Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βιβλιοπροτάσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βιβλιοπροτάσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

Η Δύναμη της προσευχής !

 
 
 
Από τη θέση που είμαστε,
χωρίς να ταξιδέψουμε κανένα ταξίδι,
μπορούμε να φτάσουμε όπου θέλουμε.
Μπορούμε να διασφαλίσουμε
τις ζωές αυτών που αγαπάμε.
Από μακριά, από πολύ μακριά,
μπορούμε να εξασφαλίσουμε την ισχυρότερη
προστασία για το παιδί μας στην Αγγλία
Στην Αμερική
Στην εντατική.
Εκεί που εμείς, όσο κι αν θέλουμε,
δεν μπορούμε να φτάσουμε.

Η προσευχή καταργεί τον φόβο,
γιατί καταργεί ό,τι θεωρείται αδύνατο.
Ας είμαι μίλια μακριά,
αν προσεύχομαι ,καταργώ την απόσταση:
Προσεύχομαι εδώ
και ακυρώνω τις σφαίρες εκεί, στο πεδίο της μάχης.
Φωνάζω, Κύριε ελέησον, στο σπίτι μου μέσα
και ελεώ αυτούς που είναι έξω,
που δεν ξέρω τι κάνουν,
που δεν ξέρω πού βρίσκονται και πότε θα γυρίσουν.
Αυτούς που δεν μπορούμε εμείς
όσο κι αν θέλουμε να βοηθήσουμε.
Αυτούς, όταν γονατίζουμε
τους βρίσκουν οι άγγελοι και τους σκεπάζουν.

Η προσευχή είναι παρεμβατική ιατρική.
Αν προσεύχομαι, τα πάντα γιατρεύονται.
Άλλοτε αργά κι άλλοτε  γρήγορα.
Τα πάντα εξομαλύνονται,
ισορροπούν, μεταβάλλονται.
Κλαίω για τον εχθρό μου και γίνεται αδελφός μου.
Γονατίζω για το ληστή και γίνεται μαθητής.
Ικετεύω για τον απάνθρωπο και γίνεται άνθρωπος
και γίνεται άγιος.
Μπαίνει στον παράδεισο
και τραβάει και μένα μαζί του.

Ας είναι βουνά τα εμπόδια.
Αν προσεύχομαι, τα βουνά πειθαρχούν, παραμερίζουν.
Ισοπεδώνονται τα βουνά
κι ανοίγονται δρόμοι εκεί που δεν φανταζόμαστε.
Ανοίγονται πύλες εξόδου
εκεί που εμείς βλέπουμε μόνο τοίχο.



Από το βιβλίο της Μαρίας Μουρζά
"Προσανάμματα"
Εκδόσεις "Εν εσόπτρω"


 
 
 
 

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

... ψάχνω το παραμύθι μου !

 
 
 


 ...τα όσα είναι γραμμένα σ’ αυτό το νέο μας βιβλίο, δεν είναι μόνο
δικά μου.
Είμαι ο πατέρας τους ίσως. Μα η μάνα τους η αληθινή, η μήτρα που με τράβηξε κοντά της για μια σύλληψη, είσαι εσύ. Τα όσα μου είπες, κι όσα δεν είπες. Αυτά που είδα κι όσα διαισθάνθηκα....

Για τις ανθρώπινες σχέσεις, τη μοναξιά και τα διαζύγια.
Την κρίση, τη φτώχεια στο πορτοφόλι, μα και στην καρδιά μας.
Τη χαρά και τη λύπη τής ζωής.
Τη δίψα του απολύτου, και το απόλυτο του θανάτου
που μας περιβάλλει.
Την αθωότητα της καρδιάς μας που ψάχνει ευκαιρία να επιστρέψει.
Για το Θεό-είδωλο που πιπιλίζουμε διαρκώς στο στόμα μας, αγνοώντας εν πολλοίς παντελώς την αγάπη και αλήθεια Του.
Για το Χριστό που διψάμε όταν μεθάμε με αλκοόλ και ουσίες.
Για τον έρωτα που χάσαμε επειδή μεγαλώσαμε και σκληρύναμε, πνίγοντας αισθήματα, ευαισθησίες, λέξεις, αλήθειες.
Για την πίστη, που σε κάνει να βλέπεις αλλιώς τη ζωή.
Για την αξία σου, που είναι εντελώς πέρα απ’ το τι λένε οι άλλοι για σένα.
Για φοβίες, αμαρτίες, καημούς κι επιτυχίες.
Για λάθη που έκαναν επάνω μας «χριστιανοί» μονάχα της ταυτότητας.
Για τα δύσκολα που τελικά είναι απλά.
Και τα απλά που όμως μας δυσκολεύουν τόσο.
Ποιήματα, σκέψεις, και λογισμοί μου.
Εύχομαι να σε αγγίξουν.
Να κάνουν μέσα σου ρωγμές, σεισμούς και κραδασμούς.
Για να ‘ρθει Αυτός που αρέσκεται να μπαίνει μέσα
από σχισμές ταπείνωσης και ν’ αγκαλιάζει τα συντρίμμια μας.
Να παίρνει τα κομμάτια μας
ώστε μ’ αυτά να χτίζει της καρδιάς μας το ναό.
Χωρίς να κατακρίνει,
χωρίς να κρατά λίθο αναθέματος και κόλαση στο
χέρι Του.
Ο Ιησούς
Της αγάπης
Της αλήθειας
Της ενότητας
Της παραμυθίας

 
 
π. Ανδρέας Κονάνος
(από τον πρόλογο του νέου μας βιβλίου)
 
 

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Προβληματισμοί ...

...

«Δεν θα σου πω εγώ αν υπάρχει Θεός ή όχι .
Ρώτησε Τον ίδιο.
Κλείσου το βράδυ σ' ένα απόμερο δωμάτιο,
γονάτισε και πες:
Εσύ, που τόσες γενιές Σε λένε Θεό,
αν υπάρχεις,
Σε παρακαλώ από τα βάθη της καρδιάς μου,
ακούμπησέ με.
Σε παρακαλώ!
Δεν Σε πειράζω.
Ρίξε μια ματιά Σου πάνω μου.
Δεν είμαι εγωϊστής.
Είμαι απροβλημάτιστος.
Κι εφόσον υπάρχεις,
Εσύ είσαι ο Πλάστης μου.
Εγώ το δημιούργημά Σου, το παιδί Σου.
Βοήθα με, Σε παρακαλώ,
γιατί ένας παππούς μου λέει ότι έχω αργήσει.
Αν είσαι ειλικρινής, κάτι θα αισθανθείς».


Γέροντας Αλύπιος
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
"Απαντήσεις σε προβληματισμούς"
,
,

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Ας κάνουμε χώρο στην καρδιά μας ...

...

…Η πρώτη αρετή σχετίζεται με το άνοιγμα της καρδιάς μας, την αύξηση της χωρητικότητάς της. Είναι ανάγκη να χωρούν μέσα μας οι άλλοι, να χωρούν τα ελαττώματά τους, να χωρούν τα όσα έχουν κάνει εις βάρος μας, ακόμη και οι δικαιολογίες τους, έστω κι αν δεν μας φαίνονται και τόσο επαρκείς ή αληθινέ. Να μπορεί να χωρέσει κάθε αδυναμία του. Να μπορεί να χωρέσει η ενοχλητικότητά τους, η αδυναμία μας να τους καταλάβουμε και η δυσκολία που φυσικά μας προκαλούν.Κάνουμε τόση πάλη πολλές φορές να δεχθούμε τους άλλους όπως είναι! Διότι έχουμε την απαίτηση να είναι όπως εμείς θέλουμε. Αυτό όμως δεν γίνεται. Κάτι κακό μας κάνουν συνειδητά ή ασυνείδητα. Κάποια παράξενη συνήθεια έχουν. Ενδεχομένως κάποιους τρόπους διαφορετικής αγωγής από τους δικούς μας ,κάποιες εξωτερικές συνήθειες που δεν μας ταιριάζουν, κάποιες αδυναμίες, κάποιες εκφράσεις της πεπτωκυίας , της περασμένης αμαρτωλής φύσης του ανθρώπου έχουν κι αυτοί, όπως αναντίρρητα έχουμε κι εμείς. Μας καλεί λοιπόν ο Θεός να ανοίξουμε την καρδιά μας και να βάλουμε μέσα τους συνανθρώπους μας όπως είναι, να τους αγαπήσουμε σαν αδελφούς μας. Τα αδέλφια δεν αγαπιούνται γιατί είναι καλά. Αγαπιούνται γιατί είναι αδέλφια ,μέτοχοι της ίδιας φύσεως , των ίδιων χαρακτηριστικών , της ίδιας κληρονομικότητας. Κι εμείς έχουμε την ίδια κληρονομικότητα ,έχουμε τις ίδιες αμαρτίες, τα ίδια χαρακτηριστικά της σφραγίδας του πεσμένου ανθρώπου. Αλλά έχουμε επίσης τα ίδια χαρακτηριστικά που μας δίνει η κολυμβήθρα του αγίου Βαπτίσματος. Τα χαρακτηριστικά της δυνατότητος να προσέλθουμε και να προσεγγίσουμε τη Χάρι του Θεού. Μας προτρέπει λοιπόν και η Εκκλησία, πριν αρχίσουμε τον αγώνα, πριν προσέλθουμε στα μυστήρια, πριν γευθούμε τη χαρά της Αναστάσεως, πριν κάνουμε οποιοδήποτε άλλο βήμα, να ανοίξουμε την καρδιά μας και να βάλουμε μέσα τους αδελφούς μας. Να ξεχάσουμε αυτά που μας έχουν κάνει, να αφήσουμε κάθε πικρία, να σβήσουμε κάθε αρνητικό απόηχο από την καρδιά μας. Το πρώτο βήμα, συνεπώς, και η πρώτη αρετή είναι αυτή που όλοι ξέρουμε πόσο εύκολη είναι στον ορισμό της και πόσο δύσκολη στη πρακτική της˙ είναι η αρετή της συγχωρήσεως. Πρέπει να αγιάσουμε τον χώρο. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να αγιάσουμε τον δικό μας καρδιακό χώρο, τον χώρο της ανθρώπινης υποστάσεώς μας˙ αυτόν, που ενώ είναι προορισμένος να λειτουργεί ως χώρος του προσώπου μας, στον οποίον να εκφράζεται και να αναπαύεται ο Θεός, συνήθως παρουσιάζεται ως χώρος του εγώ μας, ο οποίος κυριαρχείται από τα πάθη της φιλαυτίας μας. Το πρώτο βήμα για να αγιασθεί ο χώρος της ψυχής μας είναι να δεχθούμε τους άλλους μέσα μας…


