Του Ανδρειωμένου ο θάνατος ...

«Αγαπητέ αδελφέ,
Όταν θα πάρης το γράμμα μου αυτό θα έχω φύγει για πάντα.
Η ώρα του θανάτου πλησιάζει μα στην ψυχή μας φωληάζει η ηρεμία. Τη στιγμή αυτή ακούμε την Ηρωική Συμφωνία του Μπετόβεν. Στη θέση που βρισκόμαστε τώρα ούτε με το μικροσκόπιο δεν μπορούμε ν' ανακαλύψουμε, πού υπάρχει τραγωδία στο θάνατο. Τότε μόνο θα αισθανόμουνα λύπη, αν ήξερα ότι θα μπορούσα να μείνω για πάντα νέος κι αθάνατος, αν απέφευγα την εκτέλεση. Νομίζω ότι μόνο με την εκτέλεση θα μπορέσω να μείνω πάντα νέος κι αθάνατος. Πρώτα ή ύστερα έπρεπε να διαθέσω τη ζωή μου. ΔΕ ΒΛΕΠΩ ΠΙΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΩΡΙΝΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ.
Δίνε θάρρος στην οικογένεια. Προσπάθησε να παρηγορήσης τη μητέρα μας. Ο πρώτος της γυιός από τώρα και στο εξής θα είσαι εσύ και όχι εγώ.
Σε φιλώ,ο αδελφός σου Ανδρέας».

Η επιστολή που έγραψε ο 24χρονος Ανδρέας Ζάκος την τελευταία ημέρα πριν από την εκτέλεσή του από τους άγγλους ,στον αδελφό του, είναι γεμάτη ηρεμία, γαλήνη, αφοβία, πίστη στην αθανασία.

......

Λένε, πως ο τρόπος, με τον οποίον αντικρίζει κανείς το θάνατο, χαρακτηρίζει το ποιόν της ψυχής του. Αν η ψυχή ζει αληθινά τις μεγάλες ιδέες της Πίστης και της Πατρίδας αν δεν ψιθυρίζει μονάχα τόνομα της Ελευθερίας, αλλά συγκλονίζεται απ' αυτό, τότε αντικρίζει τον θάνατο ηρωικά.
Αν είναι σωστά αυτά, τότε η Κύπρος, μπορεί να καυχάται για τις ψυχές των παιδιών της, που έπεσαν στον αγώνα του 1955-59. Γιατί απέδειξαν, πως ήταν πυρακτωμένες ψυχές, αφοσιωμένες στα ιδανικά, για τα οποία πολέμησαν. Με πίστη Στο Θεό και στην πατρίδα,
στάθηκαν γενναίοι μπροστά στην αγχώνη ...
.....
Ας ταξιδέψουμε σήμερα με τη μνήμη μας 54 χρόνια πριν ...
Ας δούμε τι ιδανικά είχαν αυτά τα παλληκάρια ,
που με την πίστη τους στο Θεό , έδωσαν τη ζωή τους για την Κύπρο μας,
για να την βρούμε εμείς αργότερα ελεύθερη , και να τη χαρούμε ...
Δυστυχώς όμως δεν τη χαρήκαμε για πολύ , γιατί εδώ και 35 χρόνια
στενάζει κάτω απ΄ τη μπότα του τούρκου κατακτητή ...
.