Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν Κύριον !



« Μια μέρα, ένα πρωινό προχώρησα μόνος μου στο παρθένο δάσος. Όλα, δροσισμένα από την πρωινή δροσιά, λαμπύριζαν στον ήλιο. Βρέθηκα σε μια χαράδρα. Την πέρασα. Κάθισα σ' ένα βράχο. Δίπλα μου κρύα νερά κυλούσαν ήσυχα κι έλεγα την ευχή. Ησυχία απόλυτη. Τίποτα δεν ακουγόταν. Σε λίγο, μέσα στην ησυχία ακούω μια γλυκιά φωνή, μεθυστική, να ψάλλει, να υμνεί τον Πλάστη. Κοιτάζω, δεν διακρίνω τίποτα.

Τελικά, απέναντι σ' ένα κλαδί βλέπω ένα πουλάκι• ήταν αηδόνι. Κι ακούω το αηδονάκι να κελαηδάει • μάλλιασε, που λέμε, η γλώσσα του, φούσκωσε απ' τους λαρυγγισμούς ο λαιμός του. Αυτό το πουλάκι το μικροσκοπικό να κάνει κατά πίσω τα φτερά του, για να έχει δύναμη και να βγάζει αυτούς τους γλυκύτατους τόνους, αυτή την ωραία φωνή και να φουσκώνει ο λάρυγγάς του! Πω, πω, πω! Να 'χα ένα ποτηράκι με νερό, για να πηγαίνει να πίνει και να ξεδιψάει! Μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Δεν μπορώ να σας μεταφέρω αυτά που ένιωσα. Αυτά που αισθάνθηκα. Σας φανέρωσα, όμως το μυστήριο.

Και σκεπτόμουν: «Γιατί το αηδονάκι να βγάζει αυτούς τους λαρυγγισμούς; Γιατί να κάνει αυτές τις τρίλιες; Γιατί να ψάλλει αυτό το υπέροχο άσμα; Γιατί, γιατί, για ποιο σκοπό; Μήπως περιμένει να το επαινέσει κανείς; Όχι, βέβαια, εκεί κανείς δεν θα το κάνει αυτό. Πόσα δεν μου είπε το αηδονάκι! Και πόσα του είπα μες στη σιωπή: «Αηδονάκι μου, ποιος σου είπε ότι εγώ θα περνούσα από δω; Εδώ κανείς δεν πλησιάζει. Είναι τόσο απρόσιτο το μέρος. Πόσο ωραία κάνεις χωρίς διακοπή το καθήκον σου, την προσευχή σου στον Θεό! Πόσα μου λες, αηδονάκι μου, πόσα με διδάσκεις! Θεέ μου, συγκινούμαι. Αηδόνι μου, μου δείχνεις με το κελάηδημά σου πως να υμνώ τον Θεό, μου λες πολλά, πάρα πολλά...».

Δεν είμαι καλά από υγεία, να τα πω όπως τα νιώθω. Θα μπορούσε να γραφεί ένα ολόκληρο πεζογράφημα. Το αγάπησα πολύ το αηδόνι. Το αγάπησα και μ' ενέπνευσε. Σκέφτηκα: «Γιατί εκείνο κι όχι κι εγώ; Γιατί εκείνο να κρύβεται κι όχι κι εγώ;». Και μου ήρθε στο νου ότι πρέπει να φύγω, πρέπει να χαθώ, πρέπει να μην υπάρχω. Είπα: «Γιατί; Είχε αυτό κόσμο μπροστά του; Ήξερε ότι ήμουν εγώ και τ' άκουγα; Ποιος τ' άκουγε που ξελαρυγγιάζονταν; Γιατί πήγαινε σε τέτοια κρυφά μέρη; Αλλά κι εκείνα τ' αηδόνια μες στο λόγγο, μες στη ρεματιά που βρισκόντουσαν τη νύκτα και την ημέρα, το βράδυ και το πρωί, ποιος τ' άκουγε που ξελαρυγγιαζόντουσαν όλα; Και γιατί το κάνανε αυτό το πράγμα; Και γιατί πηγαίνανε σε τέτοια κρυφά μέρη; Γιατί σπάζανε το λάρυγγά τους; Ο σκοπός ήταν η λατρεία, το ψάλσιμο στον Δημιουργό τους, η λατρεία στον Θεό». Έτσι τα εξηγούσα.

