Ο Σταυρός Σου!

 

 

 

" Μυριάδες πέρασαν καρδιές

κάτω απ΄ Το Σταυρό Σου

κι΄ αναρωτήθηκαν το πώς

πονάς για τον εχθρό Σου

 

Τον άνθρωπο που μ΄ απονιά

Σε κρέμμασε στο ξύλο

την ώρα που τον έκραζες

για αδελφό και φίλο

 

Και αποκρίθηκε η καρδιά

που είναι φως γεμάτη

όλα του πόνου τα καρφιά

τα δέχετ΄   η  Α γ ά π η ! "

 

 

Εύχομαι ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός

Του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού ,

νάναι για τον καθένα στήριγμα και προστασία

στου βίου την πορεία ,

και να στηρίζει και ενδυναμώνει τον κάθε

Διαβάτη και Οδοιπόρο της ζωής .

 

                                                               ✿    Διαβάτης    ✿

 

 

« Μεθ΄ ἡμῶν Ο Θεός !  »

 

 

 

 

  

Οι δοκιμασίες της ζωής!

« Τα βάσανα σας είναι πολλά. Τα χτυπήματα πέφτουν επάνω σας αδυσώπητα απ’ όλες τις μεριές. Αλλά μην απελπίζεστε. Δοκιμασίες είναι, που σας βρίσκουν με παραχώρηση του φιλάνθρωπου Θεού, για να καθαριστείτε από τα πάθη και τις αδυναμίες σας. Παραδώστε, λοιπόν, τον εαυτό σας στα χέρια Του με εμπιστοσύνη, ευψυχία, χαρά και ευγνωμοσύνη. Μη θυμώνετε, μη δυσφορείτε, μην τα βάζετε με κανέναν άνθρωπο. Αφήστε τους ελεύθερους να επιτελούν επάνω σας και μέσα σας το έργο της πρόνοιας του Κυρίου, που, αποβλέποντας στη σωτηρία σας, πασχίζει να βγάλει από την καρδιά σας κάθε ακαθαρσία. Όπως η πλύστρα τσαλακώνει, τρίβει και χτυπάει τα ρούχα μέσα στη σκάφη, για να τα λευκάνει, ετσι και ο Θεός τσαλακώνει, τρίβει και χτυπάει εσάς, για να λευκάνει την ψυχή σας και να την ετοιμάσει για την ουράνια βασιλεία Του, όπου κανένας ακάθαρτος δεν θα μπει.

Αυτή είναι η αλήθεια. Προσευχηθείτε να σας φωτίσει το νου ο Κύριος, για να την αντιληφθείτε. Τότε με χαρά θα δέχεστε καθετί το δυσάρεστο σαν φάρμακο που σας δίνει ο επουράνιος Γιατρός. Τότε θα θεωρείτε όσους σας βλάπτουν σαν ευεργετικά όργανα Εκείνου. Και πίσω τους θα βλέπετε πάντα το χέρι του μεγάλου Ευεργέτη σας.
Για όλα να λέτε: «Δόξα σοι, Κύριε!».
Να το λέτε, αλλά και να το αισθάνεστε.

Σας συμβουλεύω να εφαρμόσετε τους παρακάτω κανόνες:

1. Κάθε στιγμή να περιμένετε κάποια δοκιμασία.
Και όταν έρχεται, να την υποδέχεστε σαν ευπρόσδεκτο επισκέπτη.

