Στις ώρες της εγκατάλειψης

.
Ως πότε , Θεέ μου , θα με λησμονείς ;

Ως πότε δεν θα με επισκέπτεσαι ;

Ως πότε θα αποστρέφεις το πανάγαθο και αμνησίκακο πρόσωπό Σου από μένα τον ξένο και ορφανό ;

Ως πότε θα με βασανίζουν σκέψεις , χωρίς να βρίσκω ανάπαυση και καταφύγιο ;

Ως πότε ο εχθρός μου θα είναι πιο δυνατός από μένα ;

.
Άκουσέ με τον ταπεινό και φτωχό , που δεν έχω πουθενά αλλού την ελπίδα της σωτηρίας μου , παρά μονάχα σε Σένα ,

Εύσπλαχνε , Συ , Καρδιογνώστη , τα ξέρεις όλα πριν από τη δημιουργία τους,
γιατί δεν υπάρχει τίποτα στην κτίση που να είναι αφανές και αδιόρατο
σε Σένα .

Συ κυβερνάς καρδιές και νεφρούς.

Συ ξέρεις πολύ καλά ότι δεν υπάρχει για μένα καμιά άλλη ελπίδα.

Ότι δεν βρίσκεται εκείνος που θα με παρηγορήσει στον πειρασμό
και στην δοκιμασία που περνώ .

Ούτε πατέρας , ούτε μητέρα , ούτε αδελφός , ούτε φίλος ,
ούτε συγγενής . Κανείς !

Συ όμως Κύριε , μη με εγκαταλείπεις , αλλά παράβλεψε τα βαρειά μου πλημμελήματα και ελέησέ με .

Γιατί , Συ , Δέσποτα , είχες δώσει εντολή με τους προφήτες Σου ,
να μην εγκαταλείψουν χήρα και ορφανό , και αδύνατο και πονεμένο .

Και αν διέταξες σε μας τους πονηρούς να κάνουμε το καλό ,
που περισσότερο αρμόζει στη δική Σου αγαθότητα να το πραγματοποιείς ,

θυμήσου με λοιπόν , Άγιε , και μη απομακρύνεσαι , μη με περιφρονείς ,
αλλά για Το Όνομά Σου Το Άγιο , έλα πάλι κοντά μου ,

για να πάψω να αισθάνομαι μόνος και αβοήθητος ,
για να μπορέσω να μαζέψω τα συντρίμια της ζωής μου ,
για να μπορέσω να παρηγορηθώ στην φιλάνθρωπη παρουσία Σου .

Αμήν .

( Από το Αγιοπατερικό Προσευχητάριο , σελ. 67-68 )
.