουσε αὐτό ἡ δύστυχη μάνα ἀπό τό στόμα τοῦ γιατροῦ, μέ λυγμούς, τύλιξε τό παιδάκι της μέ μία κουβερτούλα, τό ἕσφιξε στήν ἀγκαλιά της καί ἔφυγε τρέχοντας. Βγῆκε στό δρόμο… Παντοῦ ἐπικρατοῦσε ἐρημιά καί ἡσυχία. Τίποτα δέν κυκλοφοροῦσε. Σέ μία στροφή τοῦ δρόμου, βλέπει ξαφνικά μπροστά τῆς μία νεαρή σχετικά γυναίκα, περίπου 30 ἐτῶν. Μόλις εἶχε τελειώσει τή δουλειά της, ἦταν πόρνη। Μόλις ἔφθασε ἡ μάνα μπροστά της, τήν σταμάτησε καί τῆς ἔβαλε μέ βία τό παιδάκι τῆς μέσα στήν ἀγκαλιά της. Ταυτόχρονα, ἔπεσε στά πόδια της καί φώναξε: Σῶσε τό παιδί μου! Σῶσε τό παιδί μουουουου!!! Τά ἔχασε αὐτή! Πόρνη ἦταν, ἁμαρτωλή ἦταν, βυθισμένη στό βοῦρκο τῆς ἀκολασίας! Τί νά κάνει; Στά πόδια τῆς μία μάνα, στά χέρια τῆς ἕνα παιδί πού ἔσβηνε. Τό εἶδε ὅτι ἔσβηνε. Σήκωσε τά μάτια της στόν οὐρανό καί εἶπε μέ δυνατή φωνή: Τί προσευχή νά κάνω τώρα Θεέ μου; Ἐγώ εἶμαι ἁμαρτωλή, ἐγώ εἶμαι πόρνη! Τώρα μόλις τελείωσα τήν δουλειά μου. Ἄν δέν μ’ ἀκοῦς ἐμένα –καί δέν θά μέ ἀκούσεις, βέβαια, γιατί εἶμαι ἁμαρτωλή- ἄκουσε τουλάχιστον αὐτή τή πονεμένη μάνα. Ἐκείνη τή στιγμή ἔγινε τό θαῦμα!!! Κατέβηκε ἕνα φῶς ἀπό τόν οὐρανό καί τό παιδί ἄνοιξε τά ματάκια του, φώναξε μανούλα μου! κι ἅπλωσε τά χεράκια του ἀγκαλιάζοντας τή πόρνη, γιατί νόμισε ὅτι αὐτή ἦταν ἡ μανούλα του. Πάρ’ τό τῆς εἶπε. Ὁ Θεός ἔκανε τό θαῦμα Του! Ὁ Θεός ἄκουσε τή προσευχή μίας ἁμαρτωλῆς, μίας πόρνης καί ὄχι τῆς μάνας! Αὐτό συντάραξε τά λιμνάζοντα ‘’νερά’’ στή ψυχή τῆς ἁμαρτωλῆς γυναίκας, ὥστε μέ συντριβή καί μετάνοια, καί μέ ἐξομολόγηση, ὁριστικά πλέον ἄλλαξε τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας μέ τή νέα ἐν Χριστῷ ζωή. Δόξα στό Ὄνομά σου, Κύριε!


Πηγή : Από το βιβλίο " Πνευματικές Διαδρομές στους Μακαρισμούς " ,

π. Στέφανου Αναγνωστόπουλου,


Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Διδαχές Αγίου Νεκταρίου

...
Οι πατέρες της Εκκλησίας μας μας άφησαν τον πλούτο της γνώσεως και της σοφίας τους , που ήταν το απόσταγμα που ανάβλυζε από την αγάπη που είχαν στην καρδιά τους για Τον Ιησού Χριστό . Τέτοιες Διδαχές έχουμε από τον Άγιο του εικοστού Αιώνα τον Άγιο Νεκτάριο . Ας τελειώσουμε με αυτές τη μέρα μας . ,