Απόσπασμα Από το βιβλίο:

«ΝΙΚΟΛΑΟΥ Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

Από το καθ’ ημέραν στο καθ’ ομοίωσιν»


Ας ξεκινήσουμε , να κάνουμε χώρο στην καρδιά μας ...

Αυτό θάναι το πρώτο μας βήμα , για να μπορέσει να χωρέσει κι΄ Ο Χριστός ...


Καλή δύναμη σε κάθε Διαβάτη και Οδοιπόρο της ζωής.


Διαβάτης




,

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Βαδίζοντας ορθά την μετάνοιά μας

...

« Δεν επαρκεί να στρεφόμαστε στο Θεό με ελπίδα και να επικαλούμαστε τη βοήθεια Του, διότι πολλά πράγματα στη ζωή μας εξαρτώνται κι’ από εμάς τους ίδιους. Πόσες φορές δεν επαναλαμβάνουμε: « Κύριε σώσε μας, δώσε μας υπομονή, φρόνηση, καθαρότητα καρδιάς, λόγο αλήθειας… κι’ όμως όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία δεν συμμορφώνουμε τις πράξεις μας με την προσευχή μας, αλλά ακολουθούμε τις αδυναμίες της καρδιάς μας, κι’ έτσι η μετάνοια μας παραμένει άκαρπη.Η μετάνοια πρέπει να πυροδοτείται απ’ αυτή ακριβώς την ελπίδα στην αγάπη του Θεού και από την προσπάθεια να παραμένουμε στο σωστό τρόπο ζωής εγκαταλείποντας τις παλιές μας συνήθειες. Χωρίς αυτό δεν θα μας σώσει ακόμα κι’ ο Ίδιος ο Θεός, διότι όπως έχει πει ο Χριστός, στη Βασιλεία Του δεν θα μπουν όσοι λένε: « Κύριε, Κύριε, αλλά εκείνοι που θα παρουσιάσουν καρπούς, που θα μπορούσαν από τώρα να κάνουν τη γη παράδεισο, αν καταφέρναμε όπως τα οπωροφόρα δένδρα να τους κάνουμε να ωριμάσουν.Έτσι η μετάνοια αρχίζει μέσα μας να αναδύεται, όταν η ψυχή μας δεχτεί ξαφνικά ένα σοκ, όταν ο Θεός μας ρωτήσει: « προς τα πού βαδίζεις; Προς τον θάνατο; Αυτό είναι που επιθυμείς;». Κι’εμείς απαντάμε: « όχι Κύριε ,συγχώρεσε με , ελέησε με, σώσε με !», και στρεφόμαστε προς Αυτό. Και τότε ο Χριστός μας λέγει: « σε συγχωρώ. Ξεκίνα ν’ αλλάξεις τη ζωή σου αναγνωρίζοντας την αγάπη μου και ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα της- απαντώντας στην αγάπη Μου αποκτάς την ικανότητα ν’ αγαπάς…».


Απόσπασμα από το βιβλίο του Μητροπολίτη Αντώνιου Μπλούμ « Το μυστήριο της ίασης»


Το Θείο Δώρο της Μετανοίας , δοσμένο από Τον Ίδιο Τον Θεό στο πλάσμα Του , δεν είναι άλλο από το λυτρωτικό μυστήριο της Ίασης , Το Ιερό Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως , που γιατρεύει τις ψυχές μας από την βαριά ασθένεια της αμαρτίας και της φθοράς , και μας ενώνει με Τον Θεό Πατέρα.


Εύχομαι σε όλους μιαν ευλογημένη Κυριακάτικη πορεία , με χάρη Του Θεού γεμάτη , και πλημμυρισμένη από Το Θείο Φως Του Ουρανού !


Διαβάτης



,

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Το μυστικό σημείωμα Του Θεού !

...

"Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός. Δεν είχαν το απαιτούμενο φως για να το διαβάσουν.
Και τ' άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει σε ένα κρυφό συρταράκι της ψυχής τους.
Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει.
Και σαστίζουν. Τη φέρνουν από δω, τη γυρνάνε από κει, ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν, όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά.
Είναι μερικοί άνθρωποι που πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός αγαπάει τους μουτρωμένους.
Χαρά σ' αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους και διάβασαν τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι.
Αν το 'σκισαν μετά, αν το 'καψαν, το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους. Για να κλείσουν μάτι στο Θεό.
Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της.
Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το 'καναν μόνο και μόνο για να 'χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν... "


Από το βιβλίο Χειμωνιάτικη Λιακάδα , της Αλκυόνης Παπαδάκη


,

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Ας κάνουμε χώρο στην καρδιά μας . . .

...

"…Η πρώτη αρετή σχετίζεται με το άνοιγμα της καρδιάς μας, την αύξηση της χωρητικότητάς της. Είναι ανάγκη να χωρούν μέσα μας οι άλλοι, να χωρούν τα ελαττώματά τους, να χωρούν τα όσα έχουν κάνει εις βάρος μας, ακόμη και οι δικαιολογίες τους, έστω κι αν δεν μας φαίνονται και τόσο επαρκείς ή αληθινές. Να μπορεί να χωρέσει κάθε αδυναμία τους. Να μπορεί να χωρέσει η ενοχλητικότητά τους, η αδυναμία μας να τους καταλάβουμε και η δυσκολία που φυσικά μας προκαλούν.Κάνουμε τόση πάλη πολλές φορές να δεχθούμε τους άλλους όπως είναι! Διότι έχουμε την απαίτηση να είναι όπως εμείς θέλουμε . Αυτό όμως δεν γίνεται. Κάτι κακό μας κάνουν συνειδητά ή ασυνείδητα. Κάποια παράξενη συνήθεια έχουν. Ενδεχομένως κάποιους τρόπους διαφορετικής αγωγής από τους δικούς μας ,κάποιες εξωτερικές συνήθειες που δεν μας ταιριάζουν, κάποιες αδυναμίες, κάποιες εκφράσεις της πεπτωκυίας , της περασμένης αμαρτωλής φύσης του ανθρώπου έχουν κι αυτοί, όπως αναντίρρητα έχουμε κι εμείς. Μας καλεί λοιπόν ο Θεός να ανοίξουμε την καρδιά μας και να βάλουμε μέσα τους συνανθρώπους μας όπως είναι, να τους αγαπήσουμε σαν αδελφούς μας. Τα αδέλφια δεν αγαπιούνται γιατί είναι καλά. Αγαπιούνται γιατί είναι αδέλφια ,μέτοχοι της ίδιας φύσεως , των ίδιων χαρακτηριστικών , της ίδιας κληρονομικότητας. Κι εμείς έχουμε την ίδια κληρονομικότητα ,έχουμε τις ίδιες αμαρτίες, τα ίδια χαρακτηριστικά της σφραγίδας του πεσμένου ανθρώπου. Αλλά έχουμε επίσης τα ίδια χαρακτηριστικά που μας δίνει η κολυμβήθρα του αγίου Βαπτίσματος. Τα χαρακτηριστικά της δυνατότητος να προσέλθουμε και να προσεγγίσουμε τη Χάρη του Θεού. Μας προτρέπει λοιπόν και η Εκκλησία, πριν αρχίσουμε τον αγώνα, πριν προσέλθουμε στα μυστήρια, πριν γευθούμε τη χαρά της Αναστάσεως, πριν κάνουμε οποιοδήποτε άλλο βήμα, να ανοίξουμε την καρδιά μας και να βάλουμε μέσα τους αδελφούς μας. Να ξεχάσουμε αυτά που μας έχουν κάνει, να αφήσουμε κάθε πικρία, να σβήσουμε κάθε αρνητικό απόηχο από την καρδιά μας. Το πρώτο βήμα, συνεπώς, και η πρώτη αρετή είναι αυτή που όλοι ξέρουμε πόσο εύκολη είναι στον ορισμό της και πόσο δύσκολη στη πρακτική της˙ είναι η αρετή της συγχωρήσεως. Πρέπει να αγιάσουμε τον χώρο. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να αγιάσουμε τον δικό μας καρδιακό χώρο, τον χώρο της ανθρώπινης υποστάσεώς μας˙ αυτόν, που ενώ είναι προορισμένος να λειτουργεί ως χώρος του προσώπου μας, στον οποίον να εκφράζεται και να αναπαύεται ο Θεός, συνήθως παρουσιάζεται ως χώρος του εγώ μας, ο οποίος κυριαρχείται από τα πάθη της φιλαυτίας μας. Το πρώτο βήμα για να αγιασθεί ο χώρος της ψυχής μας είναι να δεχθούμε τους άλλους μέσα μας… "