2. Όταν συμβαίνει κάτι αντίθετο στο θέλημα σας, κάτι που σας προκαλεί πίκρα και ταραχή, να συγκεντρώνετε γρήγορα την προσοχή σας στην καρδιά και ν’ αγωνίζεστε μ’ όλη σας τη δύναμη, με βία και προσευχή, ώστε να μη γεννηθεί οποιοδήποτε δυσάρεστο και εμπαθές αίσθημα μέσα σας. Αν δεν επιτρέψετε τη γέννηση τέτοιου αισθήματος, τότε όλα τελειώνουν καλά. Γιατί κάθε κακή αντίδραση ή ενέργεια, με λόγια ή με έργα, είναι συνέπεια και επακόλουθο αυτού του αισθήματος. Αν, πάλι, γεννηθεί στην καρδιά σας ένα ασθενικό εμπαθές αίσθημα, τότε τουλάχιστον ας αποφασίσετε σταθερά να μην πείτε και να μην κάνετε τίποτα, ώσπου να φύγει αυτό το αίσθημα. Άν, τέλος, είναι αδύνατο να μη μιλήσετε ή να μην ενεργήσετε με κάποιον τρόπο, τότε υπακούστε όχι στα αισθήματα σας, αλλά στον θείο νόμο. Φερθείτε με πραότητα, ηρεμία και φόβο Θεού.

3. Μην περιμένετε και μην επιδιώκετε να σταματήσουν οι δοκιμασίες. Απεναντίας, προετοιμάστε τον εαυτό σας να τις σηκώνει ως το θάνατο. Μην το ξεχνάτε αυτό! Είναι πολύ σημαντικό. Αν δεν τοποθετηθείτε έτσι απέναντι στις δοκιμασίες, η υπομονή δεν θα στερεωθεί στην καρδιά σας.

4. Εκείνους που σας χτυπούν, να τους «εκδικείστε» με την αγάπη σας και την αμνησικακία σας. Με τα λόγια σας, με τη συμπεριφορά σας, ακόμα και με το βλέμμα σας να τους δείχνετε ότι, παρ’ όλα όσα σας κάνουν, εξακολουθείτε να τους αγαπάτε. Και βέβαια, ποτέ μην τους θυμίσετε πόσο σάς αδίκησαν. »

(Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου,

από το βιβλίο : Χειραγωγία στην Πνευματική Ζωή,

Ι. Μ. Παρακλήτου, Εκδ. ε΄, 2005, σ. 10-11)

« Μεθ΄ ἡμῶν Ο Θεός !  »

  

Κύριε, είσαι Αδυσώπητος

 

Τούτες τις μέρες στέγνωσα.
Μαράθηκε η διάθεσή μου.
Ξεράθηκε η ψυχή μου.
Μαύρισαν τα μάτια μου....
Στέρεψε η πίστη μου.
Κλονίστηκε η καρδιά μου.
Βούλωσε το στόμα μου.
Έπαψαν τα λόγια μου.
Δεν γένναγα ούτε κήρυγμα,
ούτε λόγο
ούτε τίποτα…
Μούγκα.
Άνοιγα το στόμα μου,
και πάλι το ‘κλεινα.
Δεν είχα σάλιο να μιλήσω.
Ήθελα μόνο κάπου να φτύσω.
Να βγάλω το δηλητήριο από μέσα μου.
Τα ‘βαλα με το Θεό.
Τον ρωτούσα
πώς μπορεί και ¨κοιμάται¨
αυτές τις μέρες,
και τι όνειρα βλέπει,
αν έχει εφιάλτες κι Αυτός,
όπως εμείς.

Κλασσικά,
απάντηση δεν πήρα.
Το ‘χω μάθει χρόνια τώρα
το σύστημά Του.
Σιωπή.
Και πάλι σιωπή.
Είναι που ‘χω και τον Εσταυρωμένο
στο δωμάτιό μου,
και όταν Του μιλάω με παράπονο,
στο τέλος καταλήγω να παραμιλάω
δικαιολογώντας Τον κάπως έτσι:
¨τι να πεις κι Εσύ έτσι που ‘σαι πάνω στο Σταυρό!...
Ένα χάλι Σε καταντήσαμε κι Εσένα.
Τι φταις, πονάς κι Εσύ μαζί μας. ¨

Και σήμερα,
άρχισα να σκέφτομαι
πως πρέπει να προχωρήσω.
Να σταθώ πάλι στα πόδια μου.
Να πω στην ψυχή μου, ¨προχώρα¨.
Να καταλάβω ότι η κατάρρευση
δεν είναι βοήθεια σε κανέναν.
Και πως το πένθος κι ο θρήνος,
λυτρώνουν, ανακουφίζουν,
μα δεν είναι για πάντα,
για μια ζωή.