"Τὸ κύριο ἔργο τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ προσευχή. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιὰ νὰ ὑμνεῖ τὸ Θεό. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἔργο ποὺ τοῦ ἁρμόζει. Αὐτὸ μόνο ἐξηγεῖ τὴν πνευματική του ὑπόσταση. Αὐτὸ μόνο δικαιώνει τὴν ἐξέχουσα θέση του μέσα στὴ δημιουργία. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιὰ νὰ λατρεύει τὸ Θεὸ καὶ νὰ μετέχει στὴ θεία Του ἀγαθότητα καὶ μακαριότητα. Ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι, λαχταράει γιὰ τὸ Θεὸ καὶ τρέχει μὲ πόθο νὰ ἀνυψωθεῖ πρὸς Αὐτόν. Μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ὑμνῳδία εὐφραίνεται. Τὸ πνεῦμα του ἀγάλλεται καὶ ἡ καρδιὰ του σκιρτάει. Ὅσο περισσότερο προσεύχεται, τόσο ἡ ψυχή του ἀπογυμνώνεται ἀπὸ τὶς κοσμικὲς ἐπιθυμίες καὶ γεμίζει ἀπὸ τὰ οὐράνια ἀγαθά. Καὶ ὅσο ἀποχωρίζεται τὰ γήϊνα καὶ τὶς ἡδονὲς τοῦ βίου, τόσο περισσότερο ἀπολαμβάνει τὴν οὐράνια εὐφροσύνη. Ἡ δοκιμὴ καὶ ἡ πείρα μᾶς ἐπιβεβαιώνουν τὴν ἀλήθεια αὐτή. Ὁ Θεὸς εὐαρεστεῖται στὶς προσευχὲς ἐκεῖνες ποὺ προσφέρονται μὲ τὸν πρέποντα τρόπο, δηλαδὴ μὲ συναίσθηση τῆς ἀτέλειας καὶ τῆς ἀναξιότητός μας. Γιὰ νὰ ὑπάρξει ὅμως τέτοια συναίσθηση, ἀπαιτεῖται τέλεια αὐταπάρνηση τοῦ κακοῦ μας ἑαυτοῦ καὶ ὑποταγὴ στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἀπαιτεῖται ταπείνωση καὶ ἀδιάλειπτη πνευματικὴ ἐργασία. Ἀναθέστε ὅλες τὶς φροντίδες σας στὸ Θεό. Ἐκεῖνος προνοεῖ γιὰ σᾶς. Μὴ γίνεστε ὀλιγόψυχοι καὶ μὴν ταράζεστε. Αὐτὸς ποὺ ἐξετάζει τὰ ἀπόκρυφα βάθη τῆς ψυχῆς τῶν ἀνθρώπων, γνωρίζει καὶ τὶς δικές σας ἐπιθυμίες καὶ ἔχει τὴ δύναμη νὰ τὶς ἐκπληρώσει ὅπως Αὐτὸς γνωρίζει. Ἐσεῖς νὰ ζητᾶτε ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ νὰ μὴ χάνετε τὸ θάρρος σας. Μὴ νομίζετε ὅτι, ἐπειδὴ ὁ πόθος σας εἶναι ἅγιος, ἔχετε δικαίωμα νὰ παραπονιέστε, ὅταν οἱ προσευχές σας δὲν εἰσακούονται. Ὁ Θεὸς ἐκπληρώνει τοὺς πόθους σας μὲ τρόπο ποὺ ἐσεῖς δὲν γνωρίζετε. Νὰ εἰρηνεύετε λοιπὸν καὶ νὰ ἐπικαλεῖστε τὸ Θεό. Οἱ προσευχὲς καὶ οἱ δεήσεις ἀπὸ μόνες τους δὲν μᾶς ὁδηγοῦν στὴν τελειότητα.Στὴν τελείωση ὁδηγεῖ ὁ Κύριος, ποὺ ἔρχεται καὶ κατοικεῖ μέσα μας, ὅταν ἐμεῖς ἐκτελοῦμε τὶς ἐντολές Του. Καὶ μία ἀπὸ τὶς πρῶτες ἐντολὲς εἶναι νὰ γίνεται στὴ ζωή μας τὸ θέλημα ὄχι τὸ δικό μας, ἀλλὰ τοῦ Θεοῦ. Καὶ νὰ γίνεται μὲ τὴν ἀκρίβεια ποὺ γίνεται στὸν οὐρανὸ ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους. Γιὰ νὰ μποροῦμε κι ἐμεῖς νὰ λέμε: «Κύριε, ὄχι ὅπως ἐγὼ θέλω, ἄλλ’ ὅπως Ἐσύ, «γεννηθήτω τὸ θέλημά Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς»». Χωρὶς λοιπὸν τὸ Χριστὸ μέσα μας, οἱ προσευχὲς καὶ οἱ δεήσεις ὁδηγοῦν στὴν πλάνη. "

(Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως)

Εύχομαι σε κάθε Διαβάτη και Οδοιπόρο της ζωής ένα όμορφο και ευλογημένο απόγευμα ,

και ο Άγιος Νεκτάριος να μεσιτεύει σε ενίσχυσή μας Στον Ουράνιο Θεό Πατέρa.