Απόσπασμα από το βιβλίο: « Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου

Από το καθ’ ημέραν στο καθ’ ομοίωσιν» Εκδόσεις: Εν πλω



Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Ευλογημένα " Γιατί " !

,,,
Ευλογημένα γιατί! Τα καθαγίασε ο Ίδιος ο Χριστός στο σταυρό: «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλιπες;». Θεέ μου, γιατί μου το έκανες αυτό; Τι σου έκανα; Δεν είμαι ο Υιός σου; Το ίδιο ακριβώς ερώτημα με το δικό μου και έμεινε και αυτό αναπάντητο. Έμεινε αναπάντητο στα φαινόμενα. Τα γεγονότα όμως φανέρωσαν την απάντηση. Τέτοια πολλά «γιατί» βγήκαν και από το στόμα του πολύαθλου Ιώβ ή τη γραφίδα του τραυματισμένου Δαυίδ, δύο ανθρώπων που οι τραγικοί θάνατοι των παιδιών τους σφράγισαν το πέρασμά τους από την ιστορία και που μας παρουσιάζονται συχνά ως τα μοναδικά πρότυπα πίστης, εγκαρτέρησης και υπομονής. Το ερώτημα αυτό το απευθύνουμε στο Θεό, το λέμε στον εαυτό μας, το επαναλαμβάνουμε στους ανθρώπους που νιώθουμε ότι ιδιαίτερα μας αγαπούν. Το λέμε κυρίως για να εκφράσουμε το μέσα μας, το λέμε όμως και προσδοκώντας το χάδι μιας απάντησης. Ποιος όμως μπορεί να δώσει μια απάντηση; Ακόμη κι αν την ξέρει, ποιος μπορεί να μας την πει; Λέγει ο Μέγας Βασίλειος προς πενθούντα πατέρα ότι ο πόνος κάνει τον άνθρωπο τόσο ευαίσθητο, ώστε μοιάζει με το μάτι που δεν ανέχεται ούτε το φτερό. Και η πιο τρυφερή κίνηση αυξάνει τον πόνο του πονεμένου. Και η πιο διακριτική αναλογία δεν αντέχεται. Ο λόγος που εκφέρεται ως λογικό επιχείρημα ενοχλεί αβάσταχτα. Μόνο το δάκρυ, η κοινωνία της απορίας, η σιωπή, η εσωτερική προσευχή θα μπορούσαν να ανακουφίσουν τον πόνο, να φωτίσουν το σκοτάδι ή να γεννήσουν μια μικρή ελπίδα. Ο πόνος γεννά αλήθεια, συμπόνια, κοινωνία Ο πόνος δεν ξυπνάει μόνο εμάς, αλλά γεννάει και την αγάπη στους γύρω μας. Προσπαθούν να μπουν στη θέση μας. Αγωνίζονται στον καιρό της ασφάλειάς τους να μοιρασθούν τα πιο ανεπιθύμητα γιʼ αυτούς δικά μας αισθήματα. Και το κάνουν. Ο πόνος γεννά την υπομονή μας, ταυτόχρονα όμως γεννά και τον εξ αγάπης σύνδεσμο με τους αδελφούς μας. Ο πόνος γεννά την αλήθεια. Η συμπόνια των άλλων τη φυτεύει στη δική μας καρδιά. Εκεί διακριτικά κρύβεται και η απάντηση. Έτσι γεννιέται στην καρδιά η παρηγοριά, της οποίας η γλύκα και η ανακούφιση είναι πολύ εντονότερες ως εμπειρίες από το βάρος του πόνου. Η απάντηση γεννιέται μέσα μας Δυο γονείς, μας λέγουν οι επιστήμονες, μπορούν να κάνουν άπειρα διαφορετικά παιδιά. Όσο διαφέρουν οι φυσιογνωμίες μας, άλλο τόσο και παραπάνω ποικίλουν οι εκφράσεις του εσωτερικού κόσμου μας. Το ίδιο και οι απαντήσεις στα μεγάλα αυτά ερωτήματα. Αν ένας τρίτος μας δώσει τη μία «σωστή» δήθεν απάντησή του, θα καταστρέψει την ποικιλία και την προσωπικότητα των δικών μας απαντήσεων- των ιερών απαντήσεων που για τον καθένα μας επιφυλάσσει ο Θεός. Η υποτιθέμενη σοφία του όποιου σοφού θα συντρίψει την αλήθεια και την ελευθερία του Θεού μέσα μας. Το μεγάλο λάθος είναι να περιμένουμε την απάντηση απʼ έξω μας, από τους άλλους. Ποιος σοφός; Ποιος φιλόσοφος; Ποιος ασφαλισμένος στην ορθότητα των επιχειρημάτων του ιερέας γνωρίζει την απάντηση των τόσο προσωπικών μας «γιατί»; Η απάντηση μπορεί να ανιχνευθεί μόνο μέσα μας. Όχι στις ανάλογες δήθεν περιπτώσεις ,ούτε σε βαρύγδουπα βιβλία, ούτε σε συνταγές παρηγοριάς και σοφίας. Η απάντηση δεν υπάρχει κάπου, δεν την ξέρει κάποιος. Η απάντηση γεννιέται μέσα μας. Η δική μας απάντηση είναι το δώρο του Θεού. Ο πόνος μας βγάζει από τα ανθρώπινα μέτρα. Τελικά αυτά τα «γιατί» δεν έχουν τις απαντήσεις που η φτώχεια και η αδυναμία μας περιμένει. Στη λογική αυτή συνήθως παραμένουν αναπάντητα. Γιʼ αυτό και ο Χριστός για το θάνατο δεν είπε παρά ελάχιστα. Απλά ο Ίδιος τον επέλεξε και πόνεσε όσο κανένας άλλος. Και όταν αναστήθηκε ,το στόμα Του έβγαλε περισσότερη πνοή και λιγότερα λόγια. Δεν είπε τίποτε για τη ζωή και θάνατο- μόνο προφήτευσε το μαρτύριο του Πέτρου. Ο πόνος δεν απαντιέται με επιχειρήματα . Ούτε η αδικία και ο θάνατος αντιμετωπίζονται με τη λογική. Τα προβλήματα αυτά λύνονται με το εμφύσημα και την πνοή που μόνο ο Θεός δίνει. Λύνονται με το Άγιο Πνεύμα . Ξεπερνιούνται με την ταπεινή αποδοχή του θελήματος του Θεού, που είναι τόσο αληθινό αλλά συνήθως και τόσο ακατανόητο. Στο διάβα της, η δοκιμασία συνοδεύεται από το σφυροκόπημα των αναπάντητων ερωτημάτων. Κι εμείς, γαντζωμένοι στα «μήπως», στα «γιατί», στα «αν», συντηρούμε τις ελπίδες και αντέχουμε την επιβίωση σε αυτό τον κόσμο , προσδοκώντας κάτι σίγουρο ή κάτι σταθερό. Αυτό όμως συνήθως δεν εντοπίζεται στην προτεινόμενη από μας λύση, αλλά επικεντρώνεται στην απροσδόκητη, υπέρλογη θεϊκή παρηγοριά. Κάθε προσπάθεια αντικατάστασής της με ανθρώπινα υποκατάστατα αδικεί εμάς τους ίδιους. Κάθε περιορισμός στην ασφυκτική θηλιά των ορθολογιστικών απαντήσεων μας παγιδεύει βαθύτερα στο δράμα μας. Στο διάλογο με τον πόνο, την αδικία και το θάνατο είμαστε υποχρεωμένοι να βγούμε από τα ανθρώπινα μέτρα. Αυτή είναι όχι μόνο η έξοδος από τη δοκιμασία αλλά και η ευεργεσία της.

