Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

Οφείλω ...

 
 
" Οφείλω μια συγνώμη στο Θεό για όσα μου χάρισε και δεν τα χάρηκα.
Για εκείνα που μου έδωσε και δεν τα πήρα.
Μα κι γι αυτά που μου ζήτησε και δεν του έδωσα.
Πάνω από όλα θέλω να κλάψω στην αγκαλιά Του,
για όλες εκείνες τις μέρες που δεν έζησα και απλά επιβίωσα.
Να πω συγνώμη για όσα σε αγαπώ δεν είπα,

σε αγκαλιές που δεν έδωσα,
σε πόρτες που έκλεισα, σε τηλέφωνα που δεν σήκωσα,
σε μάτια που δεν αντίκρισα, σε φιλιά που δεν σαρκώθηκαν
και σε προσευχές που δεν ειπώθηκαν…

Τέλος να πω, ότι εάν βρήκες έναν άνθρωπο να σε νιώσει,

να σε καταλάβει, να σε αγαπήσει, κράτα τον,
κι ας είναι στην άλλη άκρη της γης.
Φτάνει που τον βρήκες….
Δεν θα σου τύχει πολλές φορές στην ζωή.
Και να θυμάσαι, οτι στα δώρα λες ευχαριστώ
κι ας μην τα ξετυλίξεις ποτέ..."
 
π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος
 
 

 
 
 
 
 
 

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015

Στα Εισόδια της Παναγίας μας !



 
Ξημερώνει η γιορτή των Εισοδίων της Παναγίας,
μου θυμίζει την ομορφιά κι αξία του σώματός μου.
Ο καθαρώτατος ναός του Σωτήρος!
Το σώμα της Παναγίας μας.

Μα και το δικό μου σώμα μπορεί να γίνει ναός του Σωτήρος.
Και το δικό σου, κι όλων μας. Αυτή είναι η κλίση του κορμιού μας.
Το σώμα αυτό, που το γεμίζω τοξίνες, θλίψεις, πίκρες, ενοχές.
Ξέρω, θα βιαστείς να πεις «και αμαρτίες».
Πιστεύω όμως τελικά ότι πιο πολλές είναι οι ενοχές μας, 
παρά οι αμαρτίες μας.

Απ' τα χρόνια που εξομολογώ , γύρω στα 15,
συναντώ περισσότερο ενοχικά άτομα, παρά αμαρτωλά.
Πιο βαθύς ο πνιγμός, το κουβάρι, ο μπερδεμένος ψυχισμός, 
ο ενοχικός εθισμός, παρά το αμάρτημα το ίδιο.

Αυτό λέει η πείρα μου, ζώντας μέσα στο ράσο. Μέσα.
Άτομα που κοινωνούν, εξομολογούνται, λαμβάνουν άφεση απ' το Θεό,
κι όμως, δεν βλέπω ακόμα τη χαρά ν' ανθίζει
ούτε στο κορμί τους, ούτε στην ψυχή τους.

Η Παναγία μας, είχε χαρά! Πάλι θα βιαστείς να πεις, 
«μα αυτή ήταν αλλιώς»!!Ε, αυτό ρωτώ κι εγώ:
εμείς, πότε θα γίνουμε αλλιώς;.. Μετά
θάνατον;;;;
Και να φανταστείς, και πέρυσι γιορτάσαμε
Εισόδια,
και πάλι λέγαμε τα ίδια.
Και πάλι μείναμε στην κλάψα των αμαρτιών μας.
Και φέτος, το ίδιο. Και του χρόνου το ίδιο.

Κάτι σαν τους πολιτικούς καταντήσαμε.
Είμαστε όλο με το «να» και με το «θα».
«Να»γίνουμε κάποτε σαν την
Παναγία.
«Θα» γίνουμε κάποτε αλλιώς. Κάτι δεν πάει καλά...

Τελικά, πιστεύουμε σ' αυτά που λέμε;...
Ισχύουν αυτά που λέμε; Ζούμε αυτά που λέμε;
Εννοώ, με αποδείξεις.


                                                                                         π.Ανδρέας Κονάνος
 
                                                                                 ( Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου )


Πηγή : http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2013/11/Eisodos-Exodos-konanos-Eisodia.html


 



Γλυκιά μου Παναγιά !



 
 
" Γλυκιά Μητέρα των θλιμμένων
 
και στήριγμα των χριστιανών ,
 
δος στις ψυχές των πονεμένων
 
λίγη δροσιά Των Ουρανών ! "
 
 
***
 
 
Απόψε , Παναγία μου ,
 
αισθάνθηκα ότι βρέθηκα ανάμεσα σ΄ Αγγέλους ...
 
Αισθάνθηκα ότι βρισκόμουν τυλιγμένη
 
με Τον Πάνσεπτο Χιτώνα Σου ...
 
Αισθανόμουν την τρυφερή Αγκαλιά Σου
 
να με κρατά τόσο Στοργικά ...
 
σαν τη Μάνα το μικρό της βρέφος ...
 
Έτσι θέλω Παναγία μου
 
παντοτεινά να Σε αισθάνομαι ...
 
Την Τρυφερή και Στοργική Αγκαλιά Σου
 
να με τυλίγει θερμά ,
 
και να με προστατεύει από κάθε κίνδυνο
 
και από κάθε παγίδα στο διάβα της ζωής μου ...
 
Αμήν !
 
                                                                           Διαβάτης   
 
 

 
 
 
 

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

Ας έχουν φύγει...

 




***

 

Πέρασμα Μυστικό !