Καλή Δύναμη ,

Διαβάτης

,

Η Κορυφή !

...
« Είναι ωραίο να στοχεύεις στην κορυφή !

Ασχέτως κι΄ αν δεν φτάσεις ποτέ εκεί. Μπορεί και να μείνεις πάντα στους πρόποδες .

Το βλέμμα σου όμως να βλέπει την κορυφή , κι΄ ο Κύριος ξέρει , πότε , και αν πρέπει να φτάσεις εκεί ! »


..

Εύχομαι μια όμορφη κι΄ ευλογημένη μέρα στον κάθε διαβάτη , . οδοιπόρο , και συνοδοιπόρους της ζωής . ,

Εύχομαι η συνεχής πορεία μας , και ο ασταμάτητος αγώνας στην καθημερινή πορεία της ζωής μας νάναι όμορφος , κι΄ ουρανοδρόμος ...

Ασχέτως κι΄ αν ανεβαίνει πάνω σε κακοτράχαλες βουνοκορφές , ασχέτως κι΄ αν το φορτίο των αποσκευών είναι βαρύ και ασήκωτο πολλές φορές ...

Φτάνει το βλέμμα μας να παραμένει εκεί , σταθερό , στην κορυφή ! ...


Καλημέρα σας ,

Διαβάτης

,

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Ευλογημένα " Γιατί " !

,,,
Ευλογημένα γιατί! Τα καθαγίασε ο Ίδιος ο Χριστός στο σταυρό: «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες;». Θεέ μου, γιατί μου το έκανες αυτό; Τι σου έκανα; Δεν είμαι ο Υιός σου; Το ίδιο ακριβώς ερώτημα με το δικό μου και έμεινε και αυτό αναπάντητο. Έμεινε αναπάντητο στα φαινόμενα. Τα γεγονότα όμως φανέρωσαν την απάντηση. Τέτοια πολλά «γιατί» βγήκαν και από το στόμα του πολύαθλου Ιώβ ή τη γραφίδα του τραυματισμένου Δαυίδ, δύο ανθρώπων που οι τραγικοί θάνατοι των παιδιών τους σφράγισαν το πέρασμά τους από την ιστορία και που μας παρουσιάζονται συχνά ως τα μοναδικά πρότυπα πίστης, εγκαρτέρησης και υπομονής. Το ερώτημα αυτό το απευθύνουμε στο Θεό, το λέμε στον εαυτό μας, το επαναλαμβάνουμε στους ανθρώπους που νιώθουμε ότι ιδιαίτερα μας αγαπούν. Το λέμε κυρίως για να εκφράσουμε το μέσα μας, το λέμε όμως και προσδοκώντας το χάδι μιας απάντησης. Ποιος όμως μπορεί να δώσει μια απάντηση; Ακόμη κι αν την ξέρει, ποιος μπορεί να μας την πει; Λέγει ο Μέγας Βασίλειος προς πενθούντα πατέρα ότι ο πόνος κάνει τον άνθρωπο τόσο ευαίσθητο, ώστε μοιάζει με το μάτι που δεν ανέχεται ούτε το φτερό. Και η πιο τρυφερή κίνηση αυξάνει τον πόνο του πονεμένου. Και η πιο διακριτική αναλογία δεν αντέχεται. Ο λόγος που εκφέρεται ως λογικό επιχείρημα ενοχλεί αβάσταχτα. Μόνο το δάκρυ, η κοινωνία της απορίας, η σιωπή, η εσωτερική προσευχή θα μπορούσαν να ανακουφίσουν τον πόνο, να φωτίσουν το σκοτάδι ή να γεννήσουν μια μικρή ελπίδα. Ο πόνος γεννά αλήθεια, συμπόνια, κοινωνία Ο πόνος δεν ξυπνάει μόνο εμάς, αλλά γεννάει και την αγάπη στους γύρω μας. Προσπαθούν να μπουν στη θέση μας. Αγωνίζονται στον καιρό της ασφάλειάς τους να μοιρασθούν τα πιο ανεπιθύμητα γιʼ αυτούς δικά μας αισθήματα. Και το κάνουν. Ο πόνος γεννά την υπομονή μας, ταυτόχρονα όμως γεννά και τον εξ αγάπης σύνδεσμο με τους αδελφούς μας. Ο πόνος γεννά την αλήθεια. Η συμπόνια των άλλων τη φυτεύει στη δική μας καρδιά. Εκεί διακριτικά κρύβεται και η απάντηση. Έτσι γεννιέται στην καρδιά η παρηγοριά, της οποίας η γλύκα και η ανακούφιση είναι πολύ εντονότερες ως εμπειρίες από το βάρος του πόνου. Η απάντηση γεννιέται μέσα μας Δυο γονείς, μας λέγουν οι επιστήμονες, μπορούν να κάνουν άπειρα διαφορετικά παιδιά. Όσο διαφέρουν οι φυσιογνωμίες μας, άλλο τόσο και παραπάνω ποικίλουν οι εκφράσεις του εσωτερικού κόσμου μας. Το ίδιο και οι απαντήσεις στα μεγάλα αυτά ερωτήματα. Αν ένας τρίτος μας δώσει τη μία «σωστή» δήθεν απάντησή του, θα καταστρέψει την ποικιλία και την προσωπικότητα των δικών μας απαντήσεων- των ιερών απαντήσεων που για τον καθένα μας επιφυλάσσει ο Θεός. Η υποτιθέμενη σοφία του όποιου σοφού θα συντρίψει την αλήθεια και την ελευθερία του Θεού μέσα μας. Το μεγάλο λάθος είναι να περιμένουμε την απάντηση απʼ έξω μας, από τους άλλους. Ποιος σοφός; Ποιος φιλόσοφος; Ποιος ασφαλισμένος στην ορθότητα των επιχειρημάτων του ιερέας γνωρίζει την απάντηση των τόσο προσωπικών μας «γιατί»; Η απάντηση μπορεί να ανιχνευθεί μόνο μέσα μας. Όχι στις ανάλογες δήθεν περιπτώσεις ,ούτε σε βαρύγδουπα βιβλία, ούτε σε συνταγές παρηγοριάς και σοφίας. Η απάντηση δεν υπάρχει κάπου, δεν την ξέρει κάποιος. Η απάντηση γεννιέται μέσα μας. Η δική μας απάντηση είναι το δώρο του Θεού. Ο πόνος μας βγάζει από τα ανθρώπινα μέτρα. Τελικά αυτά τα «γιατί» δεν έχουν τις απαντήσεις που η φτώχεια και η αδυναμία μας περιμένει. Στη λογική αυτή συνήθως παραμένουν αναπάντητα. Γιʼ αυτό και ο Χριστός για το θάνατο δεν είπε παρά ελάχιστα. Απλά ο Ίδιος τον επέλεξε και πόνεσε όσο κανένας άλλος. Και όταν αναστήθηκε ,το στόμα Του έβγαλε περισσότερη πνοή και λιγότερα λόγια. Δεν είπε τίποτε για τη ζωή και θάνατο- μόνο προφήτευσε το μαρτύριο του Πέτρου. Ο πόνος δεν απαντιέται με επιχειρήματα . Ούτε η αδικία και ο θάνατος αντιμετωπίζονται με τη λογική. Τα προβλήματα αυτά λύνονται με το εμφύσημα και την πνοή που μόνο ο Θεός δίνει. Λύνονται με το Άγιο Πνεύμα . Ξεπερνιούνται με την ταπεινή αποδοχή του θελήματος του Θεού, που είναι τόσο αληθινό αλλά συνήθως και τόσο ακατανόητο. Στο διάβα της, η δοκιμασία συνοδεύεται από το σφυροκόπημα των αναπάντητων ερωτημάτων. Κι εμείς, γαντζωμένοι στα «μήπως», στα «γιατί», στα «αν», συντηρούμε τις ελπίδες και αντέχουμε την επιβίωση σε αυτό τον κόσμο , προσδοκώντας κάτι σίγουρο ή κάτι σταθερό. Αυτό όμως συνήθως δεν εντοπίζεται στην προτεινόμενη από μας λύση, αλλά επικεντρώνεται στην απροσδόκητη, υπέρλογη θεϊκή παρηγοριά. Κάθε προσπάθεια αντικατάστασής της με ανθρώπινα υποκατάστατα αδικεί εμάς τους ίδιους. Κάθε περιορισμός στην ασφυκτική θηλιά των ορθολογιστικών απαντήσεων μας παγιδεύει βαθύτερα στο δράμα μας. Στο διάλογο με τον πόνο, την αδικία και το θάνατο είμαστε υποχρεωμένοι να βγούμε από τα ανθρώπινα μέτρα. Αυτή είναι όχι μόνο η έξοδος από τη δοκιμασία αλλά και η ευεργεσία της.

,

Από το βιβλίο:

«ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ,

Άνθρωπος μεθόριος ,

Από τα αναπάντητα διλήμματα ,

Στα περάσματα της «άλλης λογικής» ,

Εκδόσεις: «Εν πλω» ,

,