Γιατί αν το κρατήσεις
για πάντα
τούτο το μαύρο πανί
που τύλιξες το είναι σου,
θα αρρωστήσεις.

Κι είπα να χαμογελάσω σ’ ένα παιδάκι
που είδα στην πλατεία το πρωί
με τη μάνα του,
να το ταΐζει.
Έστω, ρε παιδί μου,
ένα μικρό χαμόγελο,
κι ας είναι και σφιγμένο.
Και πήρα κι ένα παγωτό,
να δροσίσω έστω τα χείλη,
ένα ξεγέλασμα πεντάλεπτου!
Κοίταξα τον ουρανό στο Χαλάνδρι,
γεμάτο σύννεφα.
Αύριο είναι και η κηδεία του παπα Σπύρου,
που με καλούσε κάθε χρόνο για ομιλία
στον άγιο Νικόλαο.
Πάει κι αυτός.
Τον έβγαλαν κι αυτόν νεκρό
απ’ τη θάλασσα,
στη Ραφήνα.
Πήγα πάλι να μαυρίσω.
Έφαγα άλλη μια κουταλιά παγωτό.
Στη μνήμη του.

Πρέπει να ζήσουμε.
Να προχωρήσουμε.
Να αλλάξουμε ό, τι αλλάζει.
Να δεχτούμε ό, τι έγινε.
Να παλέψουμε.
Για το καλύτερο που μας αξίζει.

Ίσως το παρακάτω βιντεάκι, που έκανα παλιότερα,
έχει και σήμερα κάτι να πει στην πεσμένη σου διάθεση,
και τις απροσδιόριστες ενοχές
και το γενικό κουβάρι της ψυχής σου.

 

                                                      π. Ανδρέας Κονάνος

 

***

 

 

 

 

Πόνος, θρήνος και σπαραγμός

 

 

Πώς δεν τους προσέξαμε

Αόρατοι ήλθανε οι κολασμένοι

βάλανε φωτιά στον παράδεισο της γης

χάθηκαν,

μόνο το φεγγάρι μπορεί να τους μαρτυρήσει

ο ήλιος αύριο, ζημιές και θύματα θα μετρήσει

κάηκαν πατεράδες, μάνες, παιδιά

πολλοί καήκαν από τον χαλασμό

Κάηκε κι' ένα αντρόγυνο 85 χρονών

Αγκαλιά λένε το βρήκαν

Ώ τι φρίκη τι ευτυχία!!

με αγάπη κλείσανε την τελετουργία

Ο χάρος πισωκάπουλα δένει τις ψυχές

Ίσα για τον παράδεισο είναι αυτοί, λογιάζει

την κόλαση την έζησαν στην γη

τους πάει καλοτάξιδους σε τόπους χλοερούς

άφησε χάρε άχαρε νερό να πιούν

είναι διψασμένοι από την κάψα της πυρκαγιάς

είναι ρημαγμένοι

Τα πνευμόνια γεμάτα καπνό

Στο μυαλό οι δικοί τους

Χάρε πως σε γέλασαν αυτοί οι κολασμένοι

Ύπουλα με μια δάδα σου φύγανε

βάλανε φωτιά, σ’ όλη την Ελλάδα

βρέξε, θεέ μου βρέξε, να σβήσουν οι φωτιές

ν’ ανθίσει η ελπίδα, να τους ανάψουμε κερί

για να ξαναγεννηθεί η Αττική.

 

 

Πηγή : http://www.sophia-ntrekou.gr/2018/07/kaiomenh-ellada2018.html

Λόγια δεν υπάρχουν να περιγράψουν τον πόνο
τη θλίψη , τον σπαραγμό .
Πώς να παρηγορήσεις …
Με ποιες λέξεις …
Και πώς να παρηγορηθείς μάνα, πατέρα, παππού , γιαγιά...
Βαρρύς κι' ασήκωτος ο πόνος κι' ο σταυρός σας...
Αχ Ελλάδα μου σε ζήλεψαν πολύ οι εχθροί σου
και βάλαν φωτιά για να σε κάψουνε …
Κράτα γερά !
Γίναμε όλοι μας μια αγκαλιά να σε παρηγορήσουμε…

                                                                          Διαβάτης 

 

 

 

 

 

 

 

 

Κείνη τη μέρα δεν ξημέρωσε

Σήμερα συμπληρώνονται 44 χρόνια από το μαύρο πρωινό της 20ης Ιουλίου του 1974, όταν οι ορδές του Αττίλα εισέβαλαν στην Κύπρο, σκορπώντας το θάνατο και την καταστροφή.