 
 
 
... γλυκό κι'  ευωδιαστό
κι΄ αθόρυβο πέρασμα απ΄ τη ζωή μου
το πέρασμά σου γιασεμάκι μου ! ...
ξεχωριστό κι' ανεπανάληπτο !
 
τώρα λουλούδι Τ΄ Ουρανού !

 

                                                                                                  Διαβάτης   

  
 
 
 

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

Διώξε τη μιζέρια απ΄ τη ζωή σου !

 
 
 
 
« Λες ότι έχεις έντονη επιθυμία και καημό να γίνει το παιδί σου χριστιανός. Γιατί; Για να γίνει σαν κι εσένα, μίζερος; Μέσα στην γκρίνια και τη μεμψιμοιρία; Θες να έρθει το παιδί σου στην εκκλησία για να βυθιστεί σαν κι εσένα σ' αυτή την κατάθλιψη, σ' αυτό το έλος, σ' αυτό το βούλιαγμα; Πώς να ενθουσιάσεις και να προσκαλέσεις κάποιον στη ζωή του Χριστού, αν η δική σου ψυχή συνέχεια βουλιάζει και νιώθεις τόσο χάλια;
Ο Χριστός θέλει να σε μυήσει στο Ευαγγέλιο. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά. Το Ευαγγέλιο λέγεται ακριβώς έτσι: Ευαγγέλιο!
Δηλαδή, πρόκειται για μια χαρούμενη αγγελία.
Πού είναι αυτό το «ευ» της λέξης «Ευαγγέλιο»; Πού είναι αυτή η χαρά; Πού είναι η άφεση που δίνει ο Χριστός;
Καταλαβαίνω τον λογισμό σου. Προβληματίζεσαι: Τότε, πώς εννοούμε τη μετάνοια, πού πάει το πένθος, πού πάει η θλίψη για τα αμαρτήματά μας; Ολα αυτά χρειάζονται. Μα έχουν αρχή και τέλος. Ο σκοπός τους δεν είναι να κυριαρχούν στη ζωή σου αιώνια.
Η επιτυχία τους είναι αληθινή όταν έχουν μια λήξη κάποια στιγμή. Δεν μπορεί να πενθείς μέχρι να ξεψυχήσεις! Διότι, τότε, το πένθος θα έχει αποτύχει στον σκοπό του, που είναι να σε οδηγήσει στη χαρά!
Παρατηρώντας τη ζωή των Αγίων, βλέπεις ότι υπάρχουν Αγιοι οι οποίοι έδωσαν μεγάλο βάρος στο πένθος, στη μετάνοια και στα δάκρυα. Γιατί; Διότι αυτό προτίμησαν. Ή διότι αυτό το κλίμα τούς ταίριαζε. Ή διότι έζησαν σ' ένα περιβάλλον συγκεκριμένης εποχής και συγκεκριμένου τόπου, όπου αυτή η πένθιμη ατμόσφαιρα ήταν το κυρίαρχο στοιχείο και φανέρωνε έντονη πνευματικότητα.
Είναι οι Αγιοι που τόνισαν πάρα πολύ το πένθος, την αυτομεμψία, το κλάμα. Και πάλι όμως, το πένθος τους είναι ζυμωμένο και συνδυασμένο με τη χαρά. Κλαίνε τις αμαρτίες τους, μα την ίδια ώρα νιώθουν την ελπίδα στον Θεό. Γι' αυτό και ποτέ δεν φτάνουν στην απόγνωση. Αυτή είναι η μία ομάδα Αγίων.
Υπάρχουν όμως και άλλοι Αγιοι και Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι τονίζουν ακριβώς αυτή τη χαρά και την ευλογία που δίνει ο Θεός! Οι Αγιοι αυτοί εστιάζουν περισσότερο στη συγχώρεση και την αγάπη. Βλέπουν πιο πολύ το φως του Θεού παρά το σκοτάδι της κόλασης. Πιο πολύ το πού μας καλεί ο Θεός να πάμε παρά το τι πρέπει να αποφύγουμε. Αυτούς τους Αγίους συνεπαίρνει περισσότερο η λαμπρότητα του Χριστού παρά τα όποια λάθη. Με το να σκαλίζεις συνέχεια το σκοτάδι σου με τρόπο ενοχικό και στείρο δεν οδηγείσαι στη θεραπεία και τη λύτρωση του Χριστού.
Αυτό το πνεύμα θα το δεις κυρίως σε κείμενα και συνομιλίες του Αγίου Πατέρα μας Πορφυρίου! Αυτός ο Αγιος, ακόμα κι όταν μιλά για τη μετάνοια, την παρουσιάζει σαν ένα γεγονός μεθυστικό, σαν μια πράξη πανηγυρική, ερωτική και χαρούμενη.
Όχι συνέχεια μιζέρια, κλάψα και ταλαιπωρία από τις ενοχές. Πόσο μάλλον που σήμερα ο κόσμος είναι ήδη κουρασμένος και μελαγχολικός. Παιδί μου, είσαι ταλαιπωρημένος. Φαντάσου να έρθει τώρα και ένας άνθρωπος της Εκκλησίας, που, για να σε ελκύσει στην Εκκλησία, θα αρχίσει να σου λέει  "Πρέπει να κλαις, να νιώθεις χάλια, ένοχος, βρόμικος, αμαρτωλός " . 
Αποτυχία σκέτη. »
 

Από το υπό έκδοση βιβλίο του π. Ανδρέα
Κονάνου με τίτλο «Αθέατα περάσματα»