Ο πόθος του Ζακχαίου να δει Το Χριστό !

...

Όπως ο Ζακχαίος, πρέπει ο καθένας μας ν΄ ανεβεί σ' ένα δέντρο, για να μπορέσουμε να δούμε Τον Κύριο !

Αρκεί να δείξουμε την καλή μας διάθεση , τον πόθο μας να πλησιάσουμε Τον Χριστό , και ο ίδιος ο Κύριος είναι έτοιμος να έρθει κοντά μας , και να ζητήσει να φιλοξενηθεί στην καρδιά μας !

«Σπεύσας κατάβηθι», δηλαδή ταπεινώσου· είπε τότε στο Ζακχαίο , και το ίδιο λέει και σε μας σήμερα .

«σήμε­ρον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείνε»

Στη λέξη οίκος πρέπει να δοθεί το νόημα, καρδιά. Βέβαια, λέει ο Κύριος, ανέβηκες ψηλά στο δέντρο και υπερνίκησες μερικές από τις γήινες επιθυμίες σου, γιατί ήθελες να με δεις, δηλαδή, ήθελες να μπορείς να με βλέπεις όταν εγώ ερχόμουν στην καρδιά σου, άλλα βιάσου τώρα να κατεβείς για να ταπεινωθείς, γιατί δεν πρέπει να στέκεσαι τόσο ψηλά και να νομίζεις, πώς είσαι καλύτερος από τους άλλους. Και, όπως γνωρίζεις, εγώ κατοικώ στις ταπεινές καρδιές. «Και σπεύσας κατέβη και υπεδέξατο αυτόν χαίρων»

Ο Ζακχαίος γνώριζε, ότι η καρδιά, που υποδεχόταν τον Κύριο, έπρεπε να αδειάσει από οτιδήποτε άλλο. Έπρεπε να θυσιάσει όλα τα αθέμιτα πλούτη πού είχε αποκτήσει. Γιατί το να είναι κανείς πλούσιος σε υλικά αγαθά, είναι σαν να είναι φτωχός σε πνευματικά αγαθά.

Όσο λιγότερα έχεις τόσο πιο απλός γίνεται ο τρόπος της ζωής σου. Όταν πετάξεις από πάνω σου ό,τι περιττό έχεις, συγκεντρώνεται η καρδιά σου στον πυρήνα της. Εκεί είναι και ο δρόμος που οδηγεί στη βασιλεία του Θεού.

Με τον τρόπο αυτό γίνεται και η προσευχή πιο απλή। Και η προσευχή οδηγεί τον άνθρωπο σε μια αυτοσυγκέντρωση γύρω από τον πυρήνα της καρδιάς του. Εκεί στα βάθη της καρδιάς μονάχα ανακαλύπτει ότι είναι το πιο αναγκαίο: την προσευχή της εκζήτησης του θείου ελέους.

Με την πνευματική εργασία, που κάνει, αυξάνει την πίστη του (Λουκά ιζ' 5) και με την προσευχή του αυξάνει τις πνευματικές του δυνάμεις. Έτσι η προσευχή και η εργασία ζουν το ένα από το άλλο, ώσπου γίνονται ένα. Η εργασία του γίνεται προσευχή και η προσευχή εργασία. Αυτό ονομάζουν οι άγιοι πνευματική δραστηριότη­τα, καρδιακή προσευχή.
,

Πηγή: Τίτο Κολλιάντερ, Ο δρόμος των ασκητών, εκδ. «Ακρίτας»

,

Οι Καρποί Του Παναγίου Πνεύματος !

....
Σχετικά με Το Πανάγιο Πνεύμα μας μιλά το ευαγγέλιο και τα αποστολικά αναγνώσματα .
(βλ. Ματθ. 18,18' Εφ. 5,9).
Κυρίως όμως μιλά ό απόστολος Παύλος στην προς Γαλατάς επιστολή του (κεφ. 5ο, στ. 22).
.
Εκεί απαριθμεί συγκεκριμένα εννέα καρπούς του αγίου Πνεύματος.

«Ό καρπός του Πνεύματος», λέει, είναι τα εξής :
.
• Πρώτος καρπός είναι μια λέξης γλυκύτατη, πού πάει να εξαφανιστεί από τη γη, λέξης πού εκφράζει την ουσία του χριστιανισμού. είναι ή αγάπη. Αγάπη όχι στα λόγια αλλά στην πράξη.Πρότυπο αγάπης είναι ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ή εσταυρωμένη Αγάπη, αγάπη πού φτάνει μέχρι θυσίας σταυρικής.


• Δεύτερος καρπός του αγίου Πνεύματος, λέει ό απόστολος Παύλος, είναι ή χαρά. Πράγματι, όπου υπάρχει αγάπη ακολουθεί ή χαρά. Ή μοχθηρά ψυχή κάνει και το πρόσωπο σκυθρωπό καί το βλέμμα ν' αποπνέει θλίψη.


Μετά τη χαρά, ως φυσικό αποτέλεσμα, έρχεται ή ειρήνη. Όποιος ζή με το Θεό, αυτός ειρηνεύει με τον ουράνιο Πατέρα, ειρηνεύει με τον πλησίον, ειρηνεύει προ παντός με τη συνείδηση του


Η Πρώτη λοιπόν Τριάς των καρπών Του Παναγίου Πνεύματος , αγία τριάς των καρπών αυτών, είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη».

Δευτέρα τριάς

«μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη».

• Τι σημαίνει μακροθυμία, Όταν κάποιος σου κάνη κακό, να μην εφαρμόσεις το εβραϊκό δίκαιο «όφθαλμόν αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος» (Εξ. 21,24), αλλά να ανέχεσαι

• και να ελπίζεις, ότι κι ό μεγαλύτερος κακούργος μπορεί να μεταβληθεί σε αγαθό άνθρωπο.

• Ό άλλος καρπός είναι ή χρηστότης, δηλαδή ή πλατειά καρδιά, σαν τον ουρανό, πού αγκαλιάζει όλο τον κόσμο ανεξαιρέτως.

• Ό τρίτος καρπός της δευτέρας τριάδος είναι ή αγαθοσύνη, δηλαδή το καλό όχι μόνο θεωρητικώς αλλά και πρακτικώς, όχι μόνο δυνάμει αλλά και ενεργεία στη ζωή μας.

Και τέλος ή τρίτη τριάδα των καρπών.

• Πίστiς. Πίστiς όχι με τη συνηθισμένη έννοια αλλά με την πρώτη σημασία. Άνθρωπος πίστεως είναι ό άξιος εμπιστοσύνης, ό αξιόπιστος. Αυτός λέει «το ναι ναι» και «το ου ου» (Ματθ.5,37 κ.ά.), το φως φως και το σκότος σκότος (πρλ. Ήσ. 5,20), την ήμερα ήμερα και τη νύχτα. Αυτός είναι σταθερός και ειλικρινής.

