1η Δεκεμβρίου σήμερα ... κι΄ οδεύουμε προς τα Χριστούγεννα . 25 μόλις μέρες απομένουν . Ας αναλογιστούμε όμως ... κάναμε ότι μπορούμε για ένα καλύτερο κόσμο ... Ας ακούσουμε ένα παιδί του τρίτου κόσμου τι έχει να μας πει : "Κυρίες και κύριοι της Δύσης,
Μιλώ σε εσάς που μεγαλώσατε με σαπουνόπερες και χολιγουντιανές παραγωγές, σ’ εσάς που μετράτε τα δικαιώματα των ανθρώπων από την ποιότητα των ρούχων που φορούν και την αξία τους από τα μηδενικά στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Μιλώ σε σας που θεωρείτε τη φιλανθρωπία μια καλή τακτική κοινωνικής καταξίωσης, σ’ εσάς που γνωρίζετε τις χώρες του κόσμου μόνο μέσα από τις εικόνες των τουριστικών καταλόγων και των διαφημίσεων. Μιλώ σε σας, τους χορτάτους για να σας πω λέξεις που δεν τολμάτε να φανταστείτε: πεινάω, διψάω. Είμαι παιδί ακόμα, δεν έχω περάσει ακόμα στην εφηβεία και μάλλον δε θα την γνωρίσω. Ζω κάπου στον τρίτο κόσμο, εκεί όπου ο ήλιος κατακαίγει κάθε ελπίδα, εκεί όπου η βροχή σπάνια πέφτει και πάντα με μανία, εκεί όπου το μόνο υγρό που έχει αξία είναι μαύρο, βγαίνει από τα έγκατα της γης και συγκεντρώνει σαν τις μύγες, τους τυράννους τούτου του πλανήτη. Πεινάω! Η τροφή δεν ήταν ποτέ αρκετή στο σπίτι μου ή στο χωριό μου και ο ουρανίσκος μου δεν έχει ποτέ συμμετάσχει σ’ αυτή τη διαδικασία που κάνει το φαγητό απόλαυση. Τίποτα από ό,τι έχω φάει ως τώρα δεν με εντυπωσίασε. Στον τρίτο κόσμο, δεν τρώμε από εντυπωσιασμό μα από την ανάγκη να κρατηθούμε στη ζωή. Διψάω! Το νερό είναι πάντα πολύ λίγο εδώ και σπάνια είναι άχρωμο και άγευστο. Έχει άσχημο χρώμα και ασχημότερη γεύση, μα είναι το μοναδικό νερό που μπορώ να απαιτήσω όποτε με λυπηθεί ο Θεός. Μάλλον όμως ούτε ο Θεός με λυπάται, γιατί όπου κι αν γυρίσω το πρόσωπό μου μυρίζω θάνατο. Η μαμά μου σκοτώθηκε στους βομβαρδισμούς στη διάρκεια ενός πολέμου, η καλύτερή μου φίλη σκοτώθηκε κατά λάθος στη διάρκεια μιας ειρήνης και προχθές πέθανε ο μικρός μου αδερφός. Δεν λυπήθηκα που τον είδα να φεύγει. Η κοιλίτσα του είχε πρηστεί, τα μάτια του είχαν θαμπώσει, στο κορμί του μπορούσες να μετρήσεις τα οστά ένα προς ένα. Δεν τον λυπήθηκα, τον ζήλεψα. Με κλειστά τα μάτια, έμοιαζε να κοιμάται και αυτή τη γαλήνη τη ζήλεψα. Όταν πεινάς, ο ύπνος δεν σε επισκέπτεται, μόνο η αδυναμία. Τουλάχιστο ο αδερφός μου τώρα κοιμάται κι αυτό είναι ζηλευτό. Δεν μπορώ να πω ψέματα, φοβάμαι το Θάνατο, μα πιο πολύ φοβάμαι την πορεία μου προς αυτόν. Πεινάω, Διψάω και είμαι θυμωμένη μαζί σας. Μερικές φορές κλείνω τα μάτια μου δυνατά και παρακαλώ να συμβεί και σε σας αυτό που συνέβη στη μαμά μου, στη φίλη μου, στον αδερφό μου. Άλλες φορές πάλι, μετανιώνω για τις άσχημες σκέψεις και κλαίω, παρακαλώντας να σταματήσει για όλους τούτο το κακό.