Όλα αυτά τα θεώρησα ότι ήταν του Θεού άγγελοι, δηλαδή πουλάκια που δοξάζανε τον Θεό, τον Πλάστη των πάντων και δεν τ' άκουγε κανείς. Ναι, κρύβονταν, να μην τ' ακούει κανείς, πιστέψτε με! Δεν τα ενδιέφερε να τ' ακούνε, αλλά ποθούσαν μες στη μοναξιά, μες στην ησυχία, μες στην ερημιά, μες στην σιωπή να τ' ακούει ποιος άλλος; Ο Πλάστης των πάντων, ο Δημιουργός του παντός. Αυτός που τους χάριζε ζωή και πνοή και φωνή.

Θα ρωτήσετε: «Είχανε μυαλό;» Τι να πω, δεν ξέρω αν το έκαναν συνειδητά ή όχι. Δεν ξέρω. Γιατί αυτά είναι πουλάκια. Μπορεί τώρα να είναι στη ζωή και μετά να μην υπάρχουν, όπως λέει η Αγία Γραφή. Δεν πρέπει εμείς να σκεπτόμαστε διαφορετικά απ' ό,τι λέει η Αγία Γραφή. Ο Θεός μπορεί να μας παρουσιάσει ότι όλοι αυτοί ήταν άγγελοι του Θεού. Εμείς δεν τα ξέρουμε αυτά. Πάντως κρύβονταν, να μην ακούσει κανείς τη δοξολογία τους , μόνον Ο Θεός ! »
                                                                                                                                 Γέροντας Πορφύριος


Τι άλλο λοιπόν , από μια αδιάλειπτη δοξολογία προς Τον Κύριο , Τον Θεό μας , Τον Δημιουργό μας , πρέπει να είναι η ζωή μας ; ...

Aς ανοίξουμε την καρδιά μας να δοξολογήσει Τον Πλάστη μας , για όλα , τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής , τα σημαντικά και τα ασήμαντα , τα εύκολα , μα και τα δύσκολα ...

Γιατί :

  " Όλα γύρω μας μιλούν για Σε Θεέ μου ,
υμνούν αγγελικά Εσένα Πλαστουργέ μου ! "

Καλή συνέχεια σε όλους ...

Διαβάτης



Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Ας περάσουμε από το " εγώ " στο " εμείς " !



"...Κανείς δεν πρέπει να θέλει να σωθεί μόνος του, χωρίς να σωθούν και οι άλλοι. Είναι λάθος να προσεύχεται κανείς για τον εαυτό του, για να σωθεί ο ίδιος. Τους άλλους πρέπει ν’ αγαπάμε και να προσευχόμαστε να μη χαθεί κανείς· να μπουν όλοι στην Εκκλησία. Αυτό έχει αξία. Και μ’ αυτή την επιθυμία πρέπει να φεύγει κανείς απ’ τον κόσμο, για να πάει στο μοναστήρι ή στην έρημο. Όταν ξεχωρίζουμε τον εαυτό μας, δεν είμαστε χριστιανοί. Αληθινοί χριστιανοί είμαστε, όταν αισθανόμαστε βαθιά ότι είμαστε μέλη του μυστικού σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας, με μια συνεχή σχέση αγάπης. Όταν ζούμε ενωμένοι εν Χριστώ, δηλαδή όταν ζούμε την ενότητα μέσα στην Εκκλησία Του με το αίσθημα του ενός. Αυτό είναι το μεγαλύτερο βάθος, η μεγαλύτερη έννοια που έχει η Εκκλησία. Εκεί βρίσκεται το μυστήριο·  να ενωθούν όλοι σαν ένας άνθρωπος εν Θεώ. Είμαστε ένα ακόμη και με τους ανθρώπους που δεν είναι κοντά στην Εκκλησία. Είναι  μακριά από άγνοια. Η Εκκλησία είναι νέα ζωή εν Χριστώ. Στην Εκκλησία δεν υπάρχει θάνατος, δεν υπάρχει κόλασις. ..."  
                                                                                                                             γέροντας Πορφύριος

