Αν είναι η μνήμη αφορμή για να υπάρχεις!

 

Υπάρχει άραγε κάποιος που δεν είδες; Που δεν άγγιξες; Που δεν μύρισες; Που δεν άκουσες;
Υπάρχει μια αγάπη που δεν εξέφρασες; Που δεν πρόλαβες να πεις σ' αγαπώ; Που δεν πρόλαβες να χαιδέψεις; Που δεν αγκάλιασες σφιχτά;
Υπήρξε άραγε ποτέ μια ζωή όταν την ένιωσες μόνο εσύ;

Αυτή είναι η αλήθεια της νεογνικής απώλειας. Να αμφισβητείς την ύπαρξη του ίδιου σου του παιδιού. Της αγάπης σου προς αυτό. Της ζωής που κανείς ή ελάχιστοι πέρα από σένα πρόλαβαν να αντιληφθούν.

Περίεργο δεν είναι; Να μην σου επιτρέπουν στην ουσία να θυμάσαι, να έχεις μνήμη; Μπορεί να θέλουν να σε προστατέψουν. (Από τι; Από την μητρική αγάπη;) Μπορεί να νιώθουν άβολα και αμήχανα με αυτό το "περίεργο είδος απώλειας". (Εγώ που το έζησα άραγε πώς νιώθω, αναρωτήθηκαν;) Μπορεί να μην το αναγνωρίζουν ΚΑΝ ως απώλεια. (Τι στοιχειοθετεί άραγε μια απώλεια στην καρδιά των άλλων;) Μπορεί απλά να μην ξέρουν πώς να σε προσεγγίσουν. ( Γιατί δεν ρωτάνε;)

Πώς γίνεται να μου ζητάνε να πάψω να θυμάμαι, όταν αυτός είναι ο μόνος τρόπος να εξακολουθήσει να υπάρχει, έστω και νοερά, το κάθε ένα παιδί που αποχωρίστηκα τόσο βίαια και πρόωρα;

Δεν θέλω να ξεχάσω. Δεν θέλω οίκτο. (Πόσο απεχθάνομαι τον οίκτο). Δεν θέλω να φοβάσαι μην μου θυμίσεις κάτι γιατί δεν ξέχασα ούτε για ένα λεπτό. Δεν θέλω να με προστατέψεις από τίποτα διότι είμαι ήδη πιο δυνατή από εσένα. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου και ακόμα στέκω ορθή. (Να γιατί δεν θέλω τον οίκτο σου. Μου είναι άχρηστος). Δεν θέλω μεγάλα και ανούσια λόγια παρηγοριάς. (Απλώς με πληγώνουν περισσότερο).

Θέλω απλά να αναγνωρίσεις τη ζωή που, έστω και για λίγο, έφερα σε αυτόν τον κόσμο. Να νιώσεις τον πόνο μου. Να με αφήσεις να θυμάμαι. Να με αφήσεις να τιμάω τη μνήμη του παιδιού μου. Των παιδιών μου. Θέλω μια αγκαλιά. Μια σφιχτή αγκαλιά και ας μην ανταποκριθώ. Είμαι μουδιασμένη βλέπεις από τον πόνο. Μια αγκαλιά φτάνει.

15 Οκτωβρίου. Παγκόσμια ημέρα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης. Διαβάστε. Ενημερωθείτε. Κάντε τη διαφορά στη ζωή μιας μητέρας που ζει το αδιανόητο.

(Αναδημοσίευση από : http://otangennithikaxana.blogspot.com/)

Αγαπημένοι μου αναγνώστες και συνοδοιπόροι

σας σκέφτομαι και σας αγαπώ!

Κανείς δεν μπορεί να σβήσει τη μνήμη μας

ούτε να μας εμποδίσει τι να φυλάμε μέσα σ' αυτήν!

« Μεθ΄ ἡμῶν Ο Θεός !  »

 

Οι Δύο Μοναχοί!

 

Μια φορά, δύο μοναχοί βάδιζαν στο δάσος

επιστρέφοντας στο μοναστήρι. 'Οταν έφτασαν

στο ποτάμι είδαν μια γυναίκα που έκλαιγε

γονατιστή δίπλα στην όχθη. Ήταν νέα και όμορφη.

"Τί συμβαίνει"; τη ρώτησε ο πιο γέρος.

"Η μητέρα μου πεθαίνει. Είναι μόνη της στο σπίτι,

στην άλλη μεριά του ποταμού, κι εγώ δεν μπορώ

να τον διασχίσω. Προσπάθησα" συνέχισε η κοπέλα,

"αλλά το ρεύμα με παρασύρει και δεν θα φτάσω

ποτέ απέναντι δίχως βοήθεια.... Σκέφτομαι ότι

δεν θα την ξαναδώ ζωντανή. Τώρα όμως... τώρα

που ήρθατε εσείς, ίσως κάποιος απο τους δυό σας

μπορεί να με βοηθήσει να περάσω το ποτάμι..."

"Μακάρι να μπορούσαμε" είπε λυπημένος ο πιο

νέος. "Όμως, ο μόνος τρόπος για να σε βοηθήσουμε

είναι να σε πάρουμε αγκαλιά μέσα στο ποτάμι, και

η πίστη μας μας απαγορεύει να έχουμε κάθε επαφή

με το άλλο φύλο. Είναι απαγορευμένο... Λυπάμαι."

"Κι εγώ λυπάμαι" είπε η γυναίκα. Και συνέχισε να κλαίει.

Ο πιο γέρος μοναχός γονάτισε, έσκυψε το κεφάλι και είπε:

"Ανέβα".

Η γυναίκα δεν μπορούσε να το πιστέψει. Όμως, πήρε

αμέσως το μπογαλάκι με τα ρούχα της και καβάλησε στην

πλάτη του μοναχού.

Με μεγάλη δυσκολία ο μοναχός πέρασε το ποτάμι, ενώ ο

νεότερος τον ακολουθούσε.

Όταν έφτασαν στην άλλη όχθη, η γυναίκα κατέβηκε και

πλησίασε το γέρο μοναχό για να του φιλήσει τα χέρια.

"Εντάξει, εντάξει" είπε ο γέρος τραβώντας τα χέρια του.

"Συνέχισε το δρόμο σου".

Η γυναίκα έκανε μια υπόκλιση όλο ευγνωμοσύνη και

ταπεινοφροσύνη, πήρε τα ρούχα της κι έτρεξε στο δρόμο

προς το χωριό.

Οι μοναχοί, δίχως ν΄ανταλλάξουν λέξη, συνέχισαν την

πορεία τους προς το μοναστήρι. Είχαν ακόμα δέκα ώρες

πορείας.....

Λίγο προτού φτάσουν, ο νέος είπε στο γέρο:

"Γέροντα, ξέρεις καλύτερα απο εμένα τι μας απαγορεύει

το μοναχικό μας σχήμα. Ωστόσο, κουβάλησες στην

πλάτη σου εκείνη τη γυναίκα σε όλο το πλάτος του

ποταμού".

"Εγώ την κουβάλησα σε όλο το ποτάμι, πράγματι, εσύ

όμως την κουβαλάς ακόμα μέσα στη ψυχή σου "

***

Αγαπημένοι μου αναγνώστες και συνοδοιπόροι

σας σκέφτομαι και σας αγαπώ!

« Μεθ΄ ἡμῶν Ο Θεός !  »