Σχεδόν τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν, εκατοντάδες αγνοούνται και διακόσιες χιλιάδες εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους.

44 χρόνια μετά και θάβουμε ακόμα τους νεκρούς μας

σε ξένο τόπο ,σε ξένα μνήματα...

Το ταξίδι μου!

 

 

Θα κρατήσει πολύ το ταξίδι μου

και είναι μακρύς ο δρόμος που θα διανύσω.

Με το πρώτο χάραμα της μέρας,

ξεκίνησα με τ' αμάξι μου

και συνέχισα το ταξίδι

μες απ' του κόσμου τις ερήμους,

αφήνοντας τα ίχνη μου

πάνω σε τόσα άστρα και πλανήτες.

Οι πιο απομακρυσμένοι δρόμοι είναι αυτοί

που σε φέρνουν πιο κοντά στον εαυτό σου,

με την πιο επίπονη μελέτη κατακτιέται

η απλότητα μιας μελωδίας.

Ο ταξιδιώτης πρέπει να χτυπήσει

πολλές ξένες πόρτες

για να φτάσει στην δική του,

και πρέπει να ταξιδεύσει

σε όλους τους έξω κόσμους

για να φτάσει τελικά στο ιερό

το πιο μυστικό στο εσωτερικό της καρδιάς.

(Rabindranath Tagore)

 

 

« Μεθ΄ ἡμῶν Ο Θεός !  »

   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το παιδί με τη φωτογραφία!

Από παιδί,
για χρόνια,
κρατούσα στα χέρια μια φωτογραφία,
του πατέρα των ονείρων μου,
τον είπαν αγνοούμενο,
μα εγώ έπαιζα μαζί του για ώρες
μέσα στο παιδικό δωμάτιο
τις μέρες των μεγάλων βροχών.

Όμως άξαφνα έφευγε
κι άφηνε στη θέση του
ένα μαύρο σκοτάδι
που τρύπωνε μες στην καρδιά.

Όμως άξαφνα έφευγε
κι άφηνε το παιγνίδι στη μέση,
χωρίς τη χαρά του τέλους
κι ένα παράπονο στα μάτια.

Με πήρε πρώτη μέρα στο σχολείο
όμως όταν πλησίασα τη δασκάλα
άξαφνα έφυγε,
αφήνοντας το χέρι μου μετέωρο,
να κρατά μόνο τη φωτογραφία του.

Αργότερα τον σύστησα στην άνοιξη,
είχα τόσα πολλά να πω γι' αυτόν,
όμως άξαφνα έφυγε,
αφήνοντάς με μέ ένα βαρύ χειμώνα
και μια φωτογραφία στο χέρι.

Τον είδα που ήρθε κρυφά στα στέφανα,
χάρηκα,
ήταν σαν φως
που χόρευε μες στη χαρά του,
αλλά άξαφνα έφυγε
κι άφησε στα χέρια μου
μόνο τη φωτογραφία του.

Χθες μου τον έφεραν
σε ένα μικρό κασόνι,
τον είπαν ήρωα
και τον στόλισαν
με χρώματα και σημαίες,
μα εγώ
εξακολουθώ,
να κρατώ στα χέρια μου,
μόνο τη φωτογραφία του
κι ένα κλωνάρι πικροδάφνης
με άνθη αιμάτινα.

Ανδρέας Χατζηχαμπής
Ποίημα : Παιδί του αγνοούμενου
Ποιητική Συλλογή :Οδυσσέας Αστέρης, Εκδόσεις Κέδρος, 2018

44 χρόνια μετά και οι μνήμες πονάνε!!

