Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει ασκητής

Μετά από πολλά χρόνια , κάποιος οικογενειάρχης σκέφτηκε ότι ο δρόμος που είχε ακολουθήσει , δεν ήταν αυτός που πραγματικά ήθελε .

....

Πίστευε πως έπρεπε να γίνει ασκητής , και να βρίσκεται έτσι πιο κοντά στο θεό , που τόσο ποθούσε η ψυχή του ....

Τα μεσάνυχτα μιας ημέρας ο άνθρωπος που ήθελε να γινει ασκητής σκέφτηκε:

"Ηρθε η ώρα να παρατήσω το σπιτι μου και να πάω να βρω το Θεό.

Αχ, ποιος με κρατούσε τόσον καιρό μεσα σ'αυτό το ψέμα;"

Ο Θεός ψιθύρισε: Εγώ !

Μα τα αυτιά του ανθρώπου ήτανε κλειστά.

Με ενα μωρό αποκοιμισμένο στην αγκαλιά της , κειτόνταν η γυναίκα του και κοιμόταν ήσυχη δίπλα του στο κρεβάτι τους...

Ο άνθρωπος είπε:

"Ποιοί είστε εσείς που με πλανούσατε τόσον καιρό;"

Η φωνή ξαναμίλησε: "Αυτοί , είναι ο Θεός".

Μα εκείνος , και πάλιν δεν άκουσε.

Το μωρό έβγαλε μια φωνή μέσα στον ύπνο του , και σφίχτηκε πιο κοντά στη μητέρα του.

Ήταν η κραυγή Του Θεού !Ο Θεός πρόσταξε:

"Στάσου ασυλλόγιστε, μην αφήνεις το σπίτι σου!".

Μα εκείνος δεν άκουε τίποτε.

Ο Θεός αναστέναξε , και είπε θλιμμένος:

"Γιατί ο δούλος μου με παρατά και πηγαίνει αλλού να με γυρέψει;"

"Εγώ , Είμαι εδώ , μέσα στο σπίτι του , μέσα στην γυναίκα του , μέσα στο παιδί του , κι΄ αυτός δεν με βλεπει , δεν με ακούει , δεν με αισθάνεται , και πάει αλλού για να με ψάξει ! »

Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ ,

Νόμπελ Λογοτεχνίας.