,

Από το βιβλίο:

«ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ,

Άνθρωπος μεθόριος ,

Από τα αναπάντητα διλήμματα ,

Στα περάσματα της «άλλης λογικής» ,

Εκδόσεις: «Εν πλω» ,

,

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Συλλογισμοί , τελειώνοντας μια μέρα...

...
" Ύστερα από τον κόπο της ημέρας, τις λησμοσύνες τα πηγαινέλα, σιγή...
Μόνος με μόνο τον Θεό. Μια μέρα ακόμα προστέθηκε στη ζωή και μια αφαιρέθηκε.
Τι πρόσθεσε και τι αφαίρεσε; Μόνος ενώπιον της σιγής...
Τα λόγια του ψαλμού την ώρα αυτή είναι σα ντουφεκιές στη νύχτα, σα σάλπισμα στρατιώτη εγερτήριο σε ώρα πολέμου. Στο στασίδι των γερόντων, στην εκκλησιά των πατέρων, των αειμνήστων κτητόρων.
Μόνος αλλά όχι μόνος. Φτωχός αλλά όχι φτωχό. Ασθενής. Κουρασμένος αλλά όχι κουρασμένος. Επαναλαμβάνοντας αποστηθισμένους στίχους και ενούμενος έτσι με τα στίφη των πιστών, των προκατόχων, τον μετανοούντων, των μετανοησάντων, των οσίων και των δικαίων. Είναι ωραία αυτή η μοναξιά, η φτώχεια, η κόπωση, η σιγή, η νύχτα. Την ώρα που ένας κόσμος πάσχει, να επικοινωνείς με τον Θεό και να σε γεμίζει η επικοινωνία με αυτό που λέγεται εύκολα χαρά, μα εκφράζεται δύσκολα και μετριέται δυσκολότερα και μεταφέρεται στο χαρτί ακόμα δυσκολότερα. Η δημιουργία είναι σε βάρος της αδράνειας. Η δεύτερη δεν πρέπει εύκολα να αναθερμαίνεται...
...κλείνει και αυτή η μέρα και γεμίζει η καρδιά μου ελπίδα και κουράγιο για το αύριο.
Κύριε , Ιησού Χριστέ , ελέησόν με " .
,
Από το βιβλίο του μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου Αθωνικό Απόδειπνο , εκδόσεις Αρμός

,

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Δρόμος Σωτηρίας ... η Ταπείνωση !

...
"Ο πιο σίγουρος δρόμος προς τη βασίλεια των ουρανών είναι η ταπείνωση !
Όταν αύτη ριζώσει στη ψυχή, θα φέρει όλες τις άλλες αρετές και την ελπίδα της σωτηρίας.
,
«Δεν έχω ταπείνωση και αγάπη», γράφετε।
Αφού δεν έχετε ταπείνωση και αγάπη, δεν έχετε τίποτα। Καθετί πνευματικό γεννιέται και αναπτύσσεται μαζί μ’ αυτές।
,
Ταπείνωση θ’ αποκτήσετε κάνοντας έργα ταπεινά, σηκώνοντας αγόγγυστα κάθε προσβολή και περιφρόνηση, βάζοντας τον εαυτό σας κάτω απ’ όλους τους ανθρώπους, καλλιεργώντας μέσα σας την αυτομεμψία και αυτοεξουθένωση.

Αγάπη θ’ αποκτήσετε κάνοντας εργα αγάπης। Αυτά αρχικά απαιτούν την άσκηση βίας στη ψυχή, με τον καιρό όμως γίνονται δίχως δυσκολία, με προθυμία και ευχαρίστηση। Πρέπει να ξέρετε, πάντως, πως η αγάπη αυξάνεται φυσικά και αβίαστα μαζί με την ταπείνωση। Γιατί οσο μειώνεται ο εγωισμός μας, τόσο φουντώνει η φλόγα της αγάπης μας στο Θεό και τον πλησίον. Αγάπη και ταπείνωση περπατάνε χέρι χέρι ! "

Απόσπασμα από το βιβλίο " Χειραγωγία στην πνευματική ζωή " ,
του Αγίου Θεοφάνους τοε Εγκλείστου ,
Ιεράς Μονής Παρακλήτου , έκδοση ε΄

,

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Μα εγώ έχω Εσένα ! . . .

...
" Ήμασταν μόνοι στο παρεκκλήσι , Εσύ κι εγώ.

Έξω ο κόσμος διαβαίνει βιαστικός , και σε τούτες τις στιγμές δεν έχω τίποτα και κανέναν.

Είμαι ολότελα εκδιωγμένος και μόνος μέσα στον κόσμο.

Όμως έχω τα πάντα, δεν μού λείπει τίποτα, δεν θέλω τίποτα.

Ό,τι οι άλλοι αναζητούν σε μια γυναίκα, σε μια οικογένεια, στους φίλους, στους χορούς, και στις γιορτές, εγώ τα έχω εδώ.

Ό,τι αναζητά ο ποιητής στην ποίηση και ο ζωγράφος στην ζωγραφική , εγώ τα έχω όλα εδώ.

Ό,τι αναζητά ο δικτάτορας στην ισχύ και πο πλούσιος στα χρήματα του και ο πότης στο ποτό, και ό,τι αναζητούσα μάταια παλιά, τα έχω τώρα εδώ.

Όλη η ζωή μου είναι εδώ, και όλος μου ο κόσμος και όλες μου οι αγάπες.

Έχω αυτά τα τεράστια πλούτη, κι όμως δεν μού ανήκει τίποτα.

Έχω κάθε χαρά , κάθε γαλήνη, κάθε ομορφιά και κάθε αγάπη.

Είμαι ικανοποιημένος και δεν θέλω τίποτα.

Έχω Εσένα και έτσι έχω τα πάντα ,
.
αφού Εσύ είσαι ο Κύριος των πάντων και όλων των υπάρξεων πάνω στη γή ! "

.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ερνέστο Καρντενάλ
«Αγάπη, η χαραμάδα της αιωνιότητας»,
(εκδ.Εν Πλώ, μτφ Β.Αργυριάδης, σελ 6 )

.

Διαβάζοντας το πιο πάνω απόσπασμα ,

αισθάνεσαι ότι είσαι μόνος Εσύ και ο Θεός πάνω στη γη !

Όλα τα άλλα είναι δώρα απ΄ Αυτόν για σένα , για μένα , για όλους μας .

Εύχομαι στον καθένα μας ένα όμορφο και ευλογημένο σαββατοκυρίακο .

Ας Τον πλησιάσουμε λίγο αυτές τις μέρες , ας τον συναντήσουμε

μυστικά και σιωπηλά στης ψυχής μας το αρχονταρίκι ,

και ας τον νοιώσουμε δικό μας , Πατέρα μας , Αδελφό μας !

Άμα Τον αισθανθούμε έτσι , δεν θα νοιώσουμε ποτέ μονοι .

Καλό σαββατοκυρίακο .

.
Διαβάτης

.

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Ξεφυλλίζοντας την " Ασκητική της Αγάπης "

...
1. Κάθε τόπος μπορεί να γίνει τόπος Ανάστασης.
Φτάνει να ζείς την Ταπείνωση τού Χριστού.

2. Να κοιμάσαι. Φτάνει να είσαι σέ εγρήγορση.

3. Υπάρχουν άνθρωποι που αγρυπνούν για μερικούς,
και υπάρχουν άνθρωποι που αγρυπνούν για όλους.

4. Όχι μιά γνώση που μαθαίνεις, αλλά μιά γνώση που παθαίνεις. Αυτή είναι η Ορθόδοξη Πνευματικότητα.

5. Μη θέλεις τα πολλά, τα παραδίπλα σου, ή τα πέρα μακρυά. Αντίθετα φρόντισε αυτό το λίγο που έχεις να το Αγιάσεις.

6. Μία είναι η Μόρφωση: το να μάθουμε πώς να αγαπάμε τον Θεό.

7. Δεν υπάρχει τίποτε πιο φθηνό από το χρήμα.

8. Καλύτερα η Κόλαση εδώ, παρά στον Άλλο Κόσμο.

9. Δεν είναι αυτό που λέμε, αλλά αυτό που ζούμε.
Δεν είναι αυτό που κάνουμε, αλλά αυτό που είμαστε.

10. Φόρεσα το Ράσο, και δέν μιλώ πια αν δεν με ρωτήσουν.
Το Ράσο μιλά.