Μαζί και σ αυτό !

 

 

Την αγγίζει σαν να της λέει:

Μαζί και σ αυτό!

Γράφτηκαν πολλά και σπουδαία κείμενα για την Μαρία,
την μαία κ Θεολόγο με τα 10 παιδιά,
που έφυγε για την χαρά του ουρανού...
Εμένα με συγκλόνισε η στάση του συζύγου!
Την αγγίζει με το ένα του χέρι
και με το άλλο κάνει το σταυρό του, προσεύχεται...
Την αγγίζει για τελευταία φορά!
Γέρνει το κεφάλι του προς το μέρος της!
Την αγγίζει! Δεν την αγγίζει σαν να την αποχαιρετά,
την αγγίζει σαν να της λέει "μαζί" και σ αυτό!
Τι να πω...
Κάποιοι τα κατάφεραν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν
και η αλήθεια τους "φωνάζει"
ακόμα και μέσα στην χειρότερη σιωπή!

 

                                                                                                   ( Σίσσυ Kόσσυβα - Συγγραφέας )

 

***

 

Φορέστε τα Κυριακάτικά σας !

 

(Μικρό διήγημα στην μνήμη της Μαρίας Χ.)

 

του Νώντα Σκοπετέα 

  Ο Σπύρος και η Μαρία . Πυρίγληνες μορφές με πυρένδυτες για την αγάπη του Χριστού ψυχές από τα μικράτα τους ! -Ο Σπύρος μου και …η Μαρία μου …Κάποιες φορές τούτο το κτητικό μπορεί να φανερώσει τον ίδιο τον Παράδεισο ! Δεκαοκτώ σχεδόν χρονών η Μαρία του , του Θεού Λόγου σπουδάστρια , λίγο μεγαλύτερος ο Σπύρος της , στα πρώτα του τότε πετάγματα σαν Ίκαρος με φτερά λυγαριάς !
Μα να , για αυτά τα παιδιά δέεται με υψωμένα τα χέρια ο πάτερ, στον Μέγα Ιερουργό του μυστικού και αχράντου Γάμου ! Αμπέλι με κλήματα αγλαόκαρπα , της Κανά το νάμα, αέναα να στάζει ξεδιψαστικό, στο κοινό ποτήρι της αγάπης τους …
Νιόφυτα λιόδεντρα μπροστά στο υψωμένο Ευαγγέλιο , φορτωμένα με χρυσές ελιές , έλεος και οικτιρμό , εύχεται ολόκαρδα πάντα να στύβουν σε καντήλι ακοίμητο , κάτω από τα μαρτυρικά τους στέφανα …
Έτσι δέεται να τους συγκομίσει, σε γεράματα βαθιά ο Γεωργός Κύριος …
Δὸς αὐτοῖς Κύριε καρπὸν κοιλίας, καλλιτεκνίαν, ὁμόνοιαν ψυχῶν καὶ σωμάτων….
….Σύζευξον αὐτοὺς ἐν ὁμοφροσύνῃ· στεφάνωσον αὐτοὺς εἰς σάρκα μίαν· χάρισαι αὐτοῖς καρπὸν κοιλίας, εὐτεκνίας ἀπόλαυσιν.
Φεύγουν οι ευχές από τα χείλη του Ιερέα και φτάνουν στα υπερουράνια , στο Αγαλλίαμα των Μαρτύρων …
Άγιοι Μάρτυρες , οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες !
Το άκουγαν ο Σπυρίδων και η Μαρία , ο Νυμφίος και η Νύμφη , απ τους ψάλτες στο μυστήριο το ιερότατο , την ώρα που στεφανωμένη η αγνότητά τους, έκανε τα πρώτα της κοινά σφιχτοκρατημένα απ τα χέρια τους βήματα , μα κάπως δυσκολεύονταν τότε να το νιώσουν βαθιά τους . Ήρθε όμως το πρώτο παιδί τους και μαζί του γεννήθηκε την ίδια μέρα ένα ουρανόσταλτο δώρο , που οι Άγιοι το είπανε βίωμα ! Και ξεκίνησαν τα θαύματα και τα θαυμάσια ! Μια αμετάπτωτη κατάσταση χαράς ! Ένα παραδεισένιο γλέντι η ζωή τους , με τα λόγια και τα τραγούδια του Θεού , με την αληθινή χαρά Του !