***


Όταν θα παρουσιασθούμε ενώπιων Του Θεού την ημέρα της κρίσεως θα μας κάνει την εξής ερώτηση :
-    Μόνος σου είσαι ;  Πού είναι οι άλλοι ;  Τι έχεις κάνει για να τους φέρεις μαζί σου ; ...              
Τι θα του απαντήσουμε τότε ;   Ότι νοιαζόμαστε μόνο για τη δική μας σωτηρία ;  ...
                                                                                                                 ( π . Νικόλαος Λουδοβίκος )
***

Με τις πιο πάνω σκέψεις ας προβληματιστούμε φίλοι μου …
Μονάχα άμα περάσουμε από το " εγώ "  στο  " εμείς " , ίσως να καταλάβουμε το πιο βαθύ νόημα της σωτηρίας όλων των ανθρώπων ...
Καλή συνέχεια στη μέρα σας . Ο Θεός να ευλογεί την πορεία ολονών μας .
                                                                                                                                        Διαβάτης



Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Γιὰ ὅλα φταίω ἐγώ...



"Μετανοώ Κύριε, γιά όλες τις ανθρώπινες αμαρτίες.
Το σπέρμα ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν βρίσκεται στὸ αἷμα μου.


Μετανοῶ γιὰ ὅλους τοὺς βλασφήμους, ποὺ βλασφημοῦν Ἐσένα,
μὴ ξέροντας ὅτι βλασφημοῦν τὸν Οἰκοδεσπότη, ποὺ τοὺς ντύνει καὶ τρέφει.

Μετανοῶ γιὰ ὅλα τὰ ψεύτικα χείλη, γιὰ ὅλα τὰ θολὰ μάτια,
γιὰ ὅλες τὶς σκληρὲς καρδιὲς, γιὰ ὅλες τὶς ἀχόρταγες κοιλιές,
γιὰ ὅλα τὰ σκοτεινὰ μυαλά, γιὰ ὅλες τὶς κακὲς θελήσεις,
γιὰ ὅλους τοὺς ἄσχημους λογισμούς, γιὰ ὅλες τὶς ψυχοφθόρες ἐνθυμήσεις.

Μετανοῶ γιὰ ὅλη τὴν ἱστορία τῶν ἀνθρώπων, γιατὶ ὅλη ἡ ἱστορία
εἶναι μέσα στὸ αἷμα μου. Γιατί ἐγὼ εἶμαι μέσα στὸν Ἀδὰμ
καὶ ὁ Ἀδὰμ μέσα μου Γιὰ ὅλα φταίω ἐγώ...".
.
.
( Από Το ημερολόγιο ενός Αγίου - Πηγή : Αγιογραφικές Μελέτες )
.




Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Δόξα τω Θεώ !


" Σ΄ ευχαριστώ Θεέ πολύ
που βάζεις μιαν ανατολή
μετά από κάθε δύση ...

Γι΄ αυτό η ψυχή μου λακταρά
να ρθει σε Σένανε κοντά
να σε δοξολογήσει ! "


Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Γράμμα στον υποψήφιο ...





