Μεθύσι ολόγυρα μου της ζωής. Ανάσταση! Κι όμως μία λόγχη φως με ταξιδεύει απρόσμενα στον κήπο της αγωνίας, όπου «βάπτεται κάλαμος αποφάσεως». Το νιόφυτρο μπουμπούκι δε θα λουλουδίσει ποτέ. Απ' το κουκούλι ή πεταλούδα δε θα βγει στη γιορτή της Ανοιξης καί το φτωχό χελιδόνι δε θα τιτιβίσει στα γαλανά τα πλάτη τ' ουρανού. Τούτη ή Γεσθημανή είναι σιωπηλή σαν το θάνατο και μονάχα ένα θρόισμα μυστικό σαν το βουβό πόνο της Παναγιάς, κεντάει τίς άδειες στιγμές. Είναι τραγούδι απόκοσμο του παιδιού πού δεν θα γεννηθεί ποτέ. Σωπαίνω κι αφουγκράζομαι. «Θεέ μου. σύρε το δοξάρι της συμπόνιας στίς ανθρώπινες χορδές για ν' ακουστεί ή αδύναμη φωνή μου: Χάνομαι! Βάρβαρα εισβάλλουν στη φωλιά μου. Πού να κουρνιάσω; Ή ατσάλινη ρομφαία βηματίζει απειλητικά εναντίον μου. Τρομάζω! Αλλά κι ή παγερή καταχνιά του καταψύκτη πιο σκληρή κι άπ' το θάνατο. Κρυώνω! Περνώ τα σύνορα της οδύνης. Ή ψυχή μου αδειάζει. Ή φωνή μου σβήνει. Πεθαίνω! Τώρα πού σφύζει ολόγυρα μου ή ζωή στους ρυθμούς της "Ανοιξης, δε ζητώ παρά μια χούφτα ήλιο ν' ανακουφίσει το παράπονο μου. Ήλθα, τραγούδι άπ' τ' άπειρο, να γλυκάνω μια άδεια αγκαλιά καί με φίμωσαν. Κρατούσα στα μάτια την ανατολή καί με βύθισαν στο πιο αποτρόπαιο σκοτάδι. Άπλωσα δειλά το χέρι στην αγάπη καί με πλήγωσαν θανάσιμα -παράξενο- όσοι τραγουδούσαν τη ζωή, την ελπίδα, το δίκαιο. Για μένα τώρα όλο το σύμπαν ένα δάκρυ στα γαλήνια μάτια του λευκόφτερου αγγέλου μου...» Φτωχό χελιδόνι, δες. Πάνω άπ' τον κήπο της αγωνίας δύο μάτια γεμάτα ήλιους, μια αγκαλιά ανοιχτή σαν ουρανός,για να φτερουγίσεις ολόχαρο, καί μια καμπάνα πού σημαίνει στη σιγαλιά... Χριστός Ανέστη!
(Βασιλικής Γούση - 1ο Πανελλήνιο βραβείο της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών)
Η πνευματική οδός είναι διαφορετική από την πορεία που κάνει ο οδοιπόρος . Αν σταθεί ο οδοιπόρος , δεν χάνει καθόλου από το δρόμο που περπάτησε , ενώ στον πνευματικό αγώνα , αν σταματήσει ο αγωνιστής της αρετής , χάνει από κείνα που απόκτησε προηγουμενως. Επιπλέον δε , η μεν κούραση του Οδοιπόρου αυξάνει περισσότερο , καθώς συνεχίζει την πορεία , ενώ στον πνευματικό δρόμο , όσο περισσότερο περπατά κανείς μπροστά , τόσο αποκτά μεγαλύτερη πνευματική δύναμη ....( Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης , Αόρατος Πόλεμος )
........................................................................................................................................................................................................................................