11. Άν έχεις αγάπη για όλο τόν κόσμο, όλος ο κόσμος είναι όμορφος.

12. Κάποιος είπε ότι Χριστιανός είναι αυτός που εξαγνίζει την αγάπη
και αγιάζει την εργασία .

15. Ο σκοπός είναι ακόμα κι όταν στο κεφάλι έχουμε τόν... Παράσιτο,
στην καρδιά μας να έχουμε τόν Παράκλητο.

16. Γινόμαστε το αντικατόπτρισμα του Ουρανού
με το Γενηθήτω το Θέλημά Σου ως εν Ουρανώ και επί της Γης.

17. Όποιος αγαπά δεν το νοιώθει. Όπως δέν νοιώθει ότι αναπνέει.

18. Όταν είναι ανοιχτές οι πόρτες του Ουρανού, είναι ανοιχτές και στη Γη.

19. Όταν δεν περισπάται ο νους στα κοσμικά και είναι ενωμένος με τον Θεό,
τότε και η καλημέρα που θα πούμε, είναι σαν να δίνει ευλογία.

20. Το όχι και κάθε άρνηση καταστρέφει την ενέργειά μας.

21. Δεν πρέπει να υπάρχουμε μπροστά στο κατ' εικόνα και ομοίωσιν του Άλλου.

22. Στη ζωή μας, στην αρχή έχουμε ανάγκη από την παρουσία κάποιου άλλου προσώπου αγαπητού ή φιλικού. Όσο προχωρούμε, ο Ένας, ο Θεός, μάς γεμίζει με την Αγάπη και την Χαρά Του τόσο ώστε Κανένας να μην χρειάζεται πιά. Όλα αυτά τα κάνει στην αρχή η ψυχή γιατί ακόμα δεν ξέρει Ποιον αγαπά και θαρρεί πως είναι εκείνος ο άνθρωπος...

23. Ο Θεός πολλές φορές δεν θέλει την πράξη, αλλά την διάθεση. Του αρκεί να σε δει πρόθυμο να κάνεις την Εντολή Του.

24. Ο Ιησούς Χριστός έδωσε την χρυσή τομή: και μόνος και μαζί με τους άλλους.

25. Ο Θεός όταν μας έκανε, μάς έδωσε την Ζωή και μας εμφύσησε το Πνεύμα Του. Αυτό το Πνεύμα είναι η Αγάπη. Όταν μάς εγκαταλείψει η αγάπη, τότε γινόμαστε πτώματα. Είμαστε νεκροί πιά.

26. Ο Χριστιανός πρέπει να σέβεται το Μυστήριο της Υπάρξεως στον Καθένα και στο Κάθε τι.

27. Για να φτάσεις στο δεν υπάρχω, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς κι έτσι ταυτίζεσαι απόλυτα με τόν Άλλο, τον εκάστοτε Άλλο, και τότε στο τέλος της ημέρας αναρωτιέσαι: Θέλω τίποτε; Όχι. Επιθυμώ τίποτε; Όχι. Μου λείπει τίποτε; Όχι... Αυτό είναι!

28. Ο πνευματικά προχωρημένος άνθρωπος είναι αυτός που έφτασε να μην έχει «υπόσταση» και που έχει κατανοήσει βαθύτατα ότι ό,τι του συμβαίνει είναι είτε Θέλημα του Θεού, είτε Παραχώρηση του Θεού.

29. Μόνο όταν σταματήσει ο άνθρωπος τα διαβάσματα τα εκτός Ευαγγελίου, αρχίζει η πραγματική εσωτερική του πρόοδος. Τότε μόνο, ενωμένος με τόν Θεό διά της Ευχής, μπορεί να ακούσει το Θείο Θέλημα.

30. Να μην θέλεις ποτέ τίποτε, παρά μόνο το Θέλημά Του και να δέχεσαι με αγάπη τα κακά που σού έρχονται.

31. Μη συσχετίσεις ποτέ τον άνθρωπο με τον κακό τρόπο που σου φέρεται.
Νά βλέπεις μέσα στην καρδιά του τον Χριστό.

32. Ποτέ να μην λές «γιατί περνώ αυτό»; Ή όταν βλέπεις τόν άλλο με τη γάγγραινα, τον καρκίνο ή την τύφλωση, να μην λές «γιατί το περνά αυτό»; Αλλά να παρακαλείς τον Θεό να σου χαρίσει το όραμα της άλλης όχθης... Τότε θα βλέπεις όπως οι Άγγελοι τα γινόμενα εδώ όπως πραγματικά είναι: ΟΛΑ στο σχέδιο τού Θεού. ΟΛΑ.

33. Κάποιος σοφός είπε. Άν είναι να ζεις για τον εαυτό σου, καλύτερα να μην γεννιέσαι.

36. Η Αχίλλειος πτέρνα των ανθρώπων βρίσκεται στις πολλές κουβέντες και στις συζητήσεις.

37. Το να είσαι ταπεινός ισοδυναμεί με το να μη θέλεις ποτέ να έχεις τύψεις συνειδήσεως.

38. Όταν έχεις λογισμό κατάκρισης, να παρακαλάς τόν Θεό να σού τον πάρει εκείνη την ώρα για να μπορέσεις να αγαπήσεις αυτό το πρόσωπο όπως το αγαπά Εκείνος. Τότε, ο Θεός θα σε βοηθήσει και θα δεις τα δικά σου παραπτώματα. Άν ο Χριστός ήταν ορατός, θα μπορούσες να έχεις κατάκριση;

39. Άν κάποιος δεν σου αρέσει, σκέψου ότι στο πρόσωπό του βλέπεις τον Χριστό.
Τότε, δεν θα τολμήσεις ούτε να σκεφτείς να πεις λόγο κατάκρισης.

40. Πρέπει να αγαπάμε τους ανθρώπους και να τους αγκαλιάζουμε όπως μας τους φέρνει ο Θεός. Έτσι ορίζει ο Ίδιος ο Κύριος και η Ορθόδοξη Παράδοση.

41. Κανένας δεν πρέπει να γίνεται δούλος ανθρώπου. Είμαστε δούλοι μονάχα του Θεού. Ηγοράσθητε γαρ τιμής, λέει ο Απόστολος. H δουλοπρέπεια δεν πρέπει να υπάρχει.

42. Αυτά που λέμε μένουν στην Αιωνιότητα.

43. Μόνο όταν τελειοποιηθείς στην Αγάπη μπορείς να φτάσεις στην Απάθεια.

44. Αντιξοότητες έχουν μόνον όσοι δεν κάνουν κάτι με πραγματική αγάπη.

45. Η κρίση είναι φυσικό να έρχεται στον άνθρωπο. Η κατάκριση και η επίκριση, γίνονται από κακία. Η Διάκριση είναι δώρο Θεού και πρέπει να προσευχόμαστε για να την δεχτούμε. Είναι απαραίτητη για την προστασία μας και την πρόοδο μας.

46. Η ζωή της Εκκλησίας βρίσκεται πέρα από κάθε ηθική πειθαρχία ή θρησκευτικά καθήκοντα. Είναι υπέρβαση της Ηθικότητας στην Πνευματικότητα.

47. Ο αναποφάσιστος άνθρωπος δεν συμμετέχει στην ζωή.

48. Ο Θεός, όταν πρέπει, στέλνει κάποιον κοντά μας. Όλοι είμαστε συνοδοιπόροι.

49. Η γλώσσα του Θεού είναι η σιωπή.

50. Όποιος ζει στο Παρελθόν, είναι σαν τον πεθαμένο. Όποιος ζει στο Μέλλον με την φαντασία του, είναι αφελής, γιατί το Μέλλον είναι μόνον του Θεού. Η Χαρά του Χριστού βρίσκεται μόνο στο Παρόν. Στο Αιώνιο Παρόν του Θεού.

51. Προορισμός μας είναι να λατρεύουμε τον Θεό και ν' αγαπάμε τους συνανθρώπους μας.

52. Η ευτυχία και η γαλήνη είναι στην εκτέλεση των Εντολών Του.

53. Η σπουδαιότερη Φιλανθρωπία είναι να μιλάς καλά για τους ανθρώπους.

54. Και να θέλω, δεν μπορώ να στεναχωρηθώ. Όταν στεναχωριόμαστε, είναι σαν να λέμε στον Θεό: «Δεν συμφωνώ. Δεν τα κάνεις καλά». Ύστερα, είναι και αχαριστία...

55. Η ομιλία μπρος και μέσα στην Ομορφιά είναι περιττή. Ταράζει την αρμονία.

56. Με την επίκληση του Ονόματος του Χριστού σφυροκοπάμε το Εγώ μας.

57. Το Καντήλι της ψυχής μας είναι που πρέπει να είναι πάντα αναμμένο. Ακοίμητο.