• Ωραίος καρπός ακόμα είναι ή πραότης, πού έχει σχέση με την ταπείνωση το ήρεμο και ησύχιο πρόσωπο, πού μοιάζει με γαλήνια θάλασσα.

• Και τελευταίος καρπός είναι ή εγκράτεια, πού την ύμνησαν οι πατέρες της Εκκλησίας, αλλά και αρχαίοι προγονοί μας πού έλεγαν Ή πιο μεγάλη νίκη δεν είναι αυτή πού κατήγαγε ό μέγας Αλέξανδρος

• είναι να νικήσουμε τον εαυτό μας, τις κακίες και τα πάθη μας.
Ιδού λοιπόν, οι εννέα καρποί, τρεις τριάδες, κατ' αντιστοιχία της αγίας Τριάδος.


Ας παρακαλέσουμε Τον Κύριο , να γίνουμε καρποφόρα δέντρα και να φέρουμε τους εννέα αυτούς καρπούς

πρώτη τριάς «αγάπη, χαρά, ειρήνη»,

δευτέρα τριάς «μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη»,

και τρίτη τριάς «Πίστiς», «πραότης» «εγκράτεια».


Είθε, δια των πρεσβειών της Παναγίας και πάντων των αγίων, ό Παράκλητος να μας επισκίασει και ό καθένας μας να παρουσίασει στη ζωή του καλούς και πλούσιους τους καρπούς που μας χαρίζει Το Πανάγιο Πνεύμα όταν τους ποθήσουμε πραγματικά . Αμήν.

Πηγή : Πηγή Ζωής
.

Φίλιππος κα Ναθαναήλ

.
Μια συνάντηση στο δρόμο της καθημερινότητας γίνεται αφορμή συχνά να τινάξεις για λίγο το νου από τη φίλαυτη φροντίδα των προσωπικών αναγκών σου.

Κι αν αυτή η συνάντηση είναι «το καλό συναπάντημα», τότε τα μάτια και τα χείλη σου προδίδουν την εσωτερική ικανοποίηση.

Πώς όμως ο Φίλιππος ήταν τόσο βέβαιος ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας; Πώς πείσθηκε μέσα από μία σύντομη γνωριμία γι’ αυτό; Τι είδε μέσα σε λίγες ώρες ο Φίλιππος; Θαύματα εντυπωσιακά δεν είδε. Τι ήταν λοιπόν αυτό που είδε;
Ο Φίλιππος είδε το ακτινοβόλο πρόσωπο του Κυρίου, που τον ενέπνευσε. Και μόνο η θέα του προσώπου του αρκούσε για να πιστεύσει. Και μόνο η ακοή των θαυμαστών λόγων του αρκούσε για να κατανοήσει ότι Αυτός ήταν η προσδοκία της καρδιάς του. Βλέποντας τον Ιησού Χριστό αισθάνθηκε ότι κάτι το διαφορετικό είχε, κάτι ανώτερο έκρυβε. Αισθάνθηκε την αγιότητά του, τη χάρη του. Καθώς Τον άκουγε να του μιλά, κατανοούσε ότι ποτέ άλλοτε δεν του είχε μιλήσει κανείς με τόση σοφία. Η φωνή του Κυρίου θέρμαινε το εσωτερικό του και δημιουργούσε μέσα στην ψυχή του ιερά συναισθήματα, μια συγκίνηση μοναδική, μια αγάπη πρωτόγνωρη, μια πίστη δυνατή. Γι’ αυτό και αμέσως μόλις φλογίσθηκε η καρδιά του από την αγάπη προς τον Κύριο, θέλησε αυτή την εμπειρία να τη μεταλαμπαδεύσει στον φίλο του.

Ο Φίλιππος πριν από λίγο ήταν αντικείμενο αναζήτησης της θεϊκής αγάπης. Συνάντησε το Λυτρωτή και Διδάσκαλό του και φωτίστηκε με μιας η καθημερινότητά του με το φως της αιωνιότητας. Τώρα η συνάντηση αυτή δε θέλει να μείνει διμερής, γιατί γι’ αυτόν θα κινδύνευε να χάσει τη συναρπαστικότητα της συμπόρευσης και κοινωνίας. Ο επιστήθιος φίλος, ο Ναθαναήλ, πρέπει ν’ ακούσει το χτύπο της καρδιάς του, να νιώσει τη χαρά του, να μη χωρίσουν τον ευλογημένο δρόμο της φιλίας τους.

«Ιησούς ευρίσκει Φίλιππον…»
Φίλιππος ευρίσκει τον Ναθαναήλ…

Μια συνάντηση ζωής αλλάζει μια ζωή, αλλάζει μια φιλία, την αγιάζει, την χριστοποιεί!
«Ακολούθει μοι», το κάλεσμα της σωτηρίας! «Έρχου και ίδε», το κάλεσμα της φιλίας!
.

Οι πιο πάνω σκέψεις , σύμφωνα με την περικοπή του σημερινού Ευαγγελίου ,

της πρώτης Κυριακής των Νηστιών . Της Κυριακής της Ορθοδοξίας !

Οι σημερινές μου σκέψεις και η σημερινή μου ανάρτηση αφιερωμένη

σε όλους τους φίλους και φίλες συνάντησα στο ταξίδι της ζωής μου ,

και με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο , με στήριξαν , με ενίσχυσαν , με βοήθησαν ...

με ένα λόγο ,μια ευχή , μια προσευχή , μου έδωσαν μιαν ανάσα

στην πορεία και στον αγώνα της καθημερινότητας .

Όλους εσάς , σας ευχαριστώ από καρδιάς , και εύχομαι ό,τι καλύτερο

στην πορεία της ζωής του καθενός .

Εύχομαι Το Θείο Φως της Αγάπης Του Ιησού Χριστού

να πλημμυρίζει τη ψυχή και τη ζωή όλων σας .

Σ α ς ..Ε υ χ α ρ ι σ τ ώ ! ! !

Εύχομαι όμορφη κι΄ ευλογημένη Κυριακή σε κάθε διαβάτη και οδοιπόρο της ζωής .

Καλή δύναμη και καλή συνέχεια στου καθενός το δρόμο και την πορεία .

Διαβάτης

" Πάτερ , ήμαρτον εις τον Ουρανόν ... "

.
« Ήμαρτον, Πάτερ, εις τον ουρανόν, ότι είναι θρόνος σου !
.
Έσφαλα έμπροσθέν σου, διότι γνωρίζεις τις ανομίες μου.
.
Δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου.

Μόνος μου γίνομαι απόκληρος.


Τον εαυτό μου καταδικάζω, τον εαυτό μου κατακρίνω, μόνος μου αποφασίζομαι,
δεν χρειάζομαι κατήγορο, δεν χρειάζομαι μάρτυρες.