-Πόσα παιδιά λες να κάνουμε , πόσα θες ;είχαν ρωτήσει σχεδόν ταυτόχρονα ο ένας τον άλλον τότε στο ξεκίνημά τους το κοινό !
- Μέχρι 5 είναι καλά ! Ναι , 5 παιδιά ! Τι όμορφα που θα είναι ! Μας φαντάζεσαι τις Κυριακές όλους μαζί στην Εκκλησία , φορώντας τα Κυριακάτικα ρούχα μας , τα καλά μας, τα Αναστάσιμά μας !
Και ξεκίνησαν με τον πρώτο τους τον γιό ! Ο μεγάλος …έτσι τον έλεγαν από μικρό , γιατί σχεδόν δεν είχε μιλήσει ακόμα εκείνος , όταν άρχισαν να καταφθάνουν και τα υπόλοιπα μέλη μιας …Θεέ μου …δωδεκαμελούς οικογένειας !
2017 μ.Χ. πλέον !
-Σαν τον Ιώβ καλέ Σπύρο μου και εσύ , του είπε ο Γέροντάς τους ολόχαρος , μόλις αυτός του μήνυσε τα χαρμόσυνα νέα πως η Μαρία του, κυοφορούσε ήδη το δέκατο παιδί τους !
-Ξέρεις Σπύρο μου , του είπε όλος χαρά εκείνος , όταν αποκατέστησε τον Ιώβ ο Κύριός μας, του τα έδωσε όλα διπλά ! Είχε και του πήρε στην αρχή όταν τον δοκίμασε 7.000 πρόβατα , του έδωσε έπειτα 14.000, είχε 3.000 καμήλες του έδωσε 6.000, είχε 500 ζεύγη βοδιών και 500 θηλυκούς όνους του έδωσε 1000 από κάθε είδος . Είχε και 10 παιδιά 7 γιούς και 3 θυγατέρες , που τους πήρε ο Κύριος , του έδωσε έπειτα πάλι 10 ! 10 στον Ουρανό , 10 και στη γη ! Πάλι τα διπλά δηλαδή ! 7 γιούς ξανά και 3 κόρες , την Ημέρα την Κασσία και την Αμαλθαία ! Εσύ στην αναλογία λίγο μας τα χάλασες , αλλά στον αριθμό και στην Υπομονή σαν κάπως να του έμοιασες του Ιώβ !
-Να εύχεσθε Γέροντα , να λέω και εγώ σαν τον πολύαθλο Άγιο , συνέχεια το Είη το όνομα Κύρίου ευλογημένον , ό,τι κι αν θελήσει ποτέ να μου αποστερήσει!
Τα διηγήθηκε τούτα στην Μαρία του και εκείνη είπε τότε μόνο ένα Αμήν , που μέσα του χώρεσαν όλα τα απερίγραπτα με λέξεις !
Η Μαρία η Θεολόγος , η Μαία , η Μάνα , η Αγωνίστρια , η Αθλήτρια , η Ακάματη, που δεν έπαψε ποτέ να μιλά στα παιδιά της , με το βίωμά της . Από την κοιλιά ακόμα πόσα δεν τους έλεγε , για την χαρά του Θεού , για τον Γέροντά της τον λατρεμένο , τον Άγιο Πορφύριο, το μεγάλο θαύμα που κάποτε της έκανε…Πόσα χάδια πόσες αγκαλιές , πόση ειρήνη και αγάπη σε όλα τα… παπάκια της, έτσι με στοργή τα έλεγε τα μωρά της , σαν αυτά συνεχώς την ακολουθούσαν, λαχταρώντας πάντα να νιώθουν όπως εκείνο το πρώτο εννιάμηνο στην θαλπερή της μήτρα …Μα και πόσο μοναδικά μετέδιδε την εμπειρία της αυτήν την Θεοδώρητη , σε όλες τις μανούλες , που της εμπιστεύονταν τον πόθο της συνδημιουργίας…