58. Δίνοντας χαρά στους άλλους, εσύ την νοιώθεις πρώτα.

59. Καλύτερα να κάνεις Προσευχή με το στόμα παρά να μην κάνεις καθόλου.

60. Ο Θεός να παρεμβάλλεται μεταξύ εσού και του σκοπού σου.
Όχι ο σκοπός σου μεταξύ εσού και του Θεού.

61. Η επιθανάτια αγωνία είναι η προσπάθεια που κάνει η ψυχή να ελευθερωθεί και να τρέξει να απαντήσει τον Κύριο.

62. Η αλληλογραφία είναι ο μόνος τρόπος που συνδυάζει μοναξιά και συντροφιά.

63. Θαύμα είναι η κανονική πορεία των πραγμάτων, όπως την θέλει ο Θεός. Αυτό που λέμε Θαύμα, για τον Θεό είναι το φυσικό.

65. Αν κάτι ανάποδο μας συμβεί, να μη ρωτήσουμε ποίος φταίει. Γιατί μόνο εμείς φταίμε. Στην προσευχή μας, αν το ζητήσουμε, θα ανακαλύψουμε τον λόγο. Ή δεν αγαπήσαμε όσο έπρεπε, ή παραβήκαμε κάποιαν άλλην Εντολή, ή λάθος χειρισμό κάναμε, ή προηγηθήκαμε εκεί που δεν έπρεπε, ή βασιστήκαμε εκεί που δεν έπρεπε.

66. Όταν χάσουμε κάτι, να λέμε: «Απάλλαξε με έτσι Κύριε κι από κάθε κακή σκέψη που κάνω για τον Πλησίον μου».

67. Η μέριμνα είναι γι' αυτούς που δεν έχουν Πίστη.

68. Η αγάπη είναι μόνο πάνω στον Σταυρό.

69. Δυσκολεύουν οι σχέσεις όταν το Εγώ στέκεται πάνω από το Εσύ.

70. Ο Θεός όπως αγαπάει εσένα, έτσι αγαπά και τους εχθρούς σου.

71. Θέλεις να προσευχηθείς; Ετοιμάσου να συναντήσεις μυστικά τον Κύριο.

72. Μερικοί άνθρωποι γίνονται δοχεία της Δυνάμεως του Σκότους κατά Παραχώρηση Θεού για ατομική μας δοκιμασία και πρόοδο.

73. Δεν πρέπει να ταράζεσαι, γιατί η ταραχή απομακρύνει κάθε Βοήθεια.

74. Αν κατορθώσει κανείς να συζή με τον κόσμο, όπως το λάδι και το νερό στο καντήλι που δεν ανακατεύονται, τότε είναι εν Θεώ. Εν τω κόσμω αλλ΄ ουκ εκ του κόσμου.

75. Όλοι είμαστε δοχεία. Πότε του Φωτός και πότε του Σκότους.

76. Την ώρα της κρίσεως και του προβλήματος, μην ανοίξεις το στόμα σου. Μην πεις τίποτε γιατί θα το μετανιώσεις χίλιες φορές. Πες το στους Αγγέλους να το πάνε στα Πόδια του Κυρίου και ζήτησέ Του Άγγελον Ειρήνης για να ειρηνεύσεις.

77. Οι άνθρωποι καμμιά φορά μας ζητούν οδηγίες ή συμβουλές για να κρυφτούν πίσω τους. Μετά θα «φταίς» εσύ... Αλλά είναι πολύ πιθανό να μην τα εφαρμόσουν, οπότε είναι κόπος χαμένος.

78. Όταν το εγώ σπάσει και γίνει εσύ, κι όταν και το εσύ σπάσει και γίνουν και τα δυό μαζί Εκείνος, τότε όλοι μας γινόμαστε δικοί Του.

79. Αν ποτέ νοιώσεις φόβο, κλείσε τ' αυτιά και λέγε την Ευχή.

80. Μόνο όταν σχολάμε δίνουμε την ευκαιρία στους Αγγέλους να κάνουν κάτι.

81. Κάνε εσύ αυτό που πρέπει να κάνεις, κι ο Θεός θα κάνει κι Εκείνος αυτό που πρέπει να κάνει.

82. Όταν για κάτι νοιώθεις ένα ξεσήκωμα, μία λαχτάρα, ένα «αχ», τότε, μετά από ένα χρονικό διάστημα που ο Θεός καθορίζει θα γίνει.

83. Εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε ν΄ απαλλαγούμε από κανένα μας ελάττωμα. Εκείνος μας τα βγάζει· ένα-ένα.

84. Πρέπει κάθε μέρα να Του ζητάμε να μας σπάσει το Θέλημα και να το κάνει Δικό Του για να γίνουμε όπως Εκείνος θέλει.

85. Δεν πρέπει να παραδοθούμε στο Θέλημά Του. Αυτό το κάνουν οι στρατιώτες. Εμείς τα Παιδιά Του, πρέπει να Του το προσφέρωμε το θέλημά μας μαζί με όλον τον εαυτό μας. Στο χάλι του. και να Του πούμε: «Σου προσφέρω όλα μου τα στραβά και τα ατελή. Κάνε τα ίσια».

86. Η Χάρις του Θεού έρχεται όταν σηκώσουμε το χέρι μας. Αυτό, είναι η Πίστη που έλκει την Χάρη του Θεού. Γιατί ο Θεός είναι έτοιμος να δώσει την Χάρη Του, αλλά πού είναι το χέρι; Ο Θεός «βρέχει» την Χάρη Του, κι εμείς ή φοράμε καπέλλο ή κρατάμε ομπρέλα...

87. Αν βρεθεί ξένος που θα κατακρίνει την Ελλάδα ή την Ορθοδοξία, δεν θα ταυτίζεις τα λεγόμενα με τον άνθρωπο, αλλά και δεν θα του αναφέρεις ποτέ τα χαρμόσυνα, όπως είναι η ανεύρεσις τιμίων Λειψάνων ή άλλα θαυμαστά που συμβαίνουν εδώ.

88. Δεν πρέπει να συζητάς για απόντες.

89. Ζούμε στην Ματαιότητα και νομίζουμε ότι κάπου ζούμε. Κακόμοιροι άνθρωποι...

90. Αχ Κύριε! Συγχώρεσέ μας που καμμιά φορά περπατάμε καμαρωτά σαν τα πετειναράκια με το λοφίο τους που νομίζουν ότι κάποια είναι.

91. Κακόμοιροι άνθρωποι! Εκλαμβάνουμε το φθαρτό για Αθάνατο και το Αθάνατο για ανύπαρκτο.

92. Το κακόμοιρο το κρεμμύδι! κι αυτό την προσφορά του δίνει το κατά δύναμιν...

93. Τι ωραίο που είναι το Μυστήριο του Αύριο!

94. Ο Άνθρωπος μία φορά παίρνει το μάθημά του. Άμα δεν το πάρει την πρώτη, θα πει ότι κάτι τρέχει στο υποσυνείδητό του που τον εμποδίζει.

95. Ο Κύριος είπε: όποιος θέλει κάτι, πιστεύοντας θα το λάβει. Φθάνει να είναι σύμφωνο το αίτημα με τις Εντολές του Θεού, δηλαδή με την Αγάπη.

96. Μη στερείς τους άλλους από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι, από τον Άρτο της Ζωής που σου προσφέρει Ολόκληρο ο Κύριος. Όλοι πεινούν και διψούν για Αγάπη, σαν τον Λάζαρο που τρεφόταν από τα ψιχία που πέφταν από το τραπέζι του Πλουσίου.

97. Δεν έχουμε δικαίωμα να μη λάμπουμε εξ αντανακλάσεως το Φως του Κυρίου. Δεν πρέπει να είναι τίποτα υπό το μόδιον...

98. Όλα έχουν δύο όψεις, σαν δίκοπο μαχαίρι. Εκείνο που σήμερα δημιουργεί, αύριο καταστρέφει. Ο νοών νοείτω.

99. Σ' ένα καράβι, μπορεί μερικοί ναύτες να σκοτώνονται και να τρώγονται. Το καράβι όμως πάει το ταξίδι του και φτάνει στον προορισμό του. Έτσι και η Εκκλησία. Γιατί στο τιμόνι είναι ο Χριστός.

100. Αν ήξερες ότι δεν είσαι Εδώ, θα ήσουν Εκεί.

101. Για να γίνει το θαύμα αρκεί να αγαπάμε. Ούτε η προσευχή, ούτε το καμποσχοίνι έχουν τέτοια δύναμη.

102. Η πείρα μου με δίδαξε ότι κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν, παρ΄ όλη τη θέληση και την αγάπη, η βοήθεια έρχεται μόνον όταν έρθει η Ώρα του Θεού, από τον Έναν.

105. Είμαστε χρήσιμοι μόνο όταν δεν υπάρχουμε για τον εαυτό μας. Και το αντίθετο.