Έσωθέν μου με ελέγχουν οι μάρτυρες.

Η συνείδησή μου με κατηγορεί, οι αμαρτίες μου με καταδικάζουν,
οι πορνείες, οι μοιχείες, οι φόνοι, οι αδικίες, οι πλεονεξίες,
οι παρανομίες, οι αμαρτίες, τις οποίες έκαμα εν νυκτί καί εν ημέρα με καταισχύνουν.
.
Καί λοιπόν δεν είμαι άξιος, Κύριε, να ονομασθώ υιός σου,
διότι πώς να δυνηθώ να δω την Εκκλησία, την οποία επί τόσον καιρό εγκατέλειψα;

Με ποιους οφθαλμούς να δώ την φοβερά καί Αγία σου Τράπεζα,
όπου αποξενώθηκα απ’ αυτήν;

Πώς να ακούσω τα λόγια της Γραφής σου, όπου τα αυτιά μου
είναι ερρυπωμένα από αισχρούς καί κακούς λόγους;

Πώς να ενατενίσω στα Άγια βιβλία σου, όπου τα κατεπάτησα με τα έργα μου;

Πώς να λάβω τα Άχραντά σου Μυστήρια, όπου οι χείρες μου
είναι μεμολυσμένες από αμαρτίες;

Πώς να εισέλθει ο Χριστός στο στόμα μου, το οποίο ήταν έτοιμο σε ύβρεις,
σε κατηγορίες, σε ονειδισμούς, σε καταδόσεις, σε βλασφημίες,
σε μωρολογίες, σε αργολογίες, σε ψευδολογίες, σε επιορκίες, σε ασχημολογίες;

Δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου.

Όποιος είναι υιός πονηρός, είναι ανάξιος Πατρός Αγαθού.

Όποιος αγαπά τις ηδονές του κόσμου, στερείται της Αγάπης του Θεού.

Όποιος αγαπά τα θελήματα του σώματός του, μισεί το καλό της ψυχής του.

Όποιος ορέγεται τις αμαρτίες, αποστρέφεται τις αρετές.

Εγώ είμαι ο πταίστης σε όλα.

Εγώ είμαι εκείνος που κατεφρόνησα τα αγαθά και ζήτησα τα κακά,

Εγώ είμαι εκείνος που κατεφρόνησα τα αγαθά και ζήτησα τα κακά,

Και λοιπόν δέξου με ως φύσει Εύσπλαχνος και μακρόθυμος που Είσαι»…

( Από τον Λόγο του Δαμασκηνού Στουδίτου
εις την Παραβολή της Κυριακής του Ασώτου )
.

Ο Σταυρός σου αδελφέ μου

.

" Πριν σου στείλει ο Θεός τον Σταυρό που σηκώνεις,

τον κοίταξε με τα πάνσοφα μάτια Του,

τον εξέτασε με την θεία λογική Του,

τον ήλεγξε με την ατελείωτη δικαιοσύνη Του,

τον θέρμανε στην γεμάτη αγάπη καρδιά Του,

τον ζύγισε καλά με τα στοργικά Του χέρια,

.

.

μην τυχόν και πέσει βαρύτερος απ΄ όσο μπορείς να σηκώσεις.

.
Κι αφού υπελόγισε το θάρρος σου,

τον ευλόγησε και τον απίθωσε στους ώμους σου.

Μπορείς να τον σηκώσεις !

Κράτησέ τον κι ανέβαινε . . .

από τον Γολγοθά προς την Ανάσταση .

Κι΄αν κάποια στιγμή τον νοιώσεις βαρύτερο , μη φοβηθείς .

Εκείνος , είναι πάντα στο πλάι σου ,

δεν θα σ΄αφήσει ποτέ μόνο στον δικό σου Γολγοθά . "

.

"Όταν τον Γολγοθά δεν υποφέρεις

.
και ο σταυρός στην πλάτη είναι βαρύς

.
μάθε : “γιατί” να μην προφέρεις·

.
να τον σηκώνεις, άνθρωπε, μπορείς . . . "

.

..

.

Εύχομαι , στον κάθε διαβάτη και οδοιπόρο της ζωής ,

.

μια όμορφη , ευλογημένη μέρα και βδομάδα ,

.

και ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός νάναι για τον καθένα ,

.

στήριγμα και προστασία , ενάντια σε κάθε κίνδυνο και πειρασμό ,

.

νάναι αποκούμπι και παρηγοριά μπροστά σε κάθε δυσκολία της ζωής ,

.

νάναι ελπίδα και φως , και να χαρίζει στη ψυχή μας γαλήνη και ηρεμία παντοτεινή .

.

.

Σε όσους και όσες έχουν σήμερα την ονομαστική τους γιορτή ,

.

αλλά και σ΄ όλους τους υπόλοιπους ,

.

εύχομαι , γεμάτη ευλογία και χαρά νάναι γεμάτη όλη τους η ζωή.

..

.

Διαβάτης

.

Στις ψυχές που έφυγαν ...

.


Ο πραγματικός θάνατος είναι μόνον ο χωρισμός της ψυχής από τον Θεό.


Τα «λατρευτά» μας πρόσωπα που η ψυχή τους χωρίστηκε από το σώμα τους, ούτε που καταλαβαίνουν θάνατο, αλλά αυτόματα, σαν να κοιμήθηκαν λίγο και ξύπνησαν,
φθάνουν στην Ανάσταση των νεκρών για την οποία λέμε στο Σύμβολο της Πίστεως ότι την προσδοκούμε, για να ζήσουμε την Αιώνια Ζωή.
.
Όσοι έφυγαν για το ταξίδι της αιωνιότητας πριν από μας, θα μας προλάβουν, όσους ζούμε Εκείνη την Ημέρα, λέει ο απόστολος Παύλος, θα μας προλάβουν στην προϋπάντηση του Χριστού που έρχεται, στο «ουράνιο» ραντεβού, θα μας προλάβουν σωματικά, αναστημένοι!
Αιωνία η μνήμη σε κάθε ψυχή ...


῾Ο σωματικός θάνατος , δέν εἶναι τό τέλος, ἀλλά ἡ ἀρχή. Εἶναι ἡ γέννα σέ μιά καινούργια ζωή, ζωή πού μᾶς χάρισε ὁ Χριστός, μέ τό Σταυρό καί τή δική Του ἁγία ᾿Ανάσταση.
.
Μετά τήν ᾿Ανάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὁ πιστός δέν λυπᾶται πιά γι᾿ αὐτούς ποῦ ἔχουν ἤδη φύγει ἀπό αὐτή τή ζωή, οὔτε ἀγωνιᾶ γιά τό τί θά συμβεῖ μετά τή δική του ἔξοδο ἀπό τά ἐφήμερα, ἀλλά μόνο ζεῖ καί ἁγιάζεται, γιά χάρη τοῦ «Παθόντος καί ᾿Αναστάντος Κυρίου του».

