Παππούλη ...

" ... τον είδα χωρίς να με αντιληφθεί .

Καθόταν για πολλή ώρα σιωπηλός μπροστά στην εικόνα Του Χριστού

μέσα στην μισοσκότεινη εκκλησιά . Δεν έλεγε τίποτα ...

Το λιγοστό φως απ΄ τα καντύλια που τρεμόσβηναν

απλωνόταν διάχυτο παντού και χάριζε μια κατάνυξη στην ιερότητα του χώρου .

Τα γερασμένα του μάτια ήταν προσηλωμένα πάνω στο εικόνισμα .

Τα χείλη του δεν σάλευαν . Τον πλησιάζω σιωπηλά ...

τον αγγίζω απαλά στον ώμο , να μην τρομάξει .
.
.
- " Τι κάνεις εκεί παππού , τόση ώρα , είσαι καλά ; "
.
Γύρισε γαλήνια το πρόσωπό του και με είδε χωρίς ταραχή :.

- " ... Τον κοιτάζω ... και με κοιτάζει ... τίποτε άλλο ! ... "
.
Ο γλυκύτατος αυτός παππούλης , ζώντας μέσα στην Εκκλησία τόσα χρόνια ,

είχε μάθει τον ωραίο και γλυκύτατο αυτό τρόπο να επικοινωνεί με Τον Χριστό ,

ατενίζοντας απλά και σιωπηλά την Άγια εικόνα Του !

Ο Χριστός μιλούσε κατ΄ ευθείαν στην καρδιά του .

Κι΄ αυτός μιλούσε Στον Χριστό με την καρδιά του .

Τους ένωνε μια αμοιβαία αγάπη , ένας αμοιβαίος θείος έρωτας !
.
Και από την επικοινωνία αυτής της αγάπης ,

η γαλήνη και η ευτυχία κυριαρχούσαν στην ψυχή του παππούλη .

Τίποτα άλλο στον κόσμο δεν θα χάριζε σ΄ αυτήν την ψυχή

τόση απόλαυση , τόσο δέος ! "

***

Αυτή τη εικόνα έχω μες το μυαλό μου για τον γλυκύτατο παππούλη Απόστολο ,

που μας καλημέριζε με τις ευχές του κάθε πρωινό στο Εκκλησάκι

Της Παναγίας μας της Μακεδονίτισσας ...

Εδώ και μερικές μέρες , το κάθισμά του άδειο στο εκκλησάκι ...

Η απουσία του τόσο αισθητή ...

Η ασθένεια τον έριξε στο κρεβάτι του πόνου , και η κατάστασή του πολύ δύσκολη .

Η ηλικία του πολύ προχωρημένη , για να φανεί δυνατός .

Το μοναδικό καντυλάκι που απομένει αναμμένο γι΄ αυτόν ,

οι προσευχές μας και η αγάπη μας , και η παρουσία Της Γλυκιάς μας Παναγιάς

στο πλάϊ του , να του απαλύνει τον πόνο και να τον συντροφεύει σ΄ αυτές τις δύσκολες στιγμές.

Καλή δύναμη παππού Απόστολε . Σε αγαπάμε πολύ !

Διαβάτης