Θέλω να παίξω στο δρόμο χωρίς να φοβάμαι τα λάθη των σωτήρων που μου στείλατε, θέλω να πιω νερό, να φάω ένα ζουμερό πορτοκάλι, θέλω να ξεπρηστεί η κοιλιά μου, θέλω να μεγαλώσω, να ερωτευτώ, να κάνω παιδιά και να ξέρω πως μπορώ να τα ταΐσω. Θέλω να ζήσω, μα δεν ξέρω εάν θα αντέξω: Πεινάω! Πεινάω! Προχθές πέθανε ο αδερφός μου, αύριο μπορεί να είναι η σειρά μου. Αισθάνομαι πως δεν έχω πολύ χρόνο, γι’ αυτό βιάζομαι να μιλήσω μαζί σας. Ίσως να είναι αυτή η τελευταία μου ευκαιρία. Δεν περιμένω τίποτε περισσότερο από τη σκέψη σας. Δεν περιμένω να μου στείλετε φαΐ και νερό, δεν είμαι τόσο αφελής. Την επόμενη φορά όμως που θα πετάξετε το μπαγιάτικο φαγητό στα σκουπίδια, σκεφτείτε πως αυτό το μπαγιάτικο φαγητό που εσείς έχετε κι εγώ δεν έχω, είναι αυτό που κάνει τον κόσμο σας πρώτο και τον δικό μου, τρίτο! Την επόμενη φορά που θα αισθανθείτε πως θέλετε να κάνετε κάτι για ένα συνάνθρωπο, σκεφτείτε πως το ένα ευρό που έχετε σκοπό να διαθέσετε, ίσως μου εξασφαλίσει το φαγητό και το νερό λίγων ημερών. Και για όνομα του Θεού, την επόμενη φορά που θα ψηφίσετε έναν πολιτικό , μην τον κρίνετε μόνο με βάση τις γνωριμίες σας ή τις υποχρεώσεις. Σκεφτείτε πως πλέον ο κόσμος μας είναι ένα μεγάλο χωριό κι εγώ, η μαμά μου, ο αδερφός μου, η φίλη μου δεν είμαστε εντελώς μακριά σας. Σκεφτείτε πως οι αποφάσεις εκείνων, στα χέρια των οποίων δίνετε τη ζωή σας, ίσως επηρεάσουν και τις δικές μας ζωές. Η σιωπή και η υποταγή τους στους τυράννους του πλανήτη, δεν μας έκαναν πιο ευτυχισμένους, μας έκαναν σκλάβους ή νεκρούς. Φωνάξτε εσείς για μας, γιατί εμείς δεν έχουμε αντοχή να φωνάξουμε. Κλάψτε εσείς για μας, γιατί αφυδατωμένα κορμιά δεν μπορούν να διαθέσουν δάκρια. Μα πάνω απ’ όλα, πείτε μια προσευχή για κάποιο παιδί σε κάποιο σημείο της γης, μήπως και ο Θεός ακούσει εσάς τους κατοίκους του πρώτου κόσμου, μια και ο τρίτος κόσμος βρίσκεται πολύ μακριά από τον Παράδεισο…
Με σεβασμό
Ένα παιδί που Πεινάει… "
Σημείωση: Με κάθε χτύπο του ρολογιού μας, κάπου στον κόσμο μια παιδική καρδιά χτυπάει για τελευταία φορά εξαιτίας της πείνας, της δίψας και του πολέμου. Κάθε τικ ίσως είναι το ύστατο τικ ενός παιδιού… ( Κείμενο : Μάρω Σιδέρη )
Αναρτήσεις