Αύριο είναι ψυχοσάββατο . Η σκέψη μας είναι κοντά σας ,
και στο Άπειρο Έλεος Του Πλάστη και Του Δημιουργού μας .
Καλό Παράδεισο στην κάθε ψυχή που πέρασε και έφυγε από τη γη μας ,
και καλή προσδοκία Αναστάσεως σε όλους μας , που οδεύουμε εν τη οδώ Του Κυρίου,
με τα μάτια στραμμένα προς Τον Ουρανό και την Αιωνιότητα ...
...

.

Προσευχή και Σιωπή ...

" ... Όταν προσεύχεσαι εσύ ο ίδιος οφείλεις να σιωπάς…

άφησε να μιλήσει η προσευχή σου...
Το να πετύχεις την σιωπή, είναι το πιο δύσκολο, το πιο αποφασιστικό απ’ όλα τα πράγματα στην τέχνη της προσευχής. Η σιωπή δεν είναι απλώς αρνητική – μια παύση δηλαδή ανάμεσα στις λέξεις, μια χρονική διακοπή του λόγου – αλλά, όταν την καταλάβουμε σωστά, είναι πολύ θετική: είναι μια στάση προσεχτικής εγρήγορσης, επαγρύπνησης και πάνω απ’ όλα προσοχής ν’ ακούσουμε. Ο ησυχαστής, δηλαδή ο άνθρωπος που έχει πετύχει την ησυχία, την εσωτερική ηρεμία ή σιωπή, είναι ο κατ’ εξοχήν προετοιμασμένος ν’ ακούει. Ακούει τη φωνή της προσευχής μέσα στη δική του καρδιά και καταλαβαίνει ότι αυτή η φωνή δεν είναι η δικιά του αλλά κάποιου Άλλου που μιλάει μέσα του.
Στην προσευχή το πρωταρχικό είναι να σταθείς μπροστά στον Θεό με το νου στην καρδιά, και να συνεχίζεις να στέκεσαι μπροστά Του ακατάπαυστα μέρα και νύχτα, μέχρι το τέλος της ζωής σου.

Η προσευχή σύμφωνα μ’ αυτόν τον ορισμό δε σημαίνει απλώς να κάνουμε ορισμένες «ιερές αιτήσεις»∙ και μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς τη χρήση οποιωνδήποτε λέξεων. Δεν είναι τόσο μια στιγμιαία ενέργεια, όσο μια συνεχής κατάσταση. Να προσεύχεσαι σημαίνει να στέκεσαι μπροστά στον Θεό, να έρχεσαι σε άμεση και προσωπική σχέση με Αυτόν ∙ είναι να γνωρίζεις σε κάθε επίπεδο της ύπαρξής σου, από το ενστικτώδες μέχρι το διανοητικό, από το υπό-, μέχρι το υπέρ- συνειδητό, ότι υπάρχεις μέσα στο Θεό και Αυτός είναι εντός σου. Για να επιβεβαιώσουμε και να βαθύνουμε τις διαπροσωπικές μας σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους δε χρειάζεται να θέτουμε συνεχώς αιτήματα ή να χρησιμοποιούμε λέξεις ∙ όσο πιο καλά γνωρίζουμε και αγαπάμε ο ένας τον άλλο, τόσο πιο λίγο έχουμε ανάγκη από λόγια για να συνεννοούμαστε. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην σχέση μας με τον Θεό.

Στην προσωπική σχέση της προσευχής, εκείνος που παίρνει την πρωτοβουλία και του οποίου η ενέργεια είναι θεμελιακή, είναι ο ουράνιος σύντροφος και όχι ο άνθρωπος.
Προσευχή είναι ο Θεός, που κατεργάζεται όλα τα πράγματα σε όλους τους ανθρώπους. Προσευχή είναι ο Θεός – όχι δηλαδή κάτι που εγώ αρχίζω αλλά κάτι στο οποίο συμμετέχω ∙ πρώτιστα δεν είναι κάτι που εγώ κάνω αλλά κάτι που ο Θεός κάνει μέσα μου. «Ζω δέ ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Απ. Παύλος).

Να προσευχόμαστε σημαίνει να σιωπούμε.

Εσύ ο ίδιος οφείλεις να σιωπάς∙ άφησε να μιλήσει η προσευχή σου – πιο σωστά άφησε να μιλήσει ο Θεός. Aληθινή εσωτερική προσευχή σημαίνει να σταματάμε να μιλάμε και να αφουγκραζόμαστε στην καρδιά μας τη χωρίς λόγια φωνή του Θεού ∙ σημαίνει να πάψουμε να ενεργούμε από μόνοι μας και να εισερχόμαστε στο χώρο της δράσης του Θεού. «Καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω» 0 καιρός για να δράσει ο Κύριος.

Ο σκοπός της προσευχής μπορεί να συνοψιστεί με τη φράση «γίνε ό,τι είσαι». Γίνε, συνειδητά κι ενεργά, αυτό που ήδη είσαι εν δυνάμει και μυστικά, επειδή έχεις πλαστεί σύμφωνα με την ιερή εικόνα και έχεις ξαναγεννηθεί με το Βάπτισμα. Γίνε ό,τι είσαι: ακριβέστερα, ξαναγύρισε στον εαυτό σου ∙ ανακάλυψε Αυτόν που είναι ήδη δικός σου ∙ άκουσε Αυτόν που ποτέ δεν παύει να μιλάει μέσα σου ∙ κάνε κτήμα σου Αυτόν, που ακόμα και τώρα σε έχει για δικό Του. Τούτο είναι το μήνυμα του Θεού σε όποιον θέλει να προσευχηθεί: «Δε θα μ’ αναζητούσες αν δε με είχες ήδη βρει» (Πασκάλ) ... "

(Αποσπάσματα από το βιβλίο του Κάλλιστου Γουέαρ, Η Δύναμη του Ονόματος Του.)

Διαβάζοντας το πιο πάνω κείμενο χθες ,

σκέφτηκα να το μοιραστώ σήμερα μαζί σας .

Μια ειρηνική μέρα ,και ένα ευλογημένο σαββατοκυρίακο ,

σε κάθε διαβάτη και συνοδοιπόρο της ζωής,

σε κάθε γωνιά της γης μας .

.

Στις ψυχές που έφυγαν ...

Ο πραγματικός θάνατος είναι μόνον ο χωρισμός της ψυχής από τον Θεό. Τα «λατρευτά» μας πρόσωπα που η ψυχή τους χωρίστηκε από το σώμα τους, ούτε που καταλαβαίνουν θάνατο, αλλά αυτόματα, σαν να κοιμήθηκαν λίγο και ξύπνησαν, φθάνουν στην Ανάσταση των νεκρών για την οποία λέμε στο Σύμβολο της Πίστεως ότι την προσδοκούμε, για να ζήσουμε την Αιώνια Ζωή.