Νύχτα βοήθησε την τελευταία μανούλα να γεννήσει φυσιολογικά το μωρό της …Σχεδόν λεχώ η Μαρία μας ακόμα στον δέκατο βλαστό της , πήρε ευλογία και έσπευσε να παρασταθεί …Πρώτη φορά εκείνη την νύχτα , που επέτρεψε ο Θεός να αισθανθεί βαριά την συνήθως ακαταπόνητη καρδούλα της!
Λύγισε σαν λυγαριά το θέλω της το θυσιαστικό ! Κάθε ύπνος ένας θάνατος μικρός και ο Θάνατος ένας μεγάλος ύπνος ! Έγειρε άθελα για λίγο να κοιμηθεί, να ξαποστάσει και πέταξε με τα αγγελικά φτερά του Ικάρου της … Με την ταχύτητά του διαθόθηκε το μαντάτο ! Η Μαρία έφυγε για τον Ουρανό χθες την νύχτα ! Χριστέ μου ! Η Μαρία !
Είη το όνομα Κυρίου Ευλογημένο από του νυν και έως του αιώνος! Πόσο τον ακολούθησες σε όλα του τον Πολύαθλο Άγιο αδελφέ μου Σπύρο ! Αυτό σου ήρθε στα χείλη μόλις σε πήραν στο τηλέφωνο ! Θυμήθηκες αμέσως τις κουβέντες της λίγες μέρες πριν το φευγιό της, την μετάβασή της προς την αληθινή Ζωή…
"Να έχετε διάκριση όταν μιλάτε με τους ανθρώπους για θέματα πίστης, ανάλογα με τα βιώματα που έχουν. Για παράδειγμα, αν μια νταλίκα πέσει πάνω μου και σκοτωθώ τι θα πείτε στα μικρότερα; Ότι η μαμά σκοτώθηκε ή ότι πήγε στον ουρανό;" Τα θυμήθηκαν όλα τα παιδιά της , ακόμα και το δέκατο , τα λόγια της εκείνα τα τόσο προφητικά … Τα θυμήθηκε και ένας γιός όταν κάποια κυρία του είπε πως …ο Θεός πήρε την μαμά σας !
-Όχι μόνο δεν πήρε τη μαμά μας, απάντησε ατάραχος αλλά μας έδωσε και τη Δική Του ακόμα… Αισθάνθηκε μια αλλιώτικη χαρά τότε γιατί ήξερε πως η μάνα του τον άκουγε ! Λίγες ώρες πριν τους είχε ορμηνέψει ο πατέρας :
-Παιδιά μου , η μάνα σας χθες βράδυ έφυγε για τον Ουρανό σε τροχαίο! Ετοιμαστείτε σήμερα θα την φέρουμε εδώ στο σπίτι μας και αύριο θα την κηδέψουμε !
Είναι εδώ μαζί μας και θα ναι πάντα , να το ξέρετε ! Δεν πεθαίνουν οι ψυχές ! Είναι αιώνιες ! Χριστός Ανέστη να λέτε σε όλους ! Με ακούτε ; Μόνο αυτό να απαντάτε σε όλους ! Είναι μέρες σπουδαίες η σημερινή και η αυριανή ! Θα πάρει χαρά μεγάλη , αν όσα τόσα χρόνια σας δίδαξε με το παράδειγμά της, σήμερα και αύριο γίνουν πράξη και Ανάσταση !
Σαν ν άκουσα την μεγάλη θυγατέρα του να τον ρωτά :
-Τι ρούχα να φορέσουμε πατέρα ;
-Να φορέσετε όλοι τα Κυριακάτικά σας , τα Αναστάσιμά σας !
Έτσι λευκοφορεμένα περικύκλωσαν το άψυχο σώμα της στο σπίτι τους ολονυχτίς διαβάζοντας το ψαλτήρι , μα και στο καθολικό της Μεταμόρφωσης …Η λάμψη απ τις ακτίνες του Θαβώρ έλουζαν τα πρόσωπά τους …Ο Άγιος Πορφύριος δεν σταματούσε να τους αγκαλιάζει συνέχεια όλους στα μυστικά αθέατα , ψιθυρίζοντάς τους πως …θα είναι μαζί μου τώρα η Μαρία ! Θα είναι μαζί μου ! Ο μεγάλος τους στο αναλόγι και εκείνος με τα Κυριακάτικά του , ξεκίνησε να λέει τον Απόστολο :
