Φως

Είναι ένα Φως μέσα μας και γύρω μας

που δεν στερεύει!

Καλά Χριστούγεννα!

Συγχωρώ!

 

 

 

***

 

 

Προλαμβαίνω ως τα Χριστούγεννα ;;;...

 

 

" Κάποιος γνωστός αυτές τις μέρες,

έπεσε σε σοβαρές αμαρτίες.

Μετάνιωσε. Και μου ‘γραψε:

Ελπίζω ο Θεός να με συγχωρέσει ως τα Χριστούγεννα.
Ήθελα να του γράψω ότι ο Θεός

δεν θα τον συγχωρέσει ως τα Χριστούγεννα,

διότι απλά τον έχει ήδη συγχωρέσει

πριν περίπου 2.000 χρόνια ένα μεσημέρι στο Γολγοθά.
Η άφεση, έχει ήδη δοθεί!! Άπαξ δια παντός.
Αυτό που κάνουμε τώρα - το μυστήριο της Εξομολόγησης - 

 είναι μια ανάμνηση, αναβίωση,

κι ανανέωση εκείνης της πράξης αγάπης,

της συγχώρεσης και άφεσης.
Δεν συγχωρούμαστε την ώρα που εξομολογούμαστε.

Την ώρα που εξομολογούμαστε

βιώνουμε πάλι την ίδια αυτή αγάπη του Θεού

που ήδη δόθηκε, εκδηλώθηκε,

ξεχύθηκε πλούσια πριν 20 αιώνες.
Πρόσεξε τη λέξη ¨ήδη¨!!!
Ήδη!!!

 

Αυτά ήθελα να απαντήσω στο μήνυμα,

μα έπεσε η σύνδεση και δεν το ‘γραψα.
Ελπίζω να το διαβάσει εδώ,

μαζί με άλλους συναμαρτωλούς

που έχουν παρόμοιες απορίες,

και να χαρεί την αγάπη του Θεού,

που συγχωρεί τους πάντες και τα πάντα,

από πάντα!! "

 

                                                                               π. Ανδρέας Κονάνος

 

 

 

 

 

O Άγιος Πορφύριος.

,

Μ' αρέσει πολύ ο άγιος Πορφύριος.
Επειδή έχει τη μεγάλη κατανόηση του Θεού.
Επειδή δεν μαλώνει, αλλά κυρίως εμπνέει.
Επειδή η καρδιά μου κοντά του μουδιάζει και νιώθει να τρέχει κάτι γλυκό και ζεστό.
Επειδή είναι γελαστός και γίγαντας ταυτόχρονα.
Επειδή αγαπά απέραντα το Χριστό και Του μοιάζει πολύ στο ήθος.
Επειδή αφήνει τα έξω μου και ψάχνει ν' ακούσει το σφυγμό της καρδιάς μου,
ζητώντας τον πυρήνα του είναι μου.
Επειδή με ονομάζει "βρε κουτέ", χωρίς να με προσβάλλει.
Επειδή δεν τον τρομάζουν οι αμαρτίες μου, όσο τον συγκινεί η ευαισθησία μου.
Επειδή του αρέσει η θάλασσα, η μουσική, οι τέχνες, η ποίηση και τα γράμματα.
Επειδή προσεύχεται πολύ και ό, τι λέει είναι φωτισμένο και με διάκριση.
Επειδή κανέναν δεν πλήγωσε, δεν πρόσβαλλε, δεν έβλαψε.
Μ' αρέσει που δεν είναι φανατικός, συντηρητικός και μισαλλόδοξος.
Που αγκάλιασε και ναρκομανείς, και ανήθικους, και μοιχούς,
και άσωτους και τους πάντες.
Τον αγαπώ επίσης επειδή τον γνώρισα προσωπικά, εννοείται.
Και άγγιξε τα χέρια, το κεφάλι και την καρδιά μου.
Και κοντά του ένιωσα τόσο μικρός, μα και σημαντικός.
Αμαρτωλός, μα και αγαπητός.
Και σήμερα γιορτάζει αυτός ο μέγας άγιος,
και όλα αυτά ήρθαν πάλι στο μυαλό μου.

π. Ανδρέας Κονάνος

Εύχομαι η χάρις και η ευλογία του Αγίου Πορφυρίου να σκεπάζει τον καθένα μας σε κάθε μας βήμα , να φωτίζει το μυαλό και τη ψυχή μας, και να μας οδηγεί στα μονοπάτια που κι' εκείνος βάδισε για να γνωρίσουμε την Αγάπη Του Γλυκύτατου μας Ιησού Χριστού!

« Μεθ΄ ἡμῶν Ο Θεός !  »

                                                               ✿    Διαβάτης    ✿

   

Νοέμβριος 2008 - Νοέμβριος 2018 - 10 Χρόνια Οδεύουμε μαζί!

Ήταν Νοέμβριος του 2008 όταν δειλά δειλά ξεκίνησα μαζί σας αυτή τη διαδικτυακή πορεία.

Πέρασαν κιόλας 10 ολόκληρα χρόνια

Σαν νάταν χθες ....

Μοιραστήκαμε μαζί τόσα πολλά.

Όμορφα , άσχημα , ευχάριστα, δυσάρεστα ,

που όμως όλα μαζί μας ανέβασαν μερικά σκαλοπατάκια προς τον Ουρανό!

Όλα μαζί μας έπλεξαν μιαν όμορφη αλυσίδα με τον κάθε της κρίκο μοναδικό, ξεχωριστό κι' ανεπανάληπτο.

Γνώρισα σ΄αυτήν την πορεία, ψυχές τόσο ξεχωριστές και πολύτιμες!

Όλους εσάς τους αγαπημένους διαδικτυακούς φίλους και συνοδοιπόρους , που μου χαρίζατε ό,τι πιο πολύτιμο είχατε ο καθένας σας. Λίγο από τον πολύτιμο σας χρόνο, περνώντας από το " Οδεύοντας " και αφήνοντας το άρωμα της ψυχής σας και τα αποτυπώματα των σκέψεων σας.

Εύχομαι αυτή η όμορφη , γλυκιά ανιδιοτελής πορεία να κρατήσει δεκάδες χρόνια ακόμα. 'Ηδη διάνυσε την πρώτη της δεκαετία , με καρπούς γλυκύτατους και ξεχωριστούς!

Ευχαριστώ όλους εσάς που με συντροφεύατε μυστικά σ' αυτήν την πορεία , και απολογούμαι σε όλους όσους με κάποιο τρόπο στεναχώρησα ή πίκρανα , χωρίς να το θέλω .

Για όλους , ανοίγω την καρδιά μου , και την αφήνω να ψιθυρίσει μυστικά στον καθένα ξεχωριστά την πιο υπέροχη γλυκιά μελωδία. Την μελωδία της αγάπης !

Και να σας αφιερώσω ένα γλυκό κομμάτι από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη " Τα πράγματα που ζουν απ΄το χαμό" :

"Συναντάμε κόσμο όπως πορευόμαστε.
Ανταλλάσσουμε βλέμματα, χαμόγελα ευγενικά, δυο υποχρεωτικές κουβέντες,
για να προσπεράσουμε και να τα πετάξουμε αυτά αμέσως στον κάδο της λησμονιάς.
Υπάρχουν μάτια όμως που από το πουθενά εμφανίζονται μια στιγμή μπρος μας,
βυθίζονται στα δικά μας μάτια και αξιώνουν:
"Εδώ θα μείνεις", ή "Σε περίμενα" !"

Σας ευχαριστώ και σας Αγαπώ!

« Μεθ΄ ἡμῶν Ο Θεός !  »

                                                               ✿    Διαβάτης    ✿

   

Ο Σταυρός Σου!

 

 

 

" Μυριάδες πέρασαν καρδιές

κάτω απ΄ Το Σταυρό Σου

κι΄ αναρωτήθηκαν το πώς

πονάς για τον εχθρό Σου

 

Τον άνθρωπο που μ΄ απονιά

Σε κρέμμασε στο ξύλο

την ώρα που τον έκραζες

για αδελφό και φίλο

 

Και αποκρίθηκε η καρδιά

που είναι φως γεμάτη

όλα του πόνου τα καρφιά

τα δέχετ΄   η  Α γ ά π η ! "

 

 

Εύχομαι ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός

Του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού ,

νάναι για τον καθένα στήριγμα και προστασία

στου βίου την πορεία ,

και να στηρίζει και ενδυναμώνει τον κάθε

Διαβάτη και Οδοιπόρο της ζωής .

 

                                                               ✿    Διαβάτης    ✿

 

 

« Μεθ΄ ἡμῶν Ο Θεός !  »

 

 

 

 

  

Οι δοκιμασίες της ζωής!

