" Το Κλειδί "

Θέλω να φτιάξω ένα κλειδί,
Μπρούντζο κλειδί , ατσάλινο , χρυσό

ή ό,τι άλλο , τεχνίτη , δε με μέλλει
Ναν΄ το κλειδί όμως αυτό θαυματουργό.

Καστρόπορτες ν ΄ανοίγει σιδερένιες
Να βρίσκεις μέσα , που τις έπνιξαν οι έγνοιες ,
μορφές χλωμές , και σκυθρωπές , και μαραμένες ,
αλαφιασμένες ! ....

Πόρτες ν ΄ανοίγει σκουριασμένες απ΄τα χρόνια
Τις κλείδωσε η ντροπή , η καταφρόνια ....
Πίσω τους ανεμορημαγμένες – φαντάσματα του χτες -
ψυχές λησμονημένες .

Και να σηκώνει αμπάρες σ΄αψηλά αρχοντικά ,
με τα χοντρά τα τείχεια , τα διπλά ,
καρδιές – παγόβουνα – που μένουνε εκεί ,
σκλάβοι του «εγώ» τους ...

κουφοί στους κτύπους της καρδιάς των αδελφών τους .

Να ξεκλειδώνει και χαμόπορτες , χορταριασμένες
που εκδίκησης θρασομανούν αγκάθια – μύρια τα πάθια -
οχιές φαρμακιερές , κι ΄αράχνες μίσους φωλιασμένες,
που πνίγουν τις ψυχές .

Και θέλω ακόμα , το θαυματουργό κλειδί ,

τεχνίτη που γυρεύω ,
- παζάρια δεν σου κάνω , όσα κι΄αν έχω τα ξοδεύω -
πόρτες χρυσές , και σκαλιστές , ν΄ανοίγει σε παλάτια
που στάζουν της ολαδιανής ψυχής τους το κενό ,
νυκτοήμερα του πλούτου της ανίας που ρουφούν,
πού ΄χουν μοναδική παρέα τη μοναξιά τους , και το άγχος,
μην γίνουν όλα ξένα τα δικά τους .

Κι ΄αυτό το ίδιο το κλειδί μου να ταιριάζει,
στο φτωχικό της χήρας μάνας που στενάζει ,
- αρρώστιες , πείνα , γύμνια , βουβός καυμός και πόνος -
σμάρι ένα ,γύρω καρτερούνε τα πουλιά της ,
μια τόση δα θεσούλα στα φτερά της .

Τέτοιο κλειδί, τεχνίτη , θέλω να μου βρεις,
Να μπω στις πόρτες τις κλειστές , τις διπλοτριπλοσφαλιστές
Κι ολόγυρα να χύσω,
το χρυσό γέλιο της χαράς και της συμπόνιας λάδι,
το δροσονέρι της στοργής , το τρυφερό το χάδι ,
καθάριο βλέμμα ,φως , ελπίδα και γαλήνη ,
στα χερσοτόπια των ψυχών ν΄ανθοβολήσουν κρίνοι.

Αμπαρωμένος πια κανείς ! Τεχνίτη πες , μπορείς ;
...Χαμογελά ο δουλευτής – τέτοιο υπάρχει από παλιά κλειδί-
πριν δυο χιλιάδες χρόνια τό ΄φερε στη γη ,
τρανός τεχνίτης , κι ΄ άφθαστος ...
Κι ΄ανοίγει να το βρει στου χρόνου ένα ντουλάπι ...

κι ΄έγραφε πάνω το κλειδί ... ΑΓΑΠΗ !

Υστερόγραφο :

( Ξεχασμένο στα συρτάρια και στις αναμνήσεις

απ΄ τα νεανικά μου χρόνια . Απ ΄ τις νεανικές

κατασκηνώσεις του Αγίου Νικολάου Στέγης ,

όπου τρφοδοτούσαμε τη ψυχή μας , για νάχουμε

σήμερα χυμούς, και ρίζες , κι΄ αντοχές )