Τετάρτη 23 Μαΐου 2018

Η παραχώρηση των πειρασμών

 
 

Οι πειρασμοί παραχωρούνται για να φανερωθούν τα κρυμμένα πάθη, να καταπολεμηθούν κι έτσι να θεραπευθεί η ψυχή. Είναι και αυτοί δείγμα του Θείου ελέους. Γι’ αυτό εμπιστεύσου στον Θεό και ζήτησε την βοήθεια Του, ώστε να σε δυναμώσει στον αγώνα σου.
Η ελπίδα στον Θεό δεν οδηγεί ποτέ στην απελπισία. Οι πειρασμοί φέρνουν ταπεινοφροσύνη. Ο Θεός ξέρει την αντοχή του καθενός μας και παραχωρεί τους πειρασμούς κατά το μέτρο των δυνάμεων μας. Να φροντίζουμε όμως κι εμείς να είμαστε άγρυ...πνοι και προσεκτικοί, για να μη βάλουμε μόνοι μας τον εαυτό μας σε πειρασμό.
Εμπιστευτείτε στον Θεό τον Αγαθό, τον Ισχυρό, τον Ζώντα, και Αυτός θα σας οδηγήσει στην ανάπαυση. Μετά από τις δοκιμασίες ακολουθεί η πνευματική χαρά. Ο Κύριος παρακολουθεί όσους υπομένουν τις δοκιμασίες και τις θλίψεις για τη δική Του Αγάπη. Μη λιποψυχείτε λοιπόν και μη δειλιάζετε.
Δεν θέλω να θλίβεσαι και να συγχύζεσαι για όσα συμβαίνουν αντίθετα με τη θέληση σας, όσο δίκαιη και αν είναι αυτή. Μια τέτοια θλίψη μαρτυρεί την ύπαρξη εγωισμού. Προσέχετε τον εγωισμό που κρύβεται κάτω από την μορφή του δικαιώματος. Προσέχετε και την άκαιρη λύπη που δημιουργείται μετά από έναν δίκαιο έλεγχο. Η υπερβολική θλίψη για όλα αυτά είναι του πειρασμού. Μία είναι η αληθινή θλίψη. Αυτή που δημιουργείται, όταν γνωρίσουμε καλά την άθλια κατάσταση που βρίσκεται η ψυχή μας. Όλες οι άλλες θλίψεις δεν έχουν καμιά σχέση με τη χαρά του Θεού.
Φροντίζετε να περιφρουρείτε στην καρδιά σας τη χαρά του Αγ. Πνεύματος και να μην επιτρέπετε στον πονηρό να χύνει την πίκρα του. Προσέχετε! Προσέχετε μήπως ο παράδεισος που υπάρχει μέσα σας μετατραπεί σε κόλαση.
 
Αναδημοσίευση από :https://www.facebook.com/photo.php?
fbid=1816880211753542&set=a.751607434947497.1073741827.100002947434372&type=3&theater
 
 
 
 « Μεθ΄ ἡμῶν Ο Θεός !  »
 
                                                               ✿    Διαβάτης   

 
   





Παρασκευή 18 Μαΐου 2018

Όλοι κάποιον ψάχνουμε

 
 
Όλοι κάποιον ψάχνουμε να μας καταλάβει, να μας νιώσει, να μας αγγίξει, να μας μιλήσει, να μας τραγουδήσει της αγάπης άσματα, να μας ψιθυρίσει νανουρίσματα, να μας κοιτάξει με γλυκύτητα, να μας πάρει στην αγκαλιά του σαν βρέφος αδύναμο, να μας ζεστάνει με το χαμόγελό του, να δακρύσει μαζί μας...

Όλοι κάποιον ψάχνουμε που ιδανικά θα χωράμε στην ζωή του. Μ'αυτό θέλει κόπο. Θέλει να γίνουμε πλαστελίνη, να πάρουμε το σχήμα της αγκαλιάς του άλλου για να χωρέσουμε...
μέσα της ιδανικά, σαν να φτιάχτηκε για εμάς.

Και θα'ναι τότε παράδεισος. Είναι τότε που καταλαβαίνεις ότι η αγάπη δεν είναι ν'αλλάξεις τον άλλον αλλά ν'αλλοιωθείς για τον άλλον τόσο όσο χρειάζεται για να γίνεται ένα. Και τότε όλα παίρνουν νόημα βαθύ. Και τότε όλα γίνονται εύκολα. Και τότε πλέον δεν ανησυχείς. 

Η αγάπη πλαστελίνη κάνει τις καρδιές, τις μαλακώνει, τις αλλοιώνει, τις δίνει το σχήμα της συμπλήρωσης, της συγχώρεσης. Δεν χωρούν μικρότητες, ούτε μιζέρια, ούτε εγωισμοί.

"Μ'αγαπάς", ρώτησα μια φορά, κι ο ουρανός μου έδειξε τ'άστρα, ο αγέρας μου χάιδεψε το πρόσωπο, ο Θεός μου έδειξε το Σταυρό Του κι εσύ ένα φιλί μου άφησες στο μάγουλο σαν μια αιώνια πράξη αποδοχής.
 
π.Παύλος Παπαδόπουλος
 
 
 « Μεθ΄ ἡμῶν Ο Θεός !  »