106. Δεν πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις για τους άλλους. Να το αφήνουμε στους Αγγέλους, κι αυτοί βρίσκουν πάντα την καλύτερη λύση.

108. Σαν τον Σίμωνα τον Κυρηναίο πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι να τρέξουμε εις βοήθειαν του συνανθρώπου.


( Από το βιβλίο της μοναχής Γαβριηλίας
"Γερόντισσα Γαβριηλία: Η Ασκητική της Αγάπης",
15η έκδοση, Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας )

.
Εύχομαι σε κάθε Διαβάτη και Οδοιπόρο της ζωής ,
ένα όμορφο , ειρηνικό , ευλογημένο σαββατοκυρίακο ,
υπό την σκέπη Του Ιησού Χριστού και της Γλυκειάς μας Παναγιάς .

.
Διαβάτης

.

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

" Η εντός ημών Βασιλεία ! "

...
" Βιάσου να εισέλθεις στο ταμείο εντός σου ,

και εκεί θα δεις το ταμείο το Ουράνιο ,

γιατί δεν υπάρχει παρά μία είσοδος και για τα δύο .

Η Κλίμακα Της Βασιλείας των Ουρανών βρίσκεται μέσα σου ,

κρυμμένη στη ψυχή σου ...

Βυθίσου στον εαυτό σου , φύγε μακριά από την αμαρτία ,

και θα βρεις εκεί τα σκαλοπάτια με τα οποία θα ανεβείς " .

Βαθιά κρυμμένο μέσα μας βρίσκεται ένα μυστικό θησαυροφυλάκιο ,

ένα εσσωτερικό βασίλειο , θαυμαστό σε βάθος και σε ποικιλία .

Είναι ένας τόπος θάμβους και χαράς , ένας τόπος ένδοξος ,

ένας τόπος συνάντησης και διαλόγου .

Αν " βυθιζόμασταν " μέσα μας , θα ανακαλύπταμε την αιωνιότητα στην καρδιά μας .

Η κλίμακα του Ιακώβ αρχίζει από το σημείο όπου βρίσκομαι τούτη ακριβώς τη στιγμή .

Η πύλη του Ουρανού είναι παντού . Και αυτό το εσσωτερικό Βασίλειο ,

παρόν μέσα μου , εδώ και τώρα , είναι ταυτοχρόνως η Βασιλεία του Αιώνος που είναι να έρθει... "

.
Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου " Η εντός ημών Βασιλεία " ,
του Επίσκοπου Διοκλείας Κάλλιστου Ware .

.

.

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Καθώς τελειώνει η μέρα . . .

...
"...Ύστερα από τον κόπο της ημέρας, τις λησμοσύνες τα πηγαινέλα, σιγή.
Μόνος με μόνο τον Θεό. Μια μέρα ακόμα προστέθηκε στη ζωή και μια αφαιρέθηκε.
Τι πρόσθεσε και τι αφαίρεσε; Μόνος ενώπιον της σιγής.

Μόνος αλλά όχι μόνος. Φτωχός αλλά όχι φτωχός. Ασθενής. Κουρασμένος αλλά όχι κουρασμένος. Επαναλαμβάνοντας αποστηθισμένους στίχους και ενούμενος έτσι με τα στίφη των πιστών, των προκατόχων, τον μετανοούντων, των μετανοησάντων, των οσίων και των δικαίων.
.
Είναι ωραία αυτή η μοναξιά, η φτώχεια, η κόπωση, η σιγή, η νύχτα. Την ώρα που ένας κόσμος πάσχει, να επικοινωνείς με τον Θεό και να σε γεμίζει η επικοινωνία με αυτό που λέγεται εύκολα χαρά, μα εκφράζεται δύσκολα και μετριέται δυσκολότερα και μεταφέρεται στο χαρτί ακόμα δυσκολότερα.
Η δημιουργία είναι σε βάρος της αδράνειας. Η δεύτερη δεν πρέπει εύκολα να αναθερμαίνεται...
...κλείνει και αυτή η μέρα και γεμίζει η καρδιά μου ελπίδα και κουράγιο για το αύριο..."
.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου
Αθωνικό Απόδειπνο εκδόσεις Αρμός)

.

.

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Η Ομορφιά Του Θεού !

...
" O Άγιος Ιωάννης του Σταυρού
ρώτησε μια από τις εξομολογούμενές του :
« Πού αποσκοπεί η προσευχή σου; »

.Kι' εκείνη του απάντησε:
« Στο να θεωρώ την ομορφιά του Θεού,
και να ευφραίνομαι για την ομορφιά που έχει ».
.

Αυτή είναι η φύση της λατρείας.
Να προσευχόμαστε και να λατρεύουμε ,
σημαίνει να αντιλαμβανόμαστε
την πνευματική ομορφιά της Ουράνιας Βασιλείας·
.
Να την εκφράζουμε με λέξεις μέσα από την ποίηση και τη μουσική,
μέσα από την τέχνη και τις συμβολικές πράξεις ,
μέσα από την αγάπη και την προσφορά ,
και μέσα από ολόκληρη τη ζωή μας·
.
Και με τον τρόπο αυτό να απλώνουμε τη Θεία Ομορφιά στον κόσμο γύρω μας, μετασχηματίζοντας και μεταμορφώνοντας την πεσμένη κτίση . . . "


(Απόσπασμα από το βιβλίο του Κάλλιστου Ware,
Η εντός ημών βασιλεία, εκδ. Ακρίτας, σ.111-12 )

.
Ας γίνει ο κάθε Διαβάτης και Οδοιπόρος της ζωής
ένας μεταφορέας Αυτής Της Θείας Ομορφιάς στον κόσμο μας ,
και στην πεσμένη κτίση γύρω μας .

Οι πρώτοι που θα ευφρανθούμε από το Μεγαλείο και την Μοναδικότητα
Αυτής Της Θείας Ομορφιάς θα είμαστε εμείς οι ίδιοι ,
που απ΄ την ψυχή μας θα αναβλύζει πλουσιοπάροχα
και απ΄ Τον Θεό δοσμένη η Θεία και Ουράνια Δωρεά της Θείας Χάριτος .

Εύχομαι ένα όμορφο και ευλογημένο απόγευμα στον καθένα,
με συνοδοιπόρους Την Γλυκειά μας Παναγιά και Τον Μονογενή Υιό Της .

.
Διαβάτης

.

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Από το " Μικρό Συναξάρι "

...

" Και σε αυ­τό το ση­μεί­ο θα πρέ­πει να πι­στέ­ψε­τε τα λό­για μου δι­ό­τι αυ­τό δεν μπο­ρεί να α­πο­δει­χθεί ...

Κα­θό­μουν και δι­ά­βα­ζα αρ­γά , και α­νά­με­σα στην αρ­χή του πρώ­του

και στην αρ­χή του τρί­του κε­φα­λαί­ου,

έ­νι­ω­σα ξαφ­νι­κά ό­τι ε­κεί, στην άλ­λη ά­κρη του τρα­πε­ζιού στε­κό­ταν ο Χρι­στός.

.
.
.
.
.
Ή­ταν τό­σο έν­το­νη η αί­σθη­ση αυ­τή

ό­που έ­πρε­πε να στα­μα­τή­σω το δι­ά­βα­σμα και να κοι­τά­ξω.

Κοι­τού­σα για αρ­κε­τή ώ­ρα και δεν έ­βλε­πα τί­πο­τα.

Ού­τε ά­κου­γα ού­τε αι­σθα­νό­μουν ο­τι­δή­πο­τε.

Μα α­κό­μα και ό­ταν κοί­τα­ζα ί­σια μπρο­στά μου

προς το μέ­ρος ό­που δεν υ­πήρ­χε κα­νέ­νας που να μπο­ρώ να δω,

εί­χα α­κό­μα την ί­δια ζω­η­ρή αί­σθη­ση πως ο Χρι­στός,

χω­ρίς κα­μιά αμ­φι­βο­λί­α, στε­κό­ταν ε­κεί...

Βγή­κα έ­ξω και περ­πά­τη­σα ,

σαν να βρι­σκό­μουν σε έ­να με­τα­μορ­φω­μέ­νο κό­σμο,

κοι­τά­ζον­τας τον κα­θέ­να που προ­σπερ­νού­σα και σκε­πτό­με­νος:

Ο Θε­ός σας δη­μι­ούρ­γη­σε α­πό α­γά­πη!

Σας α­γα­πά­ει ! Εί­σαι ο α­δερ­φός μου... ».

.
Απόσπασμα από το βιβλίο " Μικρό Συναξάρι " ,
του π. Αντώνιου Μπλούμ , εκδόσεις " εν πλω "
Ένα πραγματικά εξαιρετικό βιβλίο που συγκινεί και εμπνέει τον αναγνώστη..

..
.
.