« Τα βάσανα σας είναι πολλά. Τα χτυπήματα πέφτουν επάνω σας αδυσώπητα απ’ όλες τις μεριές. Αλλά μην απελπίζεστε. Δοκιμασίες είναι, που σας βρίσκουν με παραχώρηση του φιλάνθρωπου Θεού, για να καθαριστείτε από τα πάθη και τις αδυναμίες σας. Παραδώστε, λοιπόν, τον εαυτό σας στα χέρια Του με εμπιστοσύνη, ευψυχία, χαρά και ευγνωμοσύνη. Μη θυμώνετε, μη δυσφορείτε, μην τα βάζετε με κανέναν άνθρωπο. Αφήστε τους ελεύθερους να επιτελούν επάνω σας και μέσα σας το έργο της πρόνοιας του Κυρίου, που, αποβλέποντας στη σωτηρία σας, πασχίζει να βγάλει από την καρδιά σας κάθε ακαθαρσία. Όπως η πλύστρα τσαλακώνει, τρίβει και χτυπάει τα ρούχα μέσα στη σκάφη, για να τα λευκάνει, ετσι και ο Θεός τσαλακώνει, τρίβει και χτυπάει εσάς, για να λευκάνει την ψυχή σας και να την ετοιμάσει για την ουράνια βασιλεία Του, όπου κανένας ακάθαρτος δεν θα μπει.

Αυτή είναι η αλήθεια. Προσευχηθείτε να σας φωτίσει το νου ο Κύριος, για να την αντιληφθείτε. Τότε με χαρά θα δέχεστε καθετί το δυσάρεστο σαν φάρμακο που σας δίνει ο επουράνιος Γιατρός. Τότε θα θεωρείτε όσους σας βλάπτουν σαν ευεργετικά όργανα Εκείνου. Και πίσω τους θα βλέπετε πάντα το χέρι του μεγάλου Ευεργέτη σας.
Για όλα να λέτε: «Δόξα σοι, Κύριε!».
Να το λέτε, αλλά και να το αισθάνεστε.

Σας συμβουλεύω να εφαρμόσετε τους παρακάτω κανόνες:

1. Κάθε στιγμή να περιμένετε κάποια δοκιμασία.
Και όταν έρχεται, να την υποδέχεστε σαν ευπρόσδεκτο επισκέπτη.

2. Όταν συμβαίνει κάτι αντίθετο στο θέλημα σας, κάτι που σας προκαλεί πίκρα και ταραχή, να συγκεντρώνετε γρήγορα την προσοχή σας στην καρδιά και ν’ αγωνίζεστε μ’ όλη σας τη δύναμη, με βία και προσευχή, ώστε να μη γεννηθεί οποιοδήποτε δυσάρεστο και εμπαθές αίσθημα μέσα σας. Αν δεν επιτρέψετε τη γέννηση τέτοιου αισθήματος, τότε όλα τελειώνουν καλά. Γιατί κάθε κακή αντίδραση ή ενέργεια, με λόγια ή με έργα, είναι συνέπεια και επακόλουθο αυτού του αισθήματος. Αν, πάλι, γεννηθεί στην καρδιά σας ένα ασθενικό εμπαθές αίσθημα, τότε τουλάχιστον ας αποφασίσετε σταθερά να μην πείτε και να μην κάνετε τίποτα, ώσπου να φύγει αυτό το αίσθημα. Άν, τέλος, είναι αδύνατο να μη μιλήσετε ή να μην ενεργήσετε με κάποιον τρόπο, τότε υπακούστε όχι στα αισθήματα σας, αλλά στον θείο νόμο. Φερθείτε με πραότητα, ηρεμία και φόβο Θεού.

3. Μην περιμένετε και μην επιδιώκετε να σταματήσουν οι δοκιμασίες. Απεναντίας, προετοιμάστε τον εαυτό σας να τις σηκώνει ως το θάνατο. Μην το ξεχνάτε αυτό! Είναι πολύ σημαντικό. Αν δεν τοποθετηθείτε έτσι απέναντι στις δοκιμασίες, η υπομονή δεν θα στερεωθεί στην καρδιά σας.

