Βηθλεέμ !

 

 

 

 

Ήρθες αργά, πολύ αργά…

 

Δεν έχει τόπο η καρδιά να σου χαρίσει.

Ήρθαν εδώ απ’ το πρωί

ξένοι πολλοί, περαστικοί κι έχει γεμίσει.

Μα στάσου…έχω μια σπηλιά

σε μιαν απόμερη γωνιά

εκεί πιο πέρα.

Μπορείς για λίγο να σταθείς,

μα άλλο πια μη μ’ ενοχλείς,

θα φτάσει η μέρα.

Πώς με κοιτάς; πώς να στο πω

δεν έχω μέρος πιό καλό,

πιό βολεμένο…

Άγνωστε, σήμερα στη γη

γιορτάζουνε το θείο παιδί

και δεν προφταίνω.

Να! θα σ’ ανάψω εδώ φωτιά

με λίγα φρύγανα ξερά…

μα Συ, δακρύζεις;

Οι ξένοι μου με καρτερούν

-δεν τους ακούς που τραγουδούν;

μη μ’ εμποδίζεις.

Ξένε, παράξενα κοιτάς…

Πες μου, ποιός είσαι, τί ζητάς;

Δε σε γνωρίζω.

Μια Βηθλεέμ μικρή, φτωχή

σαν τότε πούχες γεννηθεί, λες, σου θυμίζω…

Μίλησε κι άλλο, αγνή φωνή·

να φτερουγίζει μου η ψυχή

νιώθω βαθειά μου·

έλα πιο μέσα, στην καρδιά

μη φεύγεις, μη…Μορφή γλυκειά,

μείνε κοντά μου.

                                                                ( Μ. Λαμπρινού )

 

***