Ζεις για την ευτυχία

 

Υπάρχουν πολλά προβλήματα στη ζωή σου. Εχεις δίκιο σ' αυτό. Αλλά για δες και πόσοι άλλοι φίλοι σου, και κοντινοί σου φίλοι και φίλες, στη δουλειά ή συγγενείς, γείτονες, γειτόνισσες έχουν παρόμοια προβλήματα με σένα. Μα αυτοί έχουν μια άλλη αντιμετώπιση. Βγάζουν ένα άλλο ψυχικό ήθος, μια άλλη ευεξία, μια χαρά και μια διάθεση να δουν τη ζωή ευχάριστα. Πάρε κι εσύ μια τέτοια απόφαση.

Εσύ είσαι που αφήνεις τον εαυτό σου και βαλτώνει. Εσύ δέχεσαι να βουλιάξεις και να στενοχωρηθείς. Και, τελικά, σου γίνεται ένα ναρκωτικό. Σαν να μην μπορείς πλέον χωρίς να στενοχωριέσαι. Μοιάζει σαν να το ζητάει ο οργανισμός σου πλέον. Γίνεται κάτι σαν εθισμός. Και διαρκώς ψιθυρίζεις μέσα σου: «Εγώ δεν είμαι για την ευτυχία». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη του νου απ' αυτή, φίλε μου! Είσαι για την ευτυχία.

Ζεις για την ευτυχία. Το υλικό απ' το οποίο σ' έφτιαξε ο Θεός είναι αυτή η χαρά Του. Η χαρά του Θεού είναι το υλικό σου. Είσαι δημιούργημα κι αποτέλεσμα ακριβώς αυτής της δημιουργικής ενέργειας του Θεού, που τι είναι, τελικά, αυτή η ενέργεια; Είναι η αγάπη Του, η χαρά και η φροντίδα Του για σένα.

Σ' έπλασε ο Θεός όχι με υλικό πένθους, θλίψης, μελαγχολίας ή απογοήτευσης, αλλά με τη χαρά Του. Είχε χαρά ο Κύριος όταν σε δημιούργησε και σ' έπλασε μες στην κοιλιά της μάνας σου. Μιλώ συμβολικά και μεταφορικά, όπως καταλαβαίνεις. Και σκοπός μου είναι να σου δείξω ότι ο Θεός, από αγάπη κινούμενος και με διάθεση χαράς, σ' έφτιαξε. Μ' εκστατική διάθεση σε δημιούργησε ο Πλάστης σου. Αυτός είναι κι ο λόγος που υπάρχεις. Για να χαίρεσαι. Μη διαλέγεις εσύ, λοιπόν, τη θλίψη και τη στενοχώρια. Δες με άλλο μάτι το όλο θέμα. Οπως είχε πει ο Απόστολος Παύλος σ' εκείνο το καράβι τότε που κινδύνευαν να βουλιάξουν και τελείωναν και τα τρόφιμά τους, «άνδρες, ευθυμείτε», δηλαδή τονωθείτε. Πάρτε κουράγιο. Θα αλλάξουν τα πράγματα. Δείτε αλλιώς την καταιγίδα και τα κύματα. Είναι στο χέρι σου. Είναι θέμα άσκησης. Αυτό δεν σημαίνει η λέξη «άσκηση»; Σημαίνει να εξασκηθείς με τον αγώνα και την προσευχή. Και με την ελπίδα σου, ώστε να κατευθύνεις πάλι το μυαλό σου από τα δυσάρεστα στα ευχάριστα.

Τη στιγμή που το μυαλό σου στρέφεται στο σκοτάδι και στην απογοήτευση, εσύ φέρε το πάλι στην αισιοδοξία. Φέρε το πάλι στον Χριστό και το φως. Εφυγε πάλι ο νους. Πάλι απογοητεύεσαι. Κι ακούς τον νου σου να σου λέει: «Αποκλείεται να τα καταφέρω. Η ζωή είναι πολύ δύσκολη. Δεν πρόκειται εγώ να βρω άνθρωπο να κάνω οικογένεια. Δεν πρόκειται να πληρώσω το δάνειο, θα τρελαθώ στο τέλος, θα με πάνε φυλακή, θα αυτοκτονήσω, δράμα η ζωή μου, πώς έμπλεξα έτσι». Αυτά όλα όμως είναι σκέψεις. Σκέψεις τις οποίες επιλέγεις όμως. Και τις δέχεσαι. Είναι λογισμοί. Μα εσύ τους υιοθετείς και τους «ζεσταίνεις» μέσα σου. Τους δίνεις φωλιά να ακουμπήσουν και να κουρνιάσουν. Και κάθονται μέσα σου. Μην επιτρέψεις όμως κάτι τέτοιο. Αντιστάσου και πες: «Οχι, εγώ θα δω τα πράγματα αλλιώς. Θα τα δω όπως θέλει ο Θεός. Δηλαδή, μέσα στο φως. Για τον Χριστό δεν υπάρχει πρόβλημα άλυτο. Ολα λύνονται και όλα για κάποιον καλό σκοπό υπάρχουν».

Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος»