"Ο χρόνος και το ποτάμι"

Κύριε!!

Γείτονα!

Άνοιξε γείτονα!

Άν τυχόν και παραπονέθηκα σε παρακαλώ να με συγχωρήσεις.

Αν είπα αν έκλαψα, άν ζήτησα αγάπη,

αν χάϊδεψα των παιδιών μου τα χέρια σαν κάτι δικό μου,

άν δεν στάθηκα όσο περήφανος θά πρεπε μέσα στη γύμνια μου,

άν είπα στον ήλιο πως τίποτα δεν του χρωστάω ,

σε παρακαλώ να με συγχωρήσεις.

Κι αν θαρρείς πως δεν τ' άξιζα ξεχασέ με

ως το απόβραδο ,

σαν τα πουλιά που περνάνε,

σαν τα σύνεφα τ' ουρανού

που δεν τα βρίσκει το απόγευμα,

σαν τη χλόη που μαραίνεται

και δεν τη θυμάται κανείς πια την ίδια.

Σβήσε τα ίχνη μου.

Σβήσε τους στίχους μου που σημαδεύουν το πέρασμά μου.

Δεν τόθελα.

Ή ψυχή μου φουτούνιαζε και τότες δεν όριζα το χερι Σου, Κύριε!

Κι αν τυχόν και δεν κράτησα τον πόνο σου

όμορφα πάνω στον ώμο μου ,

άν τρέκλισα κάτω άπ' το βάρος του,

αν λύγισα, άν έφυγα γείτονα, σε παρακαλώ να με συγχωρέσεις!

Νικηφόρος Βρεττάκος

......

Το πιο πάνω ποίημα ήταν στα σχόλια χθες από την

αγαπημένη φίλη Αλεξία.

Το άρωμά του ... υπέροχο !!!

Σ΄ ευχαριστούμε Αλεξία μου ...

Θάταν όμορφο να το μοιραστούμε όλη η παρέα της γειτονιάς μου.

Μια καλημέρα , για μια όμορφη και ευλογημένη μέρα

σε κάθε διαβάτη , και συνοδοιπόρο της ζωής ,

σε κάθε γωνίτσα του πλανήτη μας .