4. Εκείνους που σας χτυπούν, να τους «εκδικείστε» με την αγάπη σας και την αμνησικακία σας. Με τα λόγια σας, με τη συμπεριφορά σας, ακόμα και με το βλέμμα σας να τους δείχνετε ότι, παρ’ όλα όσα σας κάνουν, εξακολουθείτε να τους αγαπάτε. Και βέβαια, ποτέ μην τους θυμίσετε πόσο σάς αδίκησαν. »

(Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου,

από το βιβλίο : Χειραγωγία στην Πνευματική Ζωή,

Ι. Μ. Παρακλήτου, Εκδ. ε΄, 2005, σ. 10-11)

« Μεθ΄ ἡμῶν Ο Θεός !  »

  

Κύριε, είσαι Αδυσώπητος

 

Τούτες τις μέρες στέγνωσα.
Μαράθηκε η διάθεσή μου.
Ξεράθηκε η ψυχή μου.
Μαύρισαν τα μάτια μου....
Στέρεψε η πίστη μου.
Κλονίστηκε η καρδιά μου.
Βούλωσε το στόμα μου.
Έπαψαν τα λόγια μου.
Δεν γένναγα ούτε κήρυγμα,
ούτε λόγο
ούτε τίποτα…
Μούγκα.
Άνοιγα το στόμα μου,
και πάλι το ‘κλεινα.
Δεν είχα σάλιο να μιλήσω.
Ήθελα μόνο κάπου να φτύσω.
Να βγάλω το δηλητήριο από μέσα μου.
Τα ‘βαλα με το Θεό.
Τον ρωτούσα
πώς μπορεί και ¨κοιμάται¨
αυτές τις μέρες,
και τι όνειρα βλέπει,
αν έχει εφιάλτες κι Αυτός,
όπως εμείς.

Κλασσικά,
απάντηση δεν πήρα.
Το ‘χω μάθει χρόνια τώρα
το σύστημά Του.
Σιωπή.
Και πάλι σιωπή.
Είναι που ‘χω και τον Εσταυρωμένο
στο δωμάτιό μου,
και όταν Του μιλάω με παράπονο,
στο τέλος καταλήγω να παραμιλάω
δικαιολογώντας Τον κάπως έτσι:
¨τι να πεις κι Εσύ έτσι που ‘σαι πάνω στο Σταυρό!...
Ένα χάλι Σε καταντήσαμε κι Εσένα.
Τι φταις, πονάς κι Εσύ μαζί μας. ¨

Και σήμερα,
άρχισα να σκέφτομαι
πως πρέπει να προχωρήσω.
Να σταθώ πάλι στα πόδια μου.
Να πω στην ψυχή μου, ¨προχώρα¨.
Να καταλάβω ότι η κατάρρευση
δεν είναι βοήθεια σε κανέναν.
Και πως το πένθος κι ο θρήνος,
λυτρώνουν, ανακουφίζουν,
μα δεν είναι για πάντα,
για μια ζωή.

Γιατί αν το κρατήσεις
για πάντα
τούτο το μαύρο πανί
που τύλιξες το είναι σου,
θα αρρωστήσεις.

Κι είπα να χαμογελάσω σ’ ένα παιδάκι
που είδα στην πλατεία το πρωί
με τη μάνα του,
να το ταΐζει.
Έστω, ρε παιδί μου,
ένα μικρό χαμόγελο,
κι ας είναι και σφιγμένο.
Και πήρα κι ένα παγωτό,
να δροσίσω έστω τα χείλη,
ένα ξεγέλασμα πεντάλεπτου!
Κοίταξα τον ουρανό στο Χαλάνδρι,
γεμάτο σύννεφα.
Αύριο είναι και η κηδεία του παπα Σπύρου,
που με καλούσε κάθε χρόνο για ομιλία
στον άγιο Νικόλαο.
Πάει κι αυτός.
Τον έβγαλαν κι αυτόν νεκρό
απ’ τη θάλασσα,
στη Ραφήνα.
Πήγα πάλι να μαυρίσω.
Έφαγα άλλη μια κουταλιά παγωτό.
Στη μνήμη του.

Πρέπει να ζήσουμε.
Να προχωρήσουμε.
Να αλλάξουμε ό, τι αλλάζει.
Να δεχτούμε ό, τι έγινε.
Να παλέψουμε.
Για το καλύτερο που μας αξίζει.

Ίσως το παρακάτω βιντεάκι, που έκανα παλιότερα,
έχει και σήμερα κάτι να πει στην πεσμένη σου διάθεση,
και τις απροσδιόριστες ενοχές
και το γενικό κουβάρι της ψυχής σου.

