Για όσους έφυγαν ...

 

 

 

Ο θάνατος αποτελεί έναν σταθμό μέσα στην ζωή !

Εκείνοι που φεύγουν, περιμένουν εμάς. Εμείς που μένουμε περιμένουμε να δούμε ξανά εκείνους! Χωρίς αυτήν την προοπτική ζωής, ο Θάνατος, εκτός από την ολοκλήρωση μιας πορείας, μεταβάλλεται από λύτρωση, σε τιμωρία. Σε αυτόν τον μεγάλο ύπνο, έχουμε όλοι συμμετοχή. Επειδή λοιπόν οι νεκροί πεθαίνουν , μόνον όταν τους λησμονήσουν οι ζωντανοί, μέσα από την λειτουργική πράξη της Εκκλησίας παραμένει ζωντανή η μνήμη του προσώπου. Για κάποιον που δεν μπορεί να πιστέψει στην αιωνιότητα, όλα αυτά είναι μάταια. 

Είναι λοιπόν καθήκον ιερόν, όταν θυμόμαστε όσους δεν είναι πλέον στα πρόσκαιρα, αλλά στα αιώνια, δεν είναι στα φθαρτά αλλά στα άφθαρτα, δεν βρίσκονται πλέον στα επίγεια αλλά στα ουράνια. Κάθε μέρα που περνά, μας φέρνει ακόμα πιο κοντά στο κλείσιμο του κύκλου. Οι κεκοιμημένοι φεύγοντας, δίνουν την σειρά τους σε εμάς. Σε αυτή την κοινή πορεία, το κοινό χρέος έχουμε όλοι μερίδιο. Όταν εμείς θυμόμαστε όσους ''έφυγαν'' κάποιοι άλλοι θα θυμηθούν και εμάς, μετά από εμάς ! 

 

Ας αναπαύει ο Θεός τις ψυχές των αγαπημένων μας προσώπων .

Αύριο , στην Λειτουργία των ψυχών  ,

ας θυμηθούμε τους δικούς μας ανθρώπους που έφυγαν ,

μα και πρόσωπα που δεν έχουν κανένα να τα θυμηθεί ...

Μνημόσυνο , είναι η ανάμνηση ,

και οι αναμνήσεις ανήκουν στην ζωή !

Στοχάζομαι λοιπόν πώς σήμερα και αύριο ,

μέσα από τις δικές μας αναμνήσεις ,

μέσα από τις δικές μας προσευχές ,

θα ξαναζωντανέψουμε

όσους τελικά δεν έφυγαν ποτέ από κοντά μας .

Απλά περιμένουμε την αντάμωση ξανά μαζί τους ...

στην αιωνιότητα , στο υπέρλαμπρο Φως !

 

Αιώνία τους η μνήμη !