"Δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα!"

«Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου,
Πνεύμα αργίας, περιεργείας,
φιλαρχίας και αργολογίας
μη μοι δως.
Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης,
υπομονής και αγάπης
χαρισαί μοι τω σω δούλω.
Ναί, Κύριε, Βασιλεύ,
δώρησαί μοι του οράν
τα εμά πταίσματα,
και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου
ότι ευλογητός ει
εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν».

Κάθε φορά που τη διαβάζω, μένω σ' αυτό :

« Δωρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα ».

Δηλαδή, το να βλέπουμε τα δικά μας φταιξίματα, μικρότητες, δειλίες

ή το να μην κατακρίνουμε τον αδελφό μας,

«έργω, λόγω ή διανοία»,

είναι τόσο ακατόρθωτο από εμάς ,

που μόνον ως Θείο δώρο μας δίνεται

......

Την καλημέρα μου από τη μεγαλόνησο ,

σε κάθε διαβάτη και συνοδοιπόρο της ζωής.

.....