Όσοι έφυγαν για το ταξίδι της αιωνιότητας πριν από μας, θα μας προλάβουν, όσους ζούμε Εκείνη την Ημέρα, λέει ο απόστολος Παύλος, θα μας προλάβουν στην προϋπάντηση του Χριστού που έρχεται, στο «ουράνιο» ραντεβού, θα μας προλάβουν σωματικά, αναστημένοι!

Αιωνία η μνήμη σε κάθε ψυχή ...

Αύριο είναι ψυχοσάββατο . Η σκέψη μας είναι κοντά σας ,

και στο Άπειρο Έλεος Του Πλάστη και Του Δημιουργού μας .

Καλό Παράδεισο στην κάθε ψυχή που πέρασε και έφυγε από τη γη μας ,

και καλή προσδοκία Αναστάσεως σε όλους μας , που οδεύουμε εν τη οδώ Του Κυρίου,

με τα μάτια στραμμένα προς Τον Ουρανό ...

...

Οδεύουμε προς το Πάσχα ...

Από χθες βαδίζουμε σε μια όμορφη πορεία προς το Πάσχα .

Συχνά οι άνθρωποι επινοούμε "δίαιτες" και συνταγές για να διατηρήσουμε την υγεία και τη "νεότητά" μας. Κι όταν συμβή να αρρωστήσωμε και να χάσωμε τις σωματικές μας δυνάμεις, τότε και πάλι προστρέχομε σε φάρμακα και γιατρούς για να ανακτήσωμε την υγεία και την ευεξία μας.

Δε συμβαίνει όμως δυστυχώς το ίδιο και με την ψυχική μας υγεία: Λάθη και πάθη που συσσωρεύονται σιγά σιγά στη ψυχή και στη συνείδησή μας, υποσκάπτουν την υγεία της, την τραυματίζουν κι όχι σπάνια τη νεκρώνουν. Πόσες φορές, λάθη και πάθη, που καταστρέφουν την ψυχική μας αγνότητα, την αισιοδοξία, την καλωσύνη, το θάρρος, την αυτοπεποίθηση, μας αφήνουν ερείπια της ζωής.

Και βέβαια τα λάθη και τα πάθη στη ζωη μας, ύστερα από την αμαρτία των πρωτοπλάστων, είναι δυστυχώς αδυσώπητη "κληρονομιά" του ανθρώπινου γένους.

Υπάρχει όμως ευτυχώς το φάρμακο. Το φάρμακο που μας προσφέρει ο Ιατρός των ψυχών μας.

Η Μετάνοια και η Συγχώρηση του Θεού. Η Μετάνοια του ανθρώπου και η Χαρη του Θεού, που καθαρίζει και επουλώνει τα ψυχικά μας τραύματα και ανανεώνει την ψυχή και τη ζωη μας, "Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξον με" ,

λέγει ο ψαλμός της Μετανοίας , που τόσο συχνά τον λέμε στις προσευχές μας ,

και μάλιστα στην περίοδο του Τριωδίου, που ξεκίνησε από χθες ,στις 8 Φεβρουαρίου, με την Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου.

"Της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα..." λέγει το Κατανυκτικό Τροπάριο της Κυριακής αυτής και γίνεται προσκλητήριο για όλους μας, να περάσωμε την πύλη της Μεγάλης Σαρακοστής, και να βιώσωμε την Προσευχή, τη Νηστεία και την Μετάνοια.

"Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα, τι καθεύδεις";

Ας έχει ο καθένας μας Καλό Τριώδιο , και μιαν όμορφη και ευλογημένη πορεία προς Το Πάσχα .

Την γλυκειά μου καλημέρα , από την συννεφιασμένη μεγαλόνησο ,

στον κάθε διαβάτη και συνοδοιπόρο της ζωής , σε κάθε γωνιά της γης μας .

Ο Πνευματικός Αγώνας

Όλοι όσοι ακολουθούν τον Ιησού κάνουν έναν πνευματικό αγώνα. Έναν αγώνα που μας λέει ο άγιος Σιλουανός οι άγιοι τον διδάχτηκαν στην μακρόχρονη πείρα τους από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.Ο αγώνας αυτός γίνεται κάθε ημέρα και ώρα.Άν μάλωσες, κατέκρινες ή στεναχώρησες αδερφό, έχασες την ειρήνη σου. Άν δέχτηκες λογισμό κενοδοξίας ή περιφρόνησες τον αδερφό, έχασες τη χάρη. Άν σε πρόσβαλε σαρκικός λογισμός και δεν τον έδιωξες άμεσος, θα ψυγεί στην καρδιά σου η αγάπη για τον Θεό και δεν θα έχεις παρρησία στην προσευχή. Άν αγαπάς την εξουσία ή τα χρήματα, δεν θα γνωρίσεις ποτέ την αγάπη του θεού. Άν έκανες το δικό σου θέλημα, ηττήθηκες από τον εχθρό και ακηδία θα καταλάβει την ψυχή σου. Άν μίσησες τον αδερφό, αυτό σημαίνει ότι εξέπεσες από τον Θεό και σε κυρίευσε πονηρό πνεύμα.

( Άγιος Σιλουανός )

" Ενώπιων της Αγίας Τράπεζας ... "

Σ ΄ ευχαριστούμε πατέρα Ανδρέα ,

για τις προσωπικές σου εμπειρίες που κατάθεσες ψες , απλά και ταπεινά ,

ενώπιων της μυστικής τράπεζας της δικής μας ψυχής ,

σε μια προσωπική μας πορεία , προς αναζήτηση Του Θεού .

Έχεις την αγάπη και τις προσευχές όλων μας …

Ένας διαβάτης απ΄ τους ακροατές της « Κιβωτού »

Πίσω από ένα « Κύριε Ελέησον » ...

Κρύβεται η μετάνοια: "Χριστέ μου, έκανα κάτι που με απομάκρυνε από κάποιον, βοήθησέ με να ξαναγυρίσω"

Κρύβεται η παράκληση: "Χριστέ μου, σε παρακαλώ βοήθησέ με"

Κρύβεται η ταπείνωση του "Εγώ": "Χριστέ μου, δεν μπορώ μόνος μου, σήκωσε λίγο το σταυρό μου"

Κρύβεται η εμπιστοσύνη: "Χριστέ μου, περιμένω το δικό σου έλεος, πιστεύω ότι θα μου το δώσεις"

Κρύβεται η ομολογία: "Χριστέ μου, εσύ είσαι ο δικός μου Κύριος, όχι γιατί μου επιβλήθηκες με μαγικό τρόπο αλλά επειδή θέλω να σε μιμηθώ"

Κρύβεται η Ανάσταση: "Χριστέ μου, αν με ελεείς, και μετανοήσω, και Κοινωνήσω, θα ζήσω για πάντα στην παρέα σου"

Σε ένα "Κύριε Ελέησον" κρύβεται ΟΛΗ η Ορθοδοξία.