" Αγαπητέ φίλε,
.
Μου είπαν ότι έχεις έντονο άγχος καθώς ευρίσκεσαι στο τελικό στάδιο πρίν τις εξετάσεις. Ότι έχεις μεταπτώσεις στην συναισθηματική σου κατάσταση. Άλλοτε νιώθεις ήσυχος και σίγουρος και άλλοτε τα νιώθεις μαύρα – δύσκολα - ακατόρθωτα και νιώθεις τις προσπάθειές σου περιττές. Ότι άλλοτε κάνεις αστεία, λες και δεν υπάρχει πρόβλημα, και άλλοτε το πιο μικρό αστείο που θα σου κάνουν είναι ικανό να σε κάνει να θέλεις να διαλύσεις τα πάντα...
Μαθαίνω ότι οι δικοί σου προσπαθούν να σου συμπαρασταθούν και άλλοτε τα καταφέρνουν, άλλοτε πάλι καταφέρνουν το αντίθετο, καθώς ανησυχώντας οι ίδιοι, προσπαθούν να σε πείσουν να μην ανησυχείς...Καθώς σε κοιτάζουν με βλέμμα πικραμένο ή φοβισμένο, όπως όταν έχει αρρωστήσει ένα προσφιλές τους πρόσωπο.
Ότι όταν διαβάζεις πολύ, σου λένε ότι πρέπει να βγείς έξω, να ξεσκάσεις, αλλά όταν βγαίνεις έξω, σε κοιτάζουν ανήσυχα μήπως και έχεις παραιτηθεί...
Μου ζήτησαν λοιπόν επειδή συνεργάζομαι με τους εφήβους και τις οικογένειές τους, να γράψω κάτι που να μπορεί να βοηθήσει...
Λοιπόν θα είμαι ξεκάθαρος, όπως πρέπει να είσαι, όταν αναφέρεσαι στην ζωή.
Το άγχος, η αγωνία, η ανησυχία, η ανασφάλεια, η αποσταθεροποίηση, η ξενοιασιά, ο εκνευρισμός, ο φόβος, όλα αυτά τελοσπάντων όχι μόνο δεν είναι αρνητικά στοιχεία στην πορεία σου, αλλά αντιθέτως αποτελούν αποδείξεις οτί είσαι ζωντανός, υγιής και υπεύθυνος...
Ένας υγιής άνθρωπος, όταν βρίσκεται σε μία εσωτερική διεργασία, όταν θέτει στόχους, όταν δίνει εξετάσεις (οποιουδήποτε είδους εξετάσεις), όταν ανοίγεται, τότε είναι φυσιολογικό να αναρωτιέται... Είναι η ανάληψη της ευθύνης της ελευθερίας του που τον δυσκολεύει...
Είναι ωραίο το να έχεις ένα σκοπό και να τον παλεύεις. Τότε είσαι και νιώθεις ζωντανός. Στην διάρκεια του αγώνα, αν είσαι φυσιολογικός θα αναρωτηθείς και για το εάν θα τα καταφέρεις. Θα αναρωτηθείς και για το εάν αξίζει τόσος κόπος. Για το εάν είναι αυτός που σου ταιριάζει ή ακόμα και αν στην πραγματικότητα είναι δικός σου στόχος ή κάποιοι άλλοι σου τον έχουν επιβάλλει άμεσα ή έμμεσα...
Όμως όλα αυτά δεν είναι αδυναμία. Δεν αποτελούν προδοσία. Είναι η ευκαιρία του να επαναδιαβεβαιώσεις και να επαναπροσδιορίσεις τον στόχο σου. Είναι το τίμημα της ελευθερίας. Και όταν ακόμη κλείνεις τα αυτιά σου και δεν ασχολείσαι με τέτοια ερωτήματα και αυτό υγεία είναι, καθώς γνωρίζεις οτι η επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου, δεν θα σημαίνει τον τελικό προσδιορισμό , αλλά αντίθετα να σου επιτρέψεις να θέσεις και άλλους στόχους στην συνέχεια...
Ένας αθλητής που τρέχει 100 m, δεν προλαβαίνει να σκεφτεί. Συγκεντρώνεται, παίρνει μία ανάσα και τρέχει δίχως να γυρίσει να δεί δίπλα του ή μέσα του, τι συμβαίνει. Ένας μαραθωνοδρόμος όμως, καθώς τρέχει σκέφτεται, ξανασκέφτεται , ιδρώνει, εξαντλείται, αναρωτιέται για τις δυνάμεις του, για την επάρκειά της προπόνησής του, για τις δυνατότητές των αντιπάλων του, για το εάν θα πρέπει τώρα ή αργότερα να δώσει όλες του τις δυνάμεις. Αναρωτιέται ακόμα και για το εάν το να τρέχεις Μαραθώνιο είναι η καλύτερη επιλογή ή άν θα έπρεπε να ασχολείται με κάτι άλλο. Και καθώς αναρωτιέται τρέχει...Και δεν πρόκειται βέβαια για κάποιον αδύναμο άνθρωπο, γιατί τότε δεν θα μπορούσε να τρέχει Μαραθώνιο...
Είναι η μακρά επίπονη και απαιτητική διαδικασία του Μαραθώνιου που θέτει ερωτήματα. Και εσύ φίλε μου δεν τρέχεις 100 m. Μαραθώνιο τρέχεις και σου αξίζει το χειροκρότημα μου, όπως και να νιώθεις.
Σου εύχομαι να πετύχεις, αλλά όχι μόνο σε μία σχολή ή σε μία καλή σχολή, αλλά σε κάτι περισσότερο. Στο να υπερασπίζεις τις επιλογές σου και ταυτόχρονα να τις διευρύνεις ... "

Δρ Δημήτρης Καραγιάννης

( παιδοψυχίατρος -Διευθυντής του κέντρου Παιδοψυχικής Υγιεινής. 
   Διδάκτορ του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου )


...........................................................