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Ένα παιδί για την αιωνιότητα

...
Απόσπασμα από το βιβλίο : " Ένα παιδί για την Αιωνιότητα … "

«Μαθαίνοντας ότι ο Εμμανουήλ, το παιδί που περιμένει, έχει προσβληθεί από θανάσιμη χρωμοσωμική ανωμαλία, η Ιζαμπέλ ντε Μεζεράκ αποφάσισε να αντιμετωπίσει την κατάσταση।

Υπήρχε λύση, την οποία ο νόμος επιτρέπει και οι γιατροί προτείνουν: διακοπή της εγκυμοσύνης για σοβαρούς ιατρικούς λόγους।

Λόγω της βαθιάς εσωτερικής σχέσης που είχε με το κυοφορούμενο παιδί της, αισθάνθηκε ότι η λύση αυτή θα αποτελούσε πηγή οδύνης … ότι υπό το πρόσχημα της εξάλειψης του προβλήματος, η λύση αυτή θα μεγέθυνε και θα διαιώνιζε τη δοκιμασία της…

…κι έτσι μπόρεσε να αντισταθεί στις πιέσεις του ιατρικού κατεστημένου και να φέρει στον κόσμο το παιδί της, να το δει να ζει, να αναπνέει και να πεθαίνει, ύστερα από μια σύντομη ζωή, που μπορεί να κράτησε κάτι περισσότερο από μία ώρα, έριξε όμως μια αχτίνα φωτός στη δοκιμασία της και της επέτρεψε όχι να σβήσει τη θλίψη, αλλά να βρει τη γαλήνη…

Η ίδια η μητέρα λέει: «Παραμείναμε ταπεινοί συνοδοιπόροι στον πονεμένο προορισμό του, χωρίς να γίνουμε αυτουργοί του προαγγελθέντος θανάτου του… Σταθήκαμε απέναντι στο παιδί μας με τον σεβασμό που αξίζει κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, ως ταπεινοί οφειλέτες και όχι ως τύραννοι-κυρίαρχοι…

Μπορούσα να παραμείνω διαθέσιμη γι αυτό το μωρό, μπορούσα να το συνοδεύσω μέχρι το τέλος της μικρής του ζωής, όπως αυτή είχε προγραμματιστεί… Θα ζούσε ολόκληρη τη ζωή του συντροφευμένο από τη στοργή μας και θα αποκοιμιόταν γλυκά για την άλλη… στην ώρα του, αμέσως μετά τον τοκετό ή αργότερα, ανάλογα με τις φυσικές του δυνατότητες να ζήσει αυτόνομα…

Θέλαμε να του αφήσουμε ολόκληρη τη μικρή ζωή του, το μόνο και μοναδικό πλούτο του, για να μπορέσει να ανακαλύψει την αγάπη μας… Παρά τη λύπη που μας διακατείχε, να μπορέσουμε να αγαπήσουμε μέχρι τέλους αυτόν, τον πληγωμένο της ζωής, να επιλέξουμε να τον κρατήσουμε έτσι όπως είναι, με τον πλούτο της παρουσίας του και το βάρος της αναπηρίας του… Εμείς ήμασταν εκεί για να τον συνοδεύσουμε όσο καλύτερα μπορούσαμε στη ζωή του… Έπρεπε να τον αφήσουμε να φύγει…

Αποδεχτήκαμε το γεγονός ότι δεν μπορούσαμε να τον σώσουμε। Προετοιμάσαμε κι αυτόν γι αυτό που τον περίμενε, του είπαμε να μην φοβάται, τον βεβαιώσαμε ότι ποτέ δεν θα ήταν μόνος, αλλά ότι η αγάπη που ξεχείλιζε από την καρδιά μας θα τον ακολουθούσε μέχρι το δικό του «μετά»…

Ο Εμμανουήλ απόκτησε την υπόσταση του προσώπου γιατί κάποιοι τον αγάπησαν, γιατί σε κάποιων το βλέμμα παρέμεινε ένα ζωντανό πλάσμα, μία προσωπική ύπαρξη που δεν μηδενίστηκε και δεν εξισώθηκε με την ασθένειά του. "
.

Συγγραφέας Βιβλίου : Ιζαμπέλ Ντε Μεζεράκ
Μετάφραση : Πολυξένη Τσαλίκη Κιοσόγλου
Εκδόσεις Ακρίτας

.

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Πώς να βλέπουμε τον πλησίον μας ...

...
« Αν το σφάλμα κάποιου αδελφού μπορεί να είναι δημόσιο και φανερό, εσύ αιτιολόγησέ το με αγάπη και φιλαδελφία και πες ότι στον αδελφό εκείνον με το να βρίσκονται άλλες αρετές κρυμμένες, για να φυλαχθούν αυτές, επέτρεψε ο Θεός να πέση στο σφάλμα αυτό· ή αν έχει μικρό χρονικό διάστημα το ελάττωμα εκείνο, για να παραμένει πιο ταπεινός στα μάτια τα δικά του· και ακόμη με την καταφρόνησι των άλλων να κάνει κάποιον καρπό ταπεινώσεως και να ευαρεστήση τον Θεό περισσότερο, και έτσι το κέρδος του να είναι μεγαλύτερο από την ζημία του. Αν πάλι η αμαρτία κάποιου είναι όχι μόνο φανερή, αλλά και μεγάλη και προέρχεται από καρδιά ισχυρογνώμονος, μην τον κατακρίνης· αλλά τρέξε με το λογισμό σου στις φοβερές κρίσεις του Θεού και θα δης εκεί και άλλους ανθρώπους που ενώ προηγουμένως ήσαν στην παρανομία σε πολύ μεγάλο βαθμό, να έχουν φθάσει σε μεγάλα μέτρα αγιότητος με την μετάνοια· και άλλους, πάλι, ενώ προηγουμένως ήσαν στον υψηλότερο βαθμό της τελειότητος, να έχουν πέσει σε αθλιώτατο γκρεμό.
Γι' αυτό, να στέκεσαι πάντοτε με φόβο και τρόμο, περισσότερο για τον εαυτό σου, παρά για κανέναν άλλον. Και ας είσαι βέβαιος ότι όλα εκείνα τα καλά λόγια που θα πης για τον πλησίον και η χαρά που θα δοκιμάσης γι' αυτόν, είναι καρπός και αποτέλεσμα του αγίου Πνεύματος. Και αντίθετα, κάθε καταφρόνησις και αυθάδης κρίσις και καταλαλιά του πλησίον, προέρχεται από την κακία μας και από διαβολική παρακίνησι. »
.
Απόσπασμα από το βιβλίο " Ο Αόρατος πόλεμος " ,
του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη.

.

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009

Από το βιβλίο " Αργά βαδίζει ο Χριστός"


Όμορφο , και απλά γραμμένο το βιβλίο ,

" Αργά βαδίζει ο Χριστός " , σε ξεκουράζει

και σε τρέφει ταυτόχρονα , με όμορφα μηνύματα.

.
Ο Χριστός βαδίζει αργά μέσα στην ιστορία.

Αργά σαν βαθύ ποτάμι, που κάποιο παιδί θα το νόμιζε ακίνητο,

αλλά που ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να του φτιάξει φράγμα,

Αργά σαν σιτάρι, που σπέρνεις το φθινόπωρο

και το χειμώνα νομίζεις ότι είναι νεκρό.

Ακόμα δεν ήρθε η άνοιξη για το σπόρο του Χριστού.

Ο δρόμος Του είναι δύσκολος.

Γι΄ αυτό βαδίζει αργά. Πορέυεται μέσα από λακκούβες αίματος,

μέσα από το σκοτάδι των αμαρτιών, και μέσα από τα αγκάθια των ληστών.

Είναι στενός ο δρόμος Του και πολλοί πεσμένοι αμαρτωλοί

βρίσκονται στον γκρεμό και στις δύο πλευρές του δρόμου Του.

Εκείνος πρέπει να σκύβει και στις δύο πλευρές του δρόμου Του.

Εκείνος , να τους σηκώνει και να τους τραβά πίσω Του

και να περπατά προς τα μπρος.

Γι’αυτό βαδίζει αργά.

Βαδίζει αργά, γιατί το πλήρωμα Του είναι μακριά.

Το πλήρωμα Του εκτείνεται στα πέρατα της ιστορίας

και η θέση Του είναι στα έσχατα….

.

Από το βιβλιο "Αργά βαδίζει ο Χριστός"

του σύγχρονου Σέρβου άγιου Επισκόπου Nικολάου Βελιμιροβιτσ

(εν πλω) .


Ευχαριστώ πολύ κάποιον αγαπημένο φίλο που φρόντισε

να φτάσει αυτό το βιβλίο στα χέρια μου.


Εύχομαι μιαν όμορφη κι΄ ευλογημένη μέρα

στον κάθε διαβάτη και συνοδοιπόρο σε κάθε γωνιά της γης μας.
.