...

" Κύριε , Ιησού Χριστέ , ελέησόν με "

Αυτές οι πέντε λέξεις σε ανεβάζουν από τη γή στον Ουρανό ...

Μέσα σ΄ αυτή την προσευχή ... βρίσκεται ο Θεός ... βρίσκομαι κι΄ εγω ...

( Ιησούς Χριστός = Θεός , με = εγώ )

...

«Εγώ ζω δια τον Πατέρα»

«Εγώ ζω δια τον Πατέρα» ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ

(Iωάν. στ' 57)

Ο νους μου εισήλθε εις τα βάθη της ψυχής ενώθηκε μαζί της και ησυχάζει εκεί. Αναπνέει μόνον το Όνομά Σου και αποκτά μια απλότητα. Η απλότητα αυτή σημαί­νει πως η ψυχή δεν αγαπά τίποτε άλλο εκτός από εσένα.

Δεν ενθυμείται τίποτε άλλο, παρά το θείον σου Όνο­μα. Παύει ο μετεωρισμός που σκορπίζει τον πλούτον της ψυχής.
Απλότης της ψυχής σημαίνει, ότι δεν υπάρχει τίπο­τε άλλο μέσα εις την ψυχήν, εκτός από τον Θεό Πατέρα. Η απλότης αυτή εκφράζεται ως φως και χαρά και ειρή­νη. Εκφράζεται ακόμη ως μια δυνατή αγάπη που δεν μοιράζεται με κανέναν άλλον.
Πόσο ζημιώνουν την ψυχήν οι λογισμοί που όταν εισέρχονται εις τον χώρον της ψυχής αποκτούν δικαιώ­ματα και η ψυχή αναγκάζεται να συνομιλή μαζί τους και τότε χάνει την δύναμίν της και τον χρόνον της. Ο εμπα­θής λογισμός κλέπτει την καθαρότητα και την απλότητα της ψυχής και επομένως και την αναμαρτησία της.
Όταν η ψυχή είναι απλή, χωρίς λογισμό, τότε είναι αναμάρτητη, διότι αγαπά μόνον τον Θεόν Πατέρα της. Η αναμαρτησία είναι γνώρισμα της Αγγελικής φύσεως, διότι οι Άγγελοι λατρεύουν μόνον τον Θεόν, χωρίς άλλον λογισμόν. Η Υπεραγία Θεοτόκος έγινε Τιμιωτέρα των Αγγέλων, επειδή αγάπησε τόσο δυνατά και καθαρά τον Υιόν της και Θεόν. Και κάθε ψυχή, όταν προσεύχεται κα­θαρά, αγαπά μόνον τον Άγιον Θεόν και ζει αγγελικά.
Η σύνθεσις είναι αρχή της διασπάσεως και απομακρύνσεως της ψυχής εκ της μνήμης και αγάπης του Θε­ού. Έστρεψε η ψυχή το βλέμμα της σε κάποιο άλλο κτί­σμα, που ονομάζεται από την Γραφήν Δένδρον της γνώ­σεως, τότε έχασε την μοναδικήν αγάπην, τον γλυκύτατον Νυμφίον αυτής.
Σύνθεσις σημαίνει ότι εισέρχεται εις τον χώρον της ψυχής άλλη επιθυμία, άλλη μνήμη, οπότε η ψυχή δεν α­γαπά τον Κύριον εξ όλης της καρδίας και ισχύος και διανοίας αυτής.
Απλότης είναι ο φωτισμός της ψυχής εκ της Χάρι­τος του Αγίου Πνεύματος. Μέσα εις το φως βασιλεύει μόνον η αγάπη, η χαρά και η ειρήνη και η δοξολογία του Αγίου Θεού. Η ψυχή ζει εν Θεώ.

«Εγώ ζω δια τον Πατέρα μου».

Πόσο με φωτίζει ο λόγος σου Κύριε. Πτερά δίδει εις την ψυχήν μου, η οποία θέλει να πετάξει, να έλθει κοντά σου και να σε συνάντησει. Θέλει να έλθει πλησίον σου και ιματισμένη και σωφρονούσα να προσπέσει εις τους πόδας σου και να παραμένει πάντα εκεί.
Εσύ λέγεις Κύριε: Εγώ ζω δια τον Πατέρα μου. Αλλά και εγώ θέλω να ζω δια Σένα και μόνον. Η καρδιά μου χτυπά μόνο το ιδικόν Σου Όνομα. Αναπνέει μόνο για Σένα. Θέλει να καταπίη το Όνομά Σου το Άγιον^. Κύριε Ιησού Χριστέ^. και εσύ να καταπίης αυτήν^. ελέησόν με.
Εσύ μας εδίδαξες να κρούωμεν την θύραν του ελέ­ους σου: «κρούετε και ανοιγήσεται υμίν» (Ματθ. ζ' 7) αλλά και εσύ κρούεις διακριτικά την θύραν της ψυχής μας και λέγεις: «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω^. εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ' αυτού και αυτός μετ' εμού» (Αποκ. γ' 20).
Η ψυχή μου είναι ιδική Σου πνοή Κύριε. Από τα πανάχραντα χέρια Σου εξήλθε και προς Εσένα κατευθύ­νεται. Εσύ είσαι η επιθυμία μου, ο στοχασμός μου και η καταφυγή μου.
Εσύ είσαι η αναπνοή μου, η χαρά μου και η ελπίδα μου. Εσύ είσαι «ο άρτος της ζωής ο εκ του ουρανού καταβάς» (Ιωάν. στ' 51). Εσύ μας χαρίζεις την αιώνιον ζωήν. Χωρίς την ιδικήν Σου πνοήν τα πάντα χάνονται.
Εγώ ζω μόνον δια Σε τον Πλάστη μου. Ό,τι έχω εί­ναι όλα ιδικά σου, διότι εσύ μου τα εχάρισες. Εσύ οδη­γείς την ψυχήν μου εις την αιωνιότητα, δια να ζει πάντα μαζί σου, εις την Ουράνιον Βασιλείαν Σου.
Αξίωσέ με Κύριε κατά την ώραν της εξόδου της ψυ­χής μου εκ του αθλίου μου σώματος να μη αισχυνθώ ε­νώπιον των Αγγέλων^. και να μην αποστρέψεις το θείον Σου πρόσωπον εκ της ψυχής μου και να έχω καλήν απολογίαν ενώπιόν Σου, σεπταίς λιταίς της τεκούσης Σε Υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των Οσίων Αγιορειτών Πατέρων.
Αμήν.

Χοϊκή χειρ αμαρτωλού μοναχού

Πως κλείνεται το ρήμα " Εγώ " !

Πως κλείνετε το ρήμα "EΓΩ";
" .... Προσωπική εμπειρία με τον γέροντα Παίσιο, αρχές της δεκαετίας του 80... - Βρε παιδί μου μού λέει, δεν πάμε καλά γιατί κλείνουμε λάθος το ρήμα ΕΓΩ.- Δηλαδή γέροντα;- Να, εμείς το κλείνουμε ΕΓΩ, ΕΣΥ, ΑΥΤΟΣ, ενώ το σωστό είναι ΑΥΤΟΣ, ΕΣΥ, ΕΓΩ ! Και θαύμασα τότε ..."φιλολογικώς", την ευφυολογία του - πολλοί από εμάς πού τον βλέπαμε τότε αρκετές φορές τον χρόνο, γιατί πεταγόμαστε ένα 24ωρο στο Άγιο Όρος, -1979 κι αργότερα, δεν είχαμε καταλάβει συνειδητά την Αγιότητα του, και το διηγιόμουν σε όλους τούς φίλους μου, πολλά χρόνια όμως αργότερα, - ευτυχώς ζούσε, αν και άρρωστος ακόμη, κατάλαβα, "παιδαγωγικώ τω τρόπω " γιατί το είπε σε εμένα [ ή και σε μένα] αυτό.. Μεγάλος προορατικός και διακριτικός Γέροντας ! Την ευχή του να έχουμε..." (παρμένο από το ιστολόγιο gero-paisios.blogspot.com )

Το παιδί που ζει κρυμμένο μέσα μας ...

Mόνο όταν εισχωρήσουμε στο παιδί που ζει κρυμμένο μέσα μας, μπορούμε να κάνουμε δικό μας το χαρμόσυνο μυστήριο του Θεού που έρχεται προς εμάς «ως παιδίον». Το παιδί δε διαθέτει ούτε κύρος ούτε εξουσία, όμως η απουσία ακριβώς του κύρους το αναδεικνύει σε βασιλιά, πηγή της βαθιάς του δύναμης είναι η ανικανότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό του και η τρωτότητά του. Το παιδί σ’ αυτή τη μακρινή σπηλιά της Βηθλεέμ δεν έχει επιθυμία ώστε να το φοβόμαστε, εισέρχεται στις καρδιές μας χωρίς να μας εκφοβίζει, χωρίς να επιδεικνύει το κύρος και τη δύναμή του, αλλά μόνο με την αγάπη. Μάς δίνεται ως παιδί, και μόνο ως παιδιά μπορούμε με τη σειρά μας να το αγαπήσουμε και να δοθούμε σ’ αυτό. Ο κόσμος κυβερνάται από τη δύναμη και την εξουσία, μάς απελευθερώνει απ’ όλα αυτά. Το μόνο που επιθυμεί από μας είναι η αγάπη μας, που προσφέρεται με ελευθερία και χαρά, το μόνο που επιθυμεί από μας είναι να του δώσουμε την καρδιά μας. Και τη δίνουμε σ’ ένα ανυπεράσπιστο παιδί, που εμπνέει όμως τεράστια εμπιστοσύνη. Με τη γιορτή των Χριστουγέννων η Εκκλησία μάς αποκαλύπτει ένα μυστήριο χαράς: το μυστήριο μιάς ελεύθερα προσφερόμενης αγάπης που δεν επιβάλλεται σε κανένα. Μιας αγάπης ικανής να δει, να αναγνωρίσει και να αγαπήσει το Θεό στο πρόσωπο του θείου Παιδιού, και να γίνει έτσι δώρο μιας νέας ζωής.
π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Ο πόνος στη ζωή μας