Καλή Επιτυχία σε όλα τα παιδιά που από αύριο ρίχνονται στην μάχη των παγκύπριων εξετάσεων .
Όλα θα πάνε καλά !  Εμπιστοσύνη Στο Θεό και στις δυνάμεις σας . Οι κόποι σας θα ευωδωθούν .

Καλή Επιτυχία !


 

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Έφυγε ...




 
Γλυκιά μορφή κι΄ αγαπημένη
για το ταξίδι Τ΄ Ουρανού ξεκίνησε ...

Εκεί Το Φως Του Ουρανού
κι΄ η Αγκαλιά Του Ιησού τον περιμένει ...

Κάθε πρωί είχε ένα λόγο δροσερό για τον καθένα .
Η ευχή του θεία παρηγοριά
κι΄ ένα χαμόγελο γλυκό σ΄ όλους δοσμένα ...

Θάναι φτωχότερα τα πρωινά χωρίς εσένα ...

Γλυκιά κι΄ ειρηνική μορφή ,
και φλόγα , Θεία , δυνατή ,
κάθε πρωί για τον καθένα .

Μακάριο το ταξίδι σου γέροντα της καρδιάς μου ,
σε περιμένει η Παναγιά , κι΄ οι Άγγελοι εκεί ψηλά ,
οι Άγιοι Απόστολοι που είχες τ΄ όνομά τους ,
μαζί να πάτε Στου Θεού ενώπιων Τον Θρόνο ,
κι΄ Αυτός μες Το Λαμπρό Του Φως
νάναι για σε Το Ουράνιο
Πολύτιμο , Θείο , Δώρο !

Καλό σου ταξίδι παππούλη ...
Καλή αντάμωση στους Ουρανούς ...

Διαβάτης



Παππούλη ...


" ... τον είδα χωρίς να με αντιληφθεί .

Καθόταν για πολλή ώρα σιωπηλός μπροστά στην εικόνα Του Χριστού

μέσα στην μισοσκότεινη εκκλησιά . Δεν έλεγε τίποτα ...

Το λιγοστό φως απ΄ τα καντύλια που τρεμόσβηναν

απλωνόταν διάχυτο παντού και χάριζε μια κατάνυξη στην ιερότητα του χώρου .

Τα γερασμένα του μάτια ήταν προσηλωμένα πάνω στο εικόνισμα .

Τα χείλη του δεν σάλευαν . Τον πλησιάζω σιωπηλά ...

τον αγγίζω απαλά στον ώμο , να μην τρομάξει .
.
.
- " Τι κάνεις εκεί παππού , τόση ώρα , είσαι καλά ; "
.
Γύρισε γαλήνια το πρόσωπό του και με είδε χωρίς ταραχή :
.

- " ... Τον κοιτάζω ... και με κοιτάζει ... τίποτε άλλο ! ... "
.
Ο γλυκύτατος αυτός παππούλης , ζώντας μέσα στην Εκκλησία τόσα χρόνια ,

είχε μάθει τον ωραίο και γλυκύτατο αυτό τρόπο να επικοινωνεί με Τον Χριστό ,

ατενίζοντας απλά και σιωπηλά την Άγια εικόνα Του !

Ο Χριστός μιλούσε κατ΄ ευθείαν στην καρδιά του .

Κι΄ αυτός μιλούσε Στον Χριστό με την καρδιά του .

Τους ένωνε μια αμοιβαία αγάπη , ένας αμοιβαίος θείος έρωτας !
.
Και από την επικοινωνία αυτής της αγάπης ,

η γαλήνη και η ευτυχία κυριαρχούσαν στην ψυχή του παππούλη .

Τίποτα άλλο στον κόσμο δεν θα χάριζε σ΄ αυτήν την ψυχή


τόση απόλαυση , τόσο δέος ! "


***

Αυτή τη εικόνα έχω μες το μυαλό μου για τον γλυκύτατο παππούλη Απόστολο ,

που μας καλημέριζε με τις ευχές του κάθε πρωινό στο Εκκλησάκι

Της Παναγίας μας της Μακεδονίτισσας ...

Εδώ και μερικές μέρες , το κάθισμά του άδειο στο εκκλησάκι ...

