« Λες ότι έχεις έντονη επιθυμία και καημό να γίνει το παιδί σου χριστιανός. Γιατί; Για να γίνει σαν κι εσένα, μίζερος; Μέσα στην γκρίνια και τη μεμψιμοιρία; Θες να έρθει το παιδί σου στην εκκλησία για να βυθιστεί σαν κι εσένα σ' αυτή την κατάθλιψη, σ' αυτό το έλος, σ' αυτό το βούλιαγμα; Πώς να ενθουσιάσεις και να προσκαλέσεις κάποιον στη ζωή του Χριστού, αν η δική σου ψυχή συνέχεια βουλιάζει και νιώθεις τόσο χάλια;
Ο Χριστός θέλει να σε μυήσει στο Ευαγγέλιο. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά. Το Ευαγγέλιο λέγεται ακριβώς έτσι: Ευαγγέλιο!
Δηλαδή, πρόκειται για μια χαρούμενη αγγελία.
Πού είναι αυτό το «ευ» της λέξης «Ευαγγέλιο»; Πού είναι αυτή η χαρά; Πού είναι η άφεση που δίνει ο Χριστός;
Πού είναι αυτό το «ευ» της λέξης «Ευαγγέλιο»; Πού είναι αυτή η χαρά; Πού είναι η άφεση που δίνει ο Χριστός;
Καταλαβαίνω τον λογισμό σου. Προβληματίζεσαι: Τότε, πώς εννοούμε τη μετάνοια, πού πάει το πένθος, πού πάει η θλίψη για τα αμαρτήματά μας; Ολα αυτά χρειάζονται. Μα έχουν αρχή και τέλος. Ο σκοπός τους δεν είναι να κυριαρχούν στη ζωή σου αιώνια.
Η επιτυχία τους είναι αληθινή όταν έχουν μια λήξη κάποια στιγμή. Δεν μπορεί να πενθείς μέχρι να ξεψυχήσεις! Διότι, τότε, το πένθος θα έχει αποτύχει στον σκοπό του, που είναι να σε οδηγήσει στη χαρά!
Παρατηρώντας τη ζωή των Αγίων, βλέπεις ότι υπάρχουν Αγιοι οι οποίοι έδωσαν μεγάλο βάρος στο πένθος, στη μετάνοια και στα δάκρυα. Γιατί; Διότι αυτό προτίμησαν. Ή διότι αυτό το κλίμα τούς ταίριαζε. Ή διότι έζησαν σ' ένα περιβάλλον συγκεκριμένης εποχής και συγκεκριμένου τόπου, όπου αυτή η πένθιμη ατμόσφαιρα ήταν το κυρίαρχο στοιχείο και φανέρωνε έντονη πνευματικότητα.
Είναι οι Αγιοι που τόνισαν πάρα πολύ το πένθος, την αυτομεμψία, το κλάμα. Και πάλι όμως, το πένθος τους είναι ζυμωμένο και συνδυασμένο με τη χαρά. Κλαίνε τις αμαρτίες τους, μα την ίδια ώρα νιώθουν την ελπίδα στον Θεό. Γι' αυτό και ποτέ δεν φτάνουν στην απόγνωση. Αυτή είναι η μία ομάδα Αγίων.
Είναι οι Αγιοι που τόνισαν πάρα πολύ το πένθος, την αυτομεμψία, το κλάμα. Και πάλι όμως, το πένθος τους είναι ζυμωμένο και συνδυασμένο με τη χαρά. Κλαίνε τις αμαρτίες τους, μα την ίδια ώρα νιώθουν την ελπίδα στον Θεό. Γι' αυτό και ποτέ δεν φτάνουν στην απόγνωση. Αυτή είναι η μία ομάδα Αγίων.
Υπάρχουν όμως και άλλοι Αγιοι και Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι τονίζουν ακριβώς αυτή τη χαρά και την ευλογία που δίνει ο Θεός! Οι Αγιοι αυτοί εστιάζουν περισσότερο στη συγχώρεση και την αγάπη. Βλέπουν πιο πολύ το φως του Θεού παρά το σκοτάδι της κόλασης. Πιο πολύ το πού μας καλεί ο Θεός να πάμε παρά το τι πρέπει να αποφύγουμε. Αυτούς τους Αγίους συνεπαίρνει περισσότερο η λαμπρότητα του Χριστού παρά τα όποια λάθη. Με το να σκαλίζεις συνέχεια το σκοτάδι σου με τρόπο ενοχικό και στείρο δεν οδηγείσαι στη θεραπεία και τη λύτρωση του Χριστού.
Αυτό το πνεύμα θα το δεις κυρίως σε κείμενα και συνομιλίες του Αγίου Πατέρα μας Πορφυρίου! Αυτός ο Αγιος, ακόμα κι όταν μιλά για τη μετάνοια, την παρουσιάζει σαν ένα γεγονός μεθυστικό, σαν μια πράξη πανηγυρική, ερωτική και χαρούμενη.
Όχι συνέχεια μιζέρια, κλάψα και ταλαιπωρία από τις ενοχές. Πόσο μάλλον που σήμερα ο κόσμος είναι ήδη κουρασμένος και μελαγχολικός. Παιδί μου, είσαι ταλαιπωρημένος. Φαντάσου να έρθει τώρα και ένας άνθρωπος της Εκκλησίας, που, για να σε ελκύσει στην Εκκλησία, θα αρχίσει να σου λέει "Πρέπει να κλαις, να νιώθεις χάλια, ένοχος, βρόμικος, αμαρτωλός " .
Αποτυχία σκέτη. »
Από το υπό έκδοση βιβλίο του π. Ανδρέα
Κονάνου με τίτλο «Αθέατα περάσματα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου