Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Άδεια ψυχή ...

 
 
 
« Μεθύσι ολόγυρα μου της ζωής. Ανάσταση!
Κι όμως μία λόγχη φως με ταξιδεύει απρόσμενα
στον κήπο της αγωνίας...
Το νιόφυτρο μπουμπούκι δε θα λουλουδίσει ποτέ.
Απ' το κουκούλι ή πεταλούδα δε θα βγει στη γιορτή της Ανοιξης
καί το φτωχό χελιδόνι δε θα τιτιβίσει στα γαλανά τα πλάτη τ' ουρανού.
Τούτη ή Γεσθημανή είναι σιωπηλή σαν το θάνατο

και μονάχα ένα θρόισμα μυστικό σαν το βουβό πόνο της Παναγιάς ,
κεντάει τίς άδειες στιγμές.
Είναι τραγούδι απόκοσμο του παιδιού πού δεν θα γεννηθεί ποτέ .

 Σωπαίνω κι αφουγκράζομαι.
«Θεέ μου. σύρε το δοξάρι της συμπόνιας στίς ανθρώπινες χορδές
για ν' ακουστεί ή αδύναμη φωνή μου: Χάνομαι!
Βάρβαρα εισβάλλουν στη φωλιά μου. Πού να κουρνιάσω;
Ή ατσάλινη ρομφαία βηματίζει απειλητικά εναντίον μου. Τρομάζω!
Αλλά κι ή παγερή καταχνιά του καταψύκτη πιο σκληρή κι άπ' το θάνατο. Κρυώνω!
Περνώ τα σύνορα της οδύνης. Ή ψυχή μου αδειάζει. Ή φωνή μου σβήνει. Πεθαίνω!
Τώρα πού σφύζει ολόγυρα μου ή ζωή στους ρυθμούς της "Ανοιξης,
δε ζητώ παρά μια χούφτα ήλιο ν' ανακουφίσει το παράπονο μου.
Ήλθα, τραγούδι άπ' τ' άπειρο, να γλυκάνω μια άδεια αγκαλιά καί με φίμωσαν.
Κρατούσα στα μάτια την ανατολή καί με βύθισαν στο πιο αποτρόπαιο σκοτάδι.
Άπλωσα δειλά το χέρι στην αγάπη καί με πλήγωσαν θανάσιμα
-παράξενο- όσοι τραγουδούσαν τη ζωή, την ελπίδα, το δίκαιο.
Για μένα τώρα όλο το σύμπαν ένα δάκρυ

στα γαλήνια μάτια του λευκόφτερου αγγέλου μου...»
Φτωχό χελιδόνι, δες. Πάνω άπ' τον κήπο της αγωνίας δύο μάτια γεμάτα ήλιους,

μια αγκαλιά ανοιχτή σαν ουρανός,
για να φτερουγίσεις ολόχαρο,
καί μια καμπάνα πού σημαίνει στη σιγαλιά...

Χριστός Ανέστη !  »


( Ποίηση Βασιλικής Γούση - 1ο Πανελλήνιο βραβείο της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών)
 
 
***
 
 
Το πιο πάνω το άφησε στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης
κάποια υπέροχη , υποθέτω , άγνωστη ψυχή !
Την οποία ολόθερμα ευχαριστώ !
 
                                                                 Διαβάτης   
 
 
         ( υγ . Ο τίτλος  " Άδεια ψυχή " ,  είναι δικός μου )
 
 
 
 

 

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

O τίτλος του ποιήματος είναι:
«Ωδή για το παιδί που δε γεννήθηκε ποτέ», της Βασιλικής Γούση
και πήρε 1ο Βραβείο Ποιητικού Λόγου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Ποιητικού και Πεζού Λόγου της Πανελλήνιας Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών.

Ευχαριστώ πολύ για την ανάρτηση,
Χ.

Διαβάτης είπε...

@ Χ ,

Σέβομαι την ανωνυμία σου , και σ΄ ευχαριστώ πολύ που περνάς απ΄ το " Οδεύοντας " ...

Εύχομαι μιαν όμορφη κι΄ ευλογημένη πορεία στη ζωή σου !

Θα χαιρόμουν πολύ αν επικοινωνούσες προσωπικά μαζί μου ...

Το εμαιλ μου :
argyroula.georgiou805@gmail.com

Την αγάπη μου :)

Ανώνυμος είπε...

Κατ’ αρχάς σας ευχαριστώ για τα ωραία λόγια σας προς το πρόσωπο μου.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω ότι έκανα κάτι για να αξίζω τόσες ευχαριστίες. Η αλήθεια είναι ότι παρακολουθώ την ιστοσελίδα σας όταν έχω ελεύθερο χρόνο και κάπου τσάκωσα αυτή την ανάρτηση να ξαναεπαναλαμβάνετε.
Από τα σχόλια κατάλαβα περί τινος πρόκειται και με αφορμή που την ξαναείδα αναρτημένη, είπα να σας στείλω αυτό το ποίημα που είναι σχετικό και το βρήκα εντελώς τυχαία από τις αναζητήσεις μου στο διαδίκτυο.
Χαίρομαι που σας άρεσε και ακόμη περισσότερο που το αναρτήσατε.
Έκανα ότι θα έκανε ο καθένας μας, μη με ευχαριστείτε για τίποτα. Να είστε καλά.

Χαράλαμπος

Διαβάτης είπε...

@ Χαράλαμπος ,

Χαράλαμπε , σ΄ ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια ...

Με συγκίνησες περισσότερο τώρα που μας συστήθηκες , γιατί διάβασα την ευαισθησία της ψυχής σου ! Ευωδία Ουράνια !

Μου δίνουν πολύ χαρά οι φίλοι και οι επισκέπτες του ιστολογίου μου , με το αθέατο πέρασμα ... αφήνει μιαν γλυκιά ευωδία το πέρασμά σας ... ταπείνωσης ... !

Σ΄ ευχαριστώ πολύ Χαράλαμπε :)

Nα είσαι πάντα καλά , με Συνοδοιπόρο στη ζωή Τον Γλυκύτατο Ιησού μας !

Την αγάπη μου :)