Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Ας κάνουμε χώρο στην καρδιά μας . . .

...

"…Η πρώτη αρετή σχετίζεται με το άνοιγμα της καρδιάς μας, την αύξηση της χωρητικότητάς της. Είναι ανάγκη να χωρούν μέσα μας οι άλλοι, να χωρούν τα ελαττώματά τους, να χωρούν τα όσα έχουν κάνει εις βάρος μας, ακόμη και οι δικαιολογίες τους, έστω κι αν δεν μας φαίνονται και τόσο επαρκείς ή αληθινές. Να μπορεί να χωρέσει κάθε αδυναμία τους. Να μπορεί να χωρέσει η ενοχλητικότητά τους, η αδυναμία μας να τους καταλάβουμε και η δυσκολία που φυσικά μας προκαλούν.Κάνουμε τόση πάλη πολλές φορές να δεχθούμε τους άλλους όπως είναι! Διότι έχουμε την απαίτηση να είναι όπως εμείς θέλουμε . Αυτό όμως δεν γίνεται. Κάτι κακό μας κάνουν συνειδητά ή ασυνείδητα. Κάποια παράξενη συνήθεια έχουν. Ενδεχομένως κάποιους τρόπους διαφορετικής αγωγής από τους δικούς μας ,κάποιες εξωτερικές συνήθειες που δεν μας ταιριάζουν, κάποιες αδυναμίες, κάποιες εκφράσεις της πεπτωκυίας , της περασμένης αμαρτωλής φύσης του ανθρώπου έχουν κι αυτοί, όπως αναντίρρητα έχουμε κι εμείς. Μας καλεί λοιπόν ο Θεός να ανοίξουμε την καρδιά μας και να βάλουμε μέσα τους συνανθρώπους μας όπως είναι, να τους αγαπήσουμε σαν αδελφούς μας. Τα αδέλφια δεν αγαπιούνται γιατί είναι καλά. Αγαπιούνται γιατί είναι αδέλφια ,μέτοχοι της ίδιας φύσεως , των ίδιων χαρακτηριστικών , της ίδιας κληρονομικότητας. Κι εμείς έχουμε την ίδια κληρονομικότητα ,έχουμε τις ίδιες αμαρτίες, τα ίδια χαρακτηριστικά της σφραγίδας του πεσμένου ανθρώπου. Αλλά έχουμε επίσης τα ίδια χαρακτηριστικά που μας δίνει η κολυμβήθρα του αγίου Βαπτίσματος. Τα χαρακτηριστικά της δυνατότητος να προσέλθουμε και να προσεγγίσουμε τη Χάρη του Θεού. Μας προτρέπει λοιπόν και η Εκκλησία, πριν αρχίσουμε τον αγώνα, πριν προσέλθουμε στα μυστήρια, πριν γευθούμε τη χαρά της Αναστάσεως, πριν κάνουμε οποιοδήποτε άλλο βήμα, να ανοίξουμε την καρδιά μας και να βάλουμε μέσα τους αδελφούς μας. Να ξεχάσουμε αυτά που μας έχουν κάνει, να αφήσουμε κάθε πικρία, να σβήσουμε κάθε αρνητικό απόηχο από την καρδιά μας. Το πρώτο βήμα, συνεπώς, και η πρώτη αρετή είναι αυτή που όλοι ξέρουμε πόσο εύκολη είναι στον ορισμό της και πόσο δύσκολη στη πρακτική της˙ είναι η αρετή της συγχωρήσεως. Πρέπει να αγιάσουμε τον χώρο. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να αγιάσουμε τον δικό μας καρδιακό χώρο, τον χώρο της ανθρώπινης υποστάσεώς μας˙ αυτόν, που ενώ είναι προορισμένος να λειτουργεί ως χώρος του προσώπου μας, στον οποίον να εκφράζεται και να αναπαύεται ο Θεός, συνήθως παρουσιάζεται ως χώρος του εγώ μας, ο οποίος κυριαρχείται από τα πάθη της φιλαυτίας μας. Το πρώτο βήμα για να αγιασθεί ο χώρος της ψυχής μας είναι να δεχθούμε τους άλλους μέσα μας… "


Απόσπασμα από το βιβλίο: « Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου

Από το καθ’ ημέραν στο καθ’ ομοίωσιν» Εκδόσεις: Εν πλω



4 σχόλια:

ΑΝΘΗ είπε...

Καλησπέρα, Αργυρούλα μου!

Όταν ανοίγεις την καρδιά σου στους συνανθρώπους σου,μπορείς να συγχωρείς λάθη κι ανθρώπινες αδυναμίες, εφόσον μέσα σου δημιουργείς χώρο(συγχωρώ<συν+χώρος).
Είναι αυτό που λέει ο Καζαντζάκης: "Η καρδιά σμίγει ό, τι ο νους χωρίζει"!
Με αγάπη από την Αθήνα!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Εκτιμώ Εξαιρετικά τον Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαο, καθώς εκείνα που ομιλεί είναι και εκείνα που ο ίδιος Πράττει!
Σπουδαίο είναι το Μήνυμα που έρχεται από Εκείνον.

Καλή Κυριακή

Διαβάτης είπε...

@ ΑΝΘΗ ,

Αγαπημένη μου Ανθή , σ΄ ευχαριστώ για τις σκέψεις που μοιράζεσαι μαζί μας .

Ας κάνουμε χώρο στην καρδιά μας , και σίγουρα θα χωρέσει ο κάθε αδελφός μας , και τότε θα χωρέσει και ο Θεός .

Την αγάπη μου.

Διαβάτης είπε...

@ Ρεγγίνα ,

Χριστός Ανέστη !

Καλσώρισες Ρεγγίνα μου στο σοκάκι μας.

Καλή συνέχεια στην Κυριακή σου !

Την αγάπη μου από τη Μεγαλόνησο.