Λίγοι φίλοι είναι τόσο πιστοί στη ζωή του κάθε ανθρώπου, όσο ο ανθρώπινος πόνος. Ο πόνος μιας μάνας μάς φέρνει στη ζωή, με πόνο της δικής μας ψυχής την αποχαιρετούμε. Και στο ενδιάμεσο, ο πόνος, ο κάθε είδους πόνος, πάντα παρών. Πολλές φορές μάλιστα παρών, έστω και απών, καθώς ο φόβος και η αγωνία για τον ερχομό του σφραγίζει ακόμη και την ώρα της χαράς ή της ανάπαυσης.
Διαχρονικό και πανανθρώπινο το ερώτημα: Γιατί ο πόνος στη ζωή μας; Γιατί τόσο μεγάλη η δύναμη του, ώστε και ο θάνατος να φαντάζει πολλές φορές ως λύτρωση; και αν ο κοσμικός άνθρωπος, ο ξεκομμένος από κάθε μεταφυσική αναζήτηση, ο εμπλεγμένος μόνο στις διαδικασίες της καθημερινότητας πνίγεται από την αγωνία του ερχομού του η τα βάζει με την κακοτυχία του όταν νιώσει την επίσκεψη του ή, τέλος, μαθαίνει να υπομένει στωικά την παρουσία του, ο πιστός χριστιανός βρίσκεται αντιμέτωπος με μία θεμελιώδη αντίφαση: πως συμβιβάζεται η παρουσία του πόνου και της πάσης φύσεως οδύνης στη ζωή του άνθρωπου με την άπειρη αγάπη και φιλανθρωπία του Δημιουργού;
Από το ερώτημα αυτό ίσως να ξεκινάει η αναζήτηση της ουσίας της χριστιανικής θεολογίας. Μία σειρά από «γιατί» θα μάς φέρουν αργά η γρήγορα στην πύλη της Εδέμ, που μόλις έχει κλείσει, αφήνοντας έξω τους πρωτοπλάστους. την ώρα που η Εύα και ο Αδάμ στέκονται αμήχανοι μπροστά στο ξεκίνημα της νέας τους ζωής, ο κύκλος της οδύνης έχει ανοίξει. Κι όσο κι αν ακούγεται σκληρό και περίεργο, οι πατέρες της Εκκλησίας συμφωνούν, πως ο Θεός δεν τιμωρεί άλλα προικίζει τον άνθρωπο με τη φθορά και το θάνατο. Γιατί; Γιατί τόση σκληρότητα, θα ρωτήσουν πολλοί. Κι όμως! Όσοι κρατήσουν στην ψυχή τους ακλόνητη την πίστη σε ένα Θεό αγάπης και ελέους, θα καταφέρουν, αν όχι να καταλάβουν, τουλάχιστον να υποψιαστούν το τι πασκίζει ο Θεός να καταφέρει.
Δε θέλει ο Θεός να ξεχαστεί ο παράδεισος. Δε θέλει να δει τον άνθρωπο να συμφιλιώνεται με την αποτυχία και να θεωρεί φυσιολογικό το λάθος. δεν ευλογεί ο Θεός την αιωνιότητα του «τίποτα». Αυτού του «τίποτα» τη γεύση είχε ο καρπός του δέντρου. Και η ίδια αυτή πικρή γεύση διαπότισε, μέσα από την προπατορική αμαρτία όλη την Κτίση. Με πόνο και όχι με οργή ανακοινώνει στον Αδάμ την προπατορική συνέπεια. Πικρό το ψωμί που θα τρως, τον κύκλο του θανάτου θα κινεί. Πικρός κι ο ερχομός της ζωής για τη γυναίκα σου. Με πόνο θα γεννάει.
Όποιος ακούσει μόνο αυτά, δε θα μπορέσει να καταλάβει το σχέδιο της αγάπης του Θεού. Και είναι η πίστη εκείνη που κάνει τον άνθρωπο ικανό να ακούσει τα υπόλοιπα. Ναί, ο πόνος και ο θάνατος είναι η πιο απτή, η πιο βέβαιη πραγματικότητα. Ναί, το κορμί μας πονάει και γερνάει. Ναί, είμαστε όντα με αρχή και τέλος. Δεν είναι όμως αυτά η μοίρα μας. δεν είναι η καταδίκη μας. Είναι το υλικό να κρατηθεί ζωντανή η πυρά της μνήμης. Ο πόνος δεν αφήνει την ψυχή να ξεχάσει την ποιότητα της ζωής για την οποία ήταν πλασμένη. Η οδύνη της ψυχής και του σώματος είναι το απτό ανθρώπινο παράπονο για μία ζωή που δε μάς αξίζει και το αίτημα για κάτι που κάποτε μάς χαρίστηκε σαν δώρο και που ποτέ δε μάς αφαιρέθηκε.
Δεν πλαστήκαμε για να πεθάνουμε. δεν πλαστήκαμε για να πονάμε. Κι όμως. Όσο κι αν η νοσταλγία δεν έσβησε, όσο κι αν το αίτημα παρέμενε, έπρεπε ο Θεός να γίνει άνθρωπος, για να φανεί πως ο δρόμος της επιστροφής ήταν αδιάβατος. Έπρεπε ο Θεός να γίνει άνθρωπος, για να περπατήσει μέσα από τον πόνο και το θάνατο και να οδηγήσει το ανθρώπινο γένος «εις αναψυχήν». Πέρασαν παιδαγωγοί και συμβουλάτορες πολλοί από την ιστορία. Άλλοι ξόρκισαν τον πόνο με χίλιους δυό τρόπους. Άλλοι τον είδαν σαν βάρος ασήκωτο κι άλλοι σαν φάντασμα. Πάντα με φόβο, πάντα με πανικό, πάντα με εκείνη την ηρεμία του κατάδικου. Παιδαγωγοί δεν έλειψαν ποτέ, ούτε λείπουν.
Πάντα έλειψαν και πάντα λείπουν τα χέρια να στηρίξουν και να τραβήξουν από το τέλμα. Έπρεπε ο Θεός να γίνει άνθρωπος για να καταλάβουμε, όσο καταλάβουμε, πως πιστεύουνε σε θεό σύν-πόνιας. Έπρεπε ο Θεός να γίνει άνθρωπος για να φανεί ο πόνος και ο θάνατος σαν δρόμος και σαν σκιά. Δρόμος με τέλος όχι τον Γολγοθά, άλλα πιο πέρα κι από κει. Με τέλος το κενό μνημείο. Και σκιά ανίκανη να βλάψει αυτόν που με πίστη και γενναιότητα κρατάει το χέρι του εσταυρωμένου, το χέρι του Μεγάλου Συμπονετικού, που δεν εγκατέλειψε ούτε στιγμή το σχέδιο Του: να μάς δει να γευόμαστε τη Ζώη, ξεχείλισμα ζωής, βυθισμένη στη χαρά και την αιωνιότητα!
Τα σεπτά Πάθη του Θεανθρώπου πριν λίγο καιρό, μάς υπέδειξαν την σύν-πάθεια και την σύν-πόνια που καλούμαστε να δείξουμε στον πλησίον. Αυτά είναι ο δρόμος πού οδηγεί στην Ανάσταση κάθε κυττάρου της ύπαρξης μας κάθε μέρα, κάθε στιγμή, για όλη μας τη ζωή και πέρα απ’ αυτήν. Ας είναι το συμπόσιο αυτό ένα βήμα κοντύτερα προς αυτόν τον προορισμό.
Του ΗΛΙΑ ΛΙΑΜΗ, Μουσικού - Θεολόγου Προέδρου της Συνοδικής Επιτροπής Καλλιτεχνικών ΕκδηλώσεωνΠεριοδικό Πειραϊκή Εκκλησία, τ. 171, Μάιος 2006

Ειρήνη

Οι Άγγελοι στον ουρανό ψάλλουν

Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη,
ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία.

Στην Κ. Διαθήκη,

η αρχαία ελληνική λέξη «ειρήνη»

χρησιμοποιείται 100 φορές,

όπως η έκφραση

«πορεύου εν την ειρήνη»

ή

«ειρήνη υμίν»

Οπτικοποιημένη παρουσίαση

Περισσότερα
http://rapidshare.com/files/150011849/eirini.ppt

Ελεημοσύνη

Κανένας δε μπορεί να πει:

Eϊμαι φτωχός

και με τι, να κάνω ελεημοσύνη;

Επομένως

κανένας δεν μπορεί να πει:

«δεν μπορώ να κάνω ελεημοσύνη».

Ο καθένας μπορεί,
ανάλογα με τις δυνατότητες και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται.

Οπτικοποιημένη παρουσίαση

Περισσότερα
http://rapidshare.com/files/150011851/eleimosini.ppt

Προσανατολισμοί

Και τι χρειάζεται, για να μάθουμε
πόσα είδη αμαρτιών
υπάρχουν;
Ένα πιστό φωτοαντίγραφο

της καρδιάς μας.

Μία πολύ ωραία οπτικοποιημένη παρουσίαση

Περισσότερα
http://rapidshare.com/files/150018011/prosanatolismoi_3.ppt

.

Προφητεύτηκαν

Κατά Μάρκον κεφ. ιγ΄
Κι ενώ κάθονταν στο όρος των Ελαιών απέναντι από τον ναό,

τον ρώτησαν ιδιαιτέρως
ο Πέτρος,
ο Ιάκωβος,

ο Ιωάννης

και ο Ανδρέας

«Πες μας, πότε θα συμβούν αυτά και ποιό θα είναι το σημάδι, όταν πρόκειται όλα αυτά να πραγματοποιηθούν;»

Οπτικοποιημένη διήγηση

Περισσότερα

http://rapidshare.com/files/150029030/profiteftikan.ppt

.