 

                                                      π. Ανδρέας Κονάνος

 

***

 

 

 

 

Πόνος, θρήνος και σπαραγμός

 

 

Πώς δεν τους προσέξαμε

Αόρατοι ήλθανε οι κολασμένοι

βάλανε φωτιά στον παράδεισο της γης

χάθηκαν,

μόνο το φεγγάρι μπορεί να τους μαρτυρήσει

ο ήλιος αύριο, ζημιές και θύματα θα μετρήσει

κάηκαν πατεράδες, μάνες, παιδιά

πολλοί καήκαν από τον χαλασμό

Κάηκε κι' ένα αντρόγυνο 85 χρονών

Αγκαλιά λένε το βρήκαν

Ώ τι φρίκη τι ευτυχία!!

με αγάπη κλείσανε την τελετουργία

Ο χάρος πισωκάπουλα δένει τις ψυχές

Ίσα για τον παράδεισο είναι αυτοί, λογιάζει

την κόλαση την έζησαν στην γη

τους πάει καλοτάξιδους σε τόπους χλοερούς

άφησε χάρε άχαρε νερό να πιούν

είναι διψασμένοι από την κάψα της πυρκαγιάς

είναι ρημαγμένοι

Τα πνευμόνια γεμάτα καπνό

Στο μυαλό οι δικοί τους

Χάρε πως σε γέλασαν αυτοί οι κολασμένοι

Ύπουλα με μια δάδα σου φύγανε

βάλανε φωτιά, σ’ όλη την Ελλάδα

βρέξε, θεέ μου βρέξε, να σβήσουν οι φωτιές

ν’ ανθίσει η ελπίδα, να τους ανάψουμε κερί

για να ξαναγεννηθεί η Αττική.

 

 

Πηγή : http://www.sophia-ntrekou.gr/2018/07/kaiomenh-ellada2018.html

Λόγια δεν υπάρχουν να περιγράψουν τον πόνο
τη θλίψη , τον σπαραγμό .
Πώς να παρηγορήσεις …
Με ποιες λέξεις …
Και πώς να παρηγορηθείς μάνα, πατέρα, παππού , γιαγιά...
Βαρρύς κι' ασήκωτος ο πόνος κι' ο σταυρός σας...
Αχ Ελλάδα μου σε ζήλεψαν πολύ οι εχθροί σου
και βάλαν φωτιά για να σε κάψουνε …
Κράτα γερά !
Γίναμε όλοι μας μια αγκαλιά να σε παρηγορήσουμε…

                                                                          Διαβάτης 

 

 

 

 

 

 

 

 

Κείνη τη μέρα δεν ξημέρωσε

Σήμερα συμπληρώνονται 44 χρόνια από το μαύρο πρωινό της 20ης Ιουλίου του 1974, όταν οι ορδές του Αττίλα εισέβαλαν στην Κύπρο, σκορπώντας το θάνατο και την καταστροφή.

Σχεδόν τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν, εκατοντάδες αγνοούνται και διακόσιες χιλιάδες εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους.

44 χρόνια μετά και θάβουμε ακόμα τους νεκρούς μας

σε ξένο τόπο ,σε ξένα μνήματα...

Το ταξίδι μου!

 

 

Θα κρατήσει πολύ το ταξίδι μου

και είναι μακρύς ο δρόμος που θα διανύσω.

Με το πρώτο χάραμα της μέρας,

ξεκίνησα με τ' αμάξι μου

και συνέχισα το ταξίδι

μες απ' του κόσμου τις ερήμους,

αφήνοντας τα ίχνη μου

πάνω σε τόσα άστρα και πλανήτες.

Οι πιο απομακρυσμένοι δρόμοι είναι αυτοί

που σε φέρνουν πιο κοντά στον εαυτό σου,

με την πιο επίπονη μελέτη κατακτιέται

η απλότητα μιας μελωδίας.

Ο ταξιδιώτης πρέπει να χτυπήσει

πολλές ξένες πόρτες

για να φτάσει στην δική του,

και πρέπει να ταξιδεύσει

σε όλους τους έξω κόσμους

για να φτάσει τελικά στο ιερό

το πιο μυστικό στο εσωτερικό της καρδιάς.

(Rabindranath Tagore)

 

 

« Μεθ΄ ἡμῶν Ο Θεός !  »