Ἀδελφοί, οὐ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν περὶ τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μὴ λυπῆσθε καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα. Εἰ γὰρ πιστεύομεν ὅτι Ἰησοῦς ἀπέθανε καὶ ἀνέστη, οὕτω καὶ ὁ Θεὸς τοὺς κοιμηθέντας διὰ τοῦ Ἰησοῦ ἄξει σὺν αὐτῷ…
Πόσο πρωτόγνωρα αληθινά ακούστηκαν τούτα τα λόγια από το στόμα του ! Χιλιάδες ψυχές τον άκουσαν και δάκρυσαν στο σπάσιμο της φωνής του στην κατάληξη:
… πάντοτε σὺν Κυρίῳ ἐσόμεθα….πάντοτε...
Αυτό το… πάντοτε , δίνει στην λύπη μας χαρά , στο ανέλπιδό μας αποκαραδοκία , στις δοκιμασίες μας αποκατάσταση εν τοις Ουρανοίς …Τούτο το… πάντοτε ντύνει το όνειρο του Παραδείσου στα λευκά , στα Κυριακάτικα , στα Αναστάσιμά μας!
Καλή αντάμωση Μαρία μας ! Πρέσβευε υπέρ ημών των περιλειπομένων …
Διήγημα βασισμένο σε αληθινή ιστορία
Εις μνήμην της Μαρίας Χ.
+22-06-2018
Προς δόξαν Θεού και παραμυθία ψυχών, που ως μη έχοντες Ελπίδα πενθούν γιατί ¨έχασαν" τον άνθρωπό τους , λες και απώλεσαν κάποιο αντικείμενο ...
Ναι , δάκρυα πολλά και προσευχή βουβή , σαν τον πόνο των λευκοφορεμένων σπλάχνων της για την αναχώρηση της Μαρίας εκ του θανάτου εις την Ζωήν τούτες τις ώρες ...
Ορφανόν και χήραν αναλήψεται Κύριος ...
Μα δόξα τω Θεώ , σε θεοστυγείς και σκοτεινές μέρες που σχεδόν έχουμε ξεχάσει το οτι Ένας είναι Ζωής ο Κυριεύων και του Θανάτου , με προβολή και ηρωοποίηση όσων, ταις των δαιμόνων απάταις αποφάσισαν για το αντίθετο , είδαμε και βιώσαμε μια νεκρώσιμη ακολουθία μακάρια και όχι μακάβρια ...με σκεπασμένα φέρετρα , μαύρες "σημαίες" να αποδοκιμάζουν τον Ουρανό και τις απερινόητες αποφάσεις του Θεού …

Ανάσταση σήμανε και πάλι στο Μήλεσι !
Αληθώς Ανέστη αδελφή μας Μαρία !Μακαρία η οδός σου !
Σπύρο αδελφέ μου πάντα αγγελικά και αγέρωχα τα φτερά σου !
Ψυχές μας διαλεχτές , καλές υπομονές και χαρά Θεού αληθινή πάντα να φωλιάζει στην μνήμη και στις καρδιές σας, με τις μεσιτείες της Αγίας Μάνας σας !

Ευχαριστούμε θερμά τον αδελφό μας και συνοδοιπόρο Σταύρο Γουναρίδη και το εξαιρετικό ιστολόγιο «Αμφοτεροδέξιος» για την ευγενική παραχώρηση στοιχείων από σχετικές αναρτήσεις

                                                                                                                            Νώντας Σκοπετέας

« Μεθ΄ ἡμῶν Ο Θεός !  »