Άδεια ψυχή ...

 

 

 

« Μεθύσι ολόγυρα μου της ζωής. Ανάσταση!
Κι όμως μία λόγχη φως με ταξιδεύει απρόσμενα
στον κήπο της αγωνίας...
Το νιόφυτρο μπουμπούκι δε θα λουλουδίσει ποτέ.
Απ' το κουκούλι ή πεταλούδα δε θα βγει στη γιορτή της Ανοιξης
καί το φτωχό χελιδόνι δε θα τιτιβίσει στα γαλανά τα πλάτη τ' ουρανού.
Τούτη ή Γεσθημανή είναι σιωπηλή σαν το θάνατο
και μονάχα ένα θρόισμα μυστικό σαν το βουβό πόνο της Παναγιάς ,
κεντάει τίς άδειες στιγμές.
Είναι τραγούδι απόκοσμο του παιδιού πού δεν θα γεννηθεί ποτέ .
 Σωπαίνω κι αφουγκράζομαι.
«Θεέ μου. σύρε το δοξάρι της συμπόνιας στίς ανθρώπινες χορδές
για ν' ακουστεί ή αδύναμη φωνή μου: Χάνομαι!
Βάρβαρα εισβάλλουν στη φωλιά μου. Πού να κουρνιάσω;
Ή ατσάλινη ρομφαία βηματίζει απειλητικά εναντίον μου. Τρομάζω!
Αλλά κι ή παγερή καταχνιά του καταψύκτη πιο σκληρή κι άπ' το θάνατο. Κρυώνω!
Περνώ τα σύνορα της οδύνης. Ή ψυχή μου αδειάζει. Ή φωνή μου σβήνει. Πεθαίνω!
Τώρα πού σφύζει ολόγυρα μου ή ζωή στους ρυθμούς της "Ανοιξης,
δε ζητώ παρά μια χούφτα ήλιο ν' ανακουφίσει το παράπονο μου.
Ήλθα, τραγούδι άπ' τ' άπειρο, να γλυκάνω μια άδεια αγκαλιά καί με φίμωσαν.
Κρατούσα στα μάτια την ανατολή καί με βύθισαν στο πιο αποτρόπαιο σκοτάδι.
Άπλωσα δειλά το χέρι στην αγάπη καί με πλήγωσαν θανάσιμα
-παράξενο- όσοι τραγουδούσαν τη ζωή, την ελπίδα, το δίκαιο.
Για μένα τώρα όλο το σύμπαν ένα δάκρυ
στα γαλήνια μάτια του λευκόφτερου αγγέλου μου...»
Φτωχό χελιδόνι, δες. Πάνω άπ' τον κήπο της αγωνίας δύο μάτια γεμάτα ήλιους,
μια αγκαλιά ανοιχτή σαν ουρανός,
για να φτερουγίσεις ολόχαρο,
καί μια καμπάνα πού σημαίνει στη σιγαλιά...
Χριστός Ανέστη !  »


( Ποίηση Βασιλικής Γούση - 1ο Πανελλήνιο βραβείο της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών)

 

 

***

 

 

Το πιο πάνω το άφησε στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης

κάποια υπέροχη , υποθέτω , άγνωστη ψυχή !

Την οποία ολόθερμα ευχαριστώ !

 

                                                             ✿    Διαβάτης    ✿

 

 

         ( υγ . Ο τίτλος  " Άδεια ψυχή " ,  είναι δικός μου )