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ " Οδεύοντας " , επιτρέπονται ,αφού προηγηθεί ενημέρωση του συγγραφέα , και σίγουρα με την αναφορά και την πηγή της ανάρτησης με ενεργό link ... ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ ΟΙ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΎΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ " ΟΔΕΥΟΝΤΑΣ " !
2 σχόλια:
Μεθύσι ολόγυρα μου της ζωής. Ανάσταση! Κι όμως μία λόγχη φως με ταξιδεύει απρόσμενα στον κήπο της αγωνίας, όπου «βάπτεται κάλαμος αποφάσεως».
Το νιόφυτρο μπουμπούκι δε θα λουλουδίσει ποτέ.
Απ' το κουκούλι ή πεταλούδα δε θα βγει στη γιορτή της Ανοιξης
καί το φτωχό χελιδόνι δε θα τιτιβίσει στα γαλανά τα πλάτη τ' ουρανού.
Τούτη ή Γεσθημανή είναι σιωπηλή σαν το θάνατο και μονάχα ένα θρόισμα μυστικό σαν το βουβό πόνο της Παναγιάς, κεντάει τίς άδειες στιγμές.
Είναι τραγούδι απόκοσμο του παιδιού πού δεν θα γεννηθεί ποτέ. Σωπαίνω κι αφουγκράζομαι.
«Θεέ μου. σύρε το δοξάρι της συμπόνιας στίς ανθρώπινες χορδές
για ν' ακουστεί ή αδύναμη φωνή μου: Χάνομαι!
Βάρβαρα εισβάλλουν στη φωλιά μου. Πού να κουρνιάσω;
Ή ατσάλινη ρομφαία βηματίζει απειλητικά εναντίον μου. Τρομάζω!
Αλλά κι ή παγερή καταχνιά του καταψύκτη πιο σκληρή κι άπ' το θάνατο. Κρυώνω!
Περνώ τα σύνορα της οδύνης. Ή ψυχή μου αδειάζει. Ή φωνή μου σβήνει. Πεθαίνω!
Τώρα πού σφύζει ολόγυρα μου ή ζωή στους ρυθμούς της "Ανοιξης,
δε ζητώ παρά μια χούφτα ήλιο ν' ανακουφίσει το παράπονο μου.
Ήλθα, τραγούδι άπ' τ' άπειρο, να γλυκάνω μια άδεια αγκαλιά καί με φίμωσαν.
Κρατούσα στα μάτια την ανατολή καί με βύθισαν στο πιο αποτρόπαιο σκοτάδι.
Άπλωσα δειλά το χέρι στην αγάπη καί με πλήγωσαν θανάσιμα
-παράξενο- όσοι τραγουδούσαν τη ζωή, την ελπίδα, το δίκαιο.
Για μένα τώρα όλο το σύμπαν ένα δάκρυ στα γαλήνια μάτια του λευκόφτερου αγγέλου μου...»
Φτωχό χελιδόνι, δες. Πάνω άπ' τον κήπο της αγωνίας δύο μάτια γεμάτα ήλιους, μια αγκαλιά ανοιχτή σαν ουρανός,για να φτερουγίσεις ολόχαρο,
καί μια καμπάνα πού σημαίνει στη σιγαλιά... Χριστός Ανέστη!
(Βασιλικής Γούση - 1ο Πανελλήνιο βραβείο της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών)
Σας ευχαριστώ, Χ.
@ Ανώνυμος Χ. ,
Εγώ σ΄ ευχαριστώ από καρδιάς άγνωστε αγαπημένε μου επισκέπτη .
Με άγγιξε τόσο πολύ αυτή η κατάθεση ψυχής , που εναπόθεσες ενώπιών μας ... Δάκρυσα ...
Θα το μεταφέρω στις αναρτήσεις , με την άδειά σου ...
Αν θες επικοινώνησε μαζί μου στο εμαιλ , θα χαρώ πολύ !
Σ΄ ευχαριστώ !
Την αγάπη μου :)
Δημοσίευση σχολίου