Η απουσία του τόσο αισθητή ...

Η ασθένεια τον έριξε στο κρεβάτι του πόνου , και η κατάστασή του πολύ δύσκολη .

Η ηλικία του πολύ προχωρημένη , για να φανεί δυνατός .

Το μοναδικό καντυλάκι που απομένει αναμμένο γι΄ αυτόν ,

οι προσευχές μας και η αγάπη μας , και η παρουσία Της Γλυκιάς μας Παναγιάς

στο πλάϊ του , να του απαλύνει τον πόνο και να τον συντροφεύει σ΄ αυτές τις δύσκολες στιγμές.

Καλή δύναμη παππού Απόστολε . Σε αγαπάμε πολύ !

Διαβάτης



Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Ζητώντας Του ...



" Ο Χριστός όταν Του ζητάς κάτι σου το δίνει, αρκεί αυτό να συμβαδίζει με το θέλημά Του και να έχεις την πίστη στην καρδιά σου , ότι μπορεί να σε βοηθήσει .
Και μετά πρέπει να ευχαριστείς τον Χριστό κάθε μέρα με τις πράξεις σου και τους λογισμούς που κάνεις.

Και αυτό επιτυγχάνεται με τη νοερά προσευχή:

"Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με".

Διαρκής μνήμη του Χριστού μας και της ευεργεσίας που σου έκανε. Να ζητάς συνέχεια το έλεος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όπως ζήτησες έλεος για να σε βοηθήσει , και να σου εκπληρώσει την επιθυμία σου. Έτσι δεν ξεχνάς το έλεος που σου έδωσε ο Χριστός και, επομένως δε γίνεσαι αχάριστος.
    
Και δεν μπορείς να ζητάς το έλεος του Χριστού, αν εσύ πρώτος δεν ελεείς τον πλησίον σου. Και να ελεείς όλους τους συνανθρώπους σου. Όχι μόνο εκείνους που σου αρέσουν, αλλά κι εκείνους που δε σου αρέσουν.
     Γιατί ο Χριστός σε ελέησε χωρίς όρους και χωρίς όρια .    
Σε ελέησε με την ελπίδα ότι θα καταλάβεις πόσο σε αγαπάει και θα μετανοήσεις.
     Θα γυρίσεις κοντά Του... "

                                                                                                                                  ( από τη Φιλοκαλία )




Κυριακή 6 Μαΐου 2012

Σήμερα γάμος γίνεται !




Ώρα καλή τζι ώρα χρυσή, τζι ώρα ευλογημένη
Τούτη η δουλειά π΄ αρκέψαμε, να βγει στερεωμένη.
                     
Ω Παναγία Δέσποινα με τον Μονογενή σου
καμιά δουλειά δεν γίνεται με δίχα την βουλή σου.
                        
Σήμερα λάμπει ο ουρανός σήμερα λάμπει μέρα
σήμερα ποχωρίζεται παιδίν  που την μητέρα.
                        
Άδε στολίστε τον καλά βάλτε του τα καλά του
τζιαί φεύκει που τα σπίθκια μας τζιαί πάει στα δικά του.
                         
Ω Παναγία Δέσποινα με τον Μονογενή σου
στούντη δουλειάν  π΄αρκέψαμεν να δώκεις την ευτζιήν σου .
                           
Φωνάξετε της μάνας του νάρτει να τον ειζώσι
τζιαι να του δώκει την ευτζιήν τζιαι να τον παρδώσει .
                        
Φώναξετε του τζύρη του νάρτει να τον καπνίσει
τζιαι να του δώκει την ευτζιήν να τον ποσιερετήσει .
                          
Ώρα καλή τζι΄ώρα γρουσή τζι΄ώρα ευλοημένη
τούτη δουλειά π΄αρκέψαμε νάναι στερεωμένη.


Με τις πιο θερμές μας ευχές στον αδελφό μου Νεόφυτο και στην εκλεκτή της καρδιάς του Μαρία που ενώνουν τις ζωές τους με τα ευλογημένα δεσμά του γάμου . Καλοστερεωμένοι και καλότυχοι !












Τρίτη 1 Μαΐου 2012

Μάης !


                            
                                       Από σένα η Άνοιξη εξαρτάται !

                                                                                         ( Οδυσσέας Ελύτης )

                            Καλό